Ξέρεις πως όταν σε καλούν σε γάμο, χρειάζεται να ντυθείς καλά. Ξέρεις πως, όταν πρέπει να αγορεύσει σε δικαστήριο, ένας δικηγόρος πρέπει να φορά κοστούμι. Ξέρεις, επίσης, ότι πολλές εταιρείες δεν επιτρέπουν σε άντρες να φορούν βερμούδα και επιβάλλει στις γυναίκες το σουτιέν - πράγμα απαράδεκτο, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.
Γιατί υπάρχει dress code, άραγε; Και γιατί, πολλές φορές, αποφασίζουμε αν και πόσο αξίζει ένας άνθρωπος, κρίνοντάς τον από τα ρούχα του;
Η ψυχίατρος Λάιλα Κοντράκτορ μίλησε στη HuffPost και εξήγησε ότι, θέλοντας και μη, το στυλ ενός ανθρώπου μας δίνει μία σειρά οπτικών ερεθισμάτων και, επειδή είναι πολλά και τα δεχόμαστε ταυτόχρονα, αντιδρούμε σε όλα, συχνά υποσυνείδητα.
Στο γραφείο, το dress code υπάρχει διότι η εταιρεία θέλει να συμβαδίζει η εμφάνιση των εργαζομένων με την αισθητική της - την κάνει να φαίνεται πιο ισχυρή. Και, καλώς ή κακώς, όταν φανταζόμαστε έναν ισχυρό άνθρωπο, όλοι έχουμε περίπου την ίδια εικόνα - με ταγιέρ ή κοστούμι, συνήθως ακριβό. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι αντιλήψεις είναι τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μας, που όχι απλώς επηρεάζεται η κρίση μας, αλλά κι η προσωπική μας επίδοση. Όσο πιο κοντά στο αντικείμενο εργασίας μας είναι το στυλ μας, τόσο καλύτερα κάνουμε τη δουλειά μας - το απέδειξε και η Ελίζαμπεθ Χολμς που ντυνόταν σαν άλλη Στιβ Τζομπς.
Αν, για παράδειγμα, ένας καλλιτεχνικός διευθυντής ντυθεί σαν τραπεζικός υπάλληλος κι εμφανιστεί σε μίτινγκ, θα αποτύχει να πείσει «πουλήσει» τις ιδέες του. Το ίδιο θα συμβεί και στο αντίστροφο σενάριο.
