Γιατί η βία κατά των γυναικών δεν πρέπει να θεωρείται σαν «δεύτερη πανδημία», σύμφωνα με τους ειδικούς

«Ζούμε μια δεύτερη πανδημία, αυτή της έμφυλης βίας». Πόσες φορές ακούσαμε κάποιον να υποστηρίζει κάτι τέτοιο για καθεμία από τις 17 γυναίκες που έφυγαν από τα χέρια ενός άνδρα μέσα στην προηγούμενη χρονιά; Tα δύο τελευταία χρόνια ακούμε πως η κακοποίηση κατά των γυναικών εξαπλώνεται όπως ένας ιός. Μεταδίδεται από ανδρικά χέρια, μεταλλάσσεται σε κάτι πολύ επικίνδυνο και μπορεί να γίνει θανατηφόρα, λαμβάνοντας τη μορφή μίας ακόμη γυναικοκτονίας.

Η ενδοοικογενειακή βία και κάθε μορφή γυναικείας κακοποίησης βρίσκεται ακόμη στα ύψη, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, και αυξήθηκε μες στην καραντίνα. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα έπρεπε να θεωρείται σαν μια δεύτερη «πανδημία», σύμφωνα με τους ειδικούς, γιατί έτσι η κακοποιητική συμπεριφορά από τους άνδρες παρομοιάζεται με έναν «ιό» που θέτει όλες τις γυναίκες σε κίνδυνο. Σαν κάτι που είναι αναπόφευκτο. Μόνο που η ζωή μιας γυναίκας δεν θα έπρεπε να κρίνεται από τις πιθανότητες.

#NOW

Strut Safe: Η τηλεφωνική γραμμή που κρατά συντροφιά σε γυναίκες που περπατούν μόνες στον δρόμο για το σπίτι

Και παρόλο που υπάρχει μια ισχυρή δόση αλήθειας στο γεγονός ότι «η βία κατά των γυναικών είναι ένα έγκλημα που έχει να κάνει με το φύλο», το μήνυμα που μεταφέρεται για τη φύση του ζητήματος, παραμένει προβληματικό. Μια πρόσφατη τοποθέτηση από την Trang Le, ειδικό στην ισότητα των φύλων από το Monash University της Μελβούρνης, περιέχει τα εξής:

«Η βία κατά των γυναικών εννοιολογικά εκλαμβάνεται ως ένα συνεχόμενο ρίσκο που είναι διαρκώς αυξημένο όπως η μετάδοση ενός ιού».

Η επιλογή του λεξιλογίου μας για να περιγράψουμε την κακοποίηση που υφίσταται μια γυναίκα από έναν άνδρα, κάνει τους θύτες «αόρατους». Έτσι, όλη η προσοχή στρέφεται στο πώς η κάθε γυναίκα θα παραμείνει ασφαλής και θα προστατευτεί από τη βία και όχι στο πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα από τη ρίζα του.

Παρόλο που είναι εύκολο κάθε φορά να παραλληλίζουμε τη βία και όλες τις μορφές της, την παρενόχληση, την κακοποίηση, τον βιασμό, με «μία ανώτερη και ανεξέλεγκτη δύναμη» που πρέπει να νικήσουμε, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη και πρέπει να λέγεται με το όνομά της.

Η γυναικοκτονία δεν μοιάζει με κανέναν ιό. Μόνο με όρους που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, μπορούμε να οδηγηθούμε στη λύση της προτού χρειαστεί να χαθούν και άλλες γυναίκες, πέρα από εκείνες που έφυγαν το 2021 και κάθε προηγούμενη «σιωπηλή» χρονιά.