Η Μελισσάνθη Μάχουτ στο JennyGr: Η «Ζωή», το #MeToo και γιατί δεν μπορεί να μείνει σε έναν τόπο
Κλέλια Φατούρου
2 Ιουνίου 2023
Η Μελισσάνθη Μάχουτ είναι το πρόσωπο που σίγουρα αναγνωρίζεις, αν έχεις δει στο Netflix την ταινία “The Story of Fire Saga”. Είναι επίσης και το πρόσωπο που μάς εντυπωσίασε στην ταινία «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη, όταν έκανε ακόμα τα πρώτα της βήματα.
Φέτος συμμετείχε στη «Ζωή» του ANT1+, μία σειρά που μιλά για τον θάνατο, την απώλεια και όλα όσα δεν έχουν προλάβει να ειπωθούν. Τα επεισόδια είναι αυτοτελή, και στο δικό της, περιγράφεται το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας. Η ηθοποιός μας μίλησε για τους ρόλους (που θέλει να τη «ζορίζουν»), το να μην ζεις σε ένα μόνο μέρος του κόσμου, τα BAFTA και το #MeToo, που μοιραία προκύπτει μέσα από τον ρόλο της.
Πείτε μας για το ιδιαίτερο ονοματεπώνυμο και το «μικρόβιο» της υποκριτικής.
Οι χατζηδακικοί γονείς μου ευθύνονται για το όνομα μου, και όλως περιέργως «η Εποχή της Μελισσάνθης» είναι ο μόνος δίσκος του που για κάποιο λόγο, δεν έχω ακούσει ποτέ. Μικρόβιο υποκριτικής δεν ξέρω αν υπήρχε ποτέ. Αγάπη για ιστορίες υπήρχε, είτε αυτές ήταν σε βιβλίο, είτε σε μια αφήγηση μέσω στίχων, είτε στην οθόνη.
Υπήρχε αγάπη για αυτά, και μία τεράστια περιέργεια για τους ανθρώπους και το γιατί κάνουν ό,τι κάνουν. Νομίζω αυτός ο συνδυασμός με οδήγησε στην επιλογή της υποκριτικής περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Σας είδα για πρώτη φορά στον Νοτιά του Μπουλμέτη και μετά στο The Story of Fire Saga του Ferrell. Πόσο μεγάλη απόσταση έχετε διανύσει από το ξεκίνημα μέχρι το Netflix;
Δεν είμαι το κατάλληλο άτομο να κρίνω την απόσταση και ίσως να μην την αποκαλούσα καν έτσι. Ίσως έτσι, περιγράφει κάτι γραμμικό και κάτι με αρχή και τέλος που μετριέται με βάση τους στόχους που φτάνεις ή δεν φτάνεις ποτέ. Προτιμώ να το βλέπω σαν μια προσπάθεια απόκτησης εμπειριών και ανακάλυψης δυνατοτήτων που έχω ή δεν έχω, μέσα από προκλήσεις και έκθεση σε καινούριες συνθήκες.
Ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ των γυρισμάτων σε Ελλάδα και αυτών του εξωτερικού;
Κυρίως το budget. Είναι άδικο να λέμε οτι είμαστε πάντα υποδεέστεροι σε σχέση με τις δουλειές που γίνονται στο εξωτερικό ή να χαρακτηρίζουμε μία δουλειά καλή «για τα ελληνικά δεδομένα» όταν δεν έχουμε πρόσβαση στα ίδια χρηματικά ποσά, τα οποία θα επέτρεπαν λιγότερο βιαστικά γυρίσματα, καλύτερο εξοπλισμό, πιο αναβαθμισμένο post production και καλύτερα πληρωμένο cast&crew.
Πώς νιώσατε με την υποψηφιότητα για τα BAFTA;
H υποψηφιότητα αυτή ήταν για ένα πολύ αγαπημένο project και μια δουλειά που ντρέπομαι να την αποκαλώ έτσι μιας και πραγματικά δεν ένιωσα ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι δουλεύω. To Assassins Creed, ο κοσμος του gaming, οι συντελεστές, οι συνεργάτες, όλοι έκαναν αυτή την εμπειρία τόσο ιδιαίτερη, που όταν ήρθε η υποψηφιότητα, άργησα πολύ να συνειδητοποιήσω τι μου έλεγαν. Ακόμα το ξεχνώ.
Πότε πήρατε την απόφαση να ζήσετε στο εξωτερικό; Θα επιστρέφατε μόνιμα στην Ελλάδα;
Κοιτάξτε, είμαι ήδη μισή μισή. Μεγάλωσα ναι μεν στην Ελλάδα, αλλά πολλές από τις προσλαμβάνουσές μου είναι αγγλοσαξωνικές. To να περνώ χρόνο εκτός Ελλάδος μου φαίνεται το ίδιο φυσιολογικό με το να είμαι εκεί. Δεν ξέρω αν πήρα ποτέ την απόφαση να φύγω, ή τουλάχιστον δεν νιώθω έτσι. Θεωρώ ότι είμαι μισή εδώ και μισή εκεί. Άσχετα με το εάν, πρακτικά, δεν ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα γενικά να είμαι κάπου μόνιμα. Οι φίλοι μου με κοροϊδευουν πια όταν δεν έχω αλλάξει τοποθεσία για κάποιο διάστημα, με ρωτούν αν αρρώστησα, αν είμαι καλά.
Στη σειρά Ζωή, συμμετέχετε σε ένα επεισόδιο που μιλά για την ενδοοικογενειακή βία. Πόσο εύκολο ήταν να ερμηνεύσετε κάτι τέτοιο;
Καθόλου. Και ειδικά μετά από τα τελευταία δυο χρόνια και ολες τις υποθέσεις που βγήκαν στο φως. Η έρευνα επί των καταγεγραμμένων μαρτυριών ήταν πολύ δύσκολη. Οι συνεντεύξεις, τα ντοκιμαντέρ και το υλικό που μελέτησα ήταν δύσκολο να αφομοιωθεί. Δεν καταπίνεται εύκολα αυτή η πληροφορία. Το σοκαριστικότερο όλων ήταν ότι σχεδόν σε όλες τις υποθέσεις βίας, το θύμα ένιωθε υπεύθυνο. Ότι η συμπεριφορά που δεχόταν ήταν αποτέλεσμα δικών του πράξεων. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσεις τη βία από κάποιον που στην καρδιά σου είναι «αγαπημένος» ή «ο άνθρωπος σου»;
Ποια η γνώμη σας για το #MeToo; Θεωρείτε ότι τελικά βοήθησε τις γυναίκες ή έχουμε δρόμο ακόμη μπροστά μας για την εξέλιξη;
Μόνο ο χρόνος θα δείξει πόσο βοήθησε εντέλει. Για την ώρα, βοήθησε σίγουρα στο να γίνει μια αρχή. Από εκεί και πέρα δεν πιστεύω ότι πρέπει να βασιζόμαστε σε ένα κίνημα για να φέρει την αλλαγή, ούτε να το θεοποιούμε. Πιστεύω ότι έφερε τους πάντες σε ίση θέση στο «τραπέζι των αποφάσεων» για να συζητήσουμε πώς θελουμε να κινηθούμε από εδώ και πέρα. Το τι και πώς θα θέσουμε τους όρους μας, εξαρτάται πλέον από εμάς.
Υπάρχει ακόμα μεγάλο πρόβλημα κατανόησης. Και μεγάλο πρόβλημα στο να ακούμε τι πραγματικά ειπώνεται και να το επεξεργαζόμαστε με λογική και ψυχραιμία, αντί να βιαστούμε να πετάξουμε ένα έξυπνο και επιθετικό comeback. Πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να φτιάξουμε αυτό, η επί της ουσίας αλλαγή και πρόοδος θα αργήσουν να έρθουν.
Ποια είναι τα 3 πράγματα που θα αλλάζατε στον κόσμο, προκειμένου να γίνει ένα καλύτερο μέρος;
- Εμπάθεια προς τους συνανθρώπους μας. Όλοι περνάμε δύσκολα.
- Αμφιβολία για το αλάνθαστο της γνώμης μας.
- Ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι είμαστε εδώ
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον; Ποιος είναι ο ρόλος που λαχταράτε περισσότερο;
Αποφεύγω να κάνω πλάνα ή σχέδια. Κυρίως γιατί δεν μου βγαίνουν ποτέ και γιατί έχω μάθει ότι τα καλύτερα είναι αυτά που δεν έχεις προγραμματίσει. Όσο για ρόλους, δεν ξέρω τι θα είναι το επόμενο ή το πιο επιθυμητό, αλλά ελπίζω να είναι κάτι που θα με «ζορίσει».
