Γιατί αναβάλλουμε συνεχώς μια απόφαση που έχουμε πάρει και πιστεύουμε πως είναι σωστή;

Υπάρχει μια ιστορία που λέει το εξής...

Ήταν κάποτε ένας άντρας που αποφάσισε να αλλάξει ζωή. Δεν ήταν ευχαριστημένος με ό,τι είχε και με ό,τι έκανε, οπότε πήρε την απόφαση να δώσει μια νέα κατεύθυνση στη ζωή του.

Ωστόσο, δεν μπορούσε την πρώτη μέρα, γιατί είχε άλλα πράγματα να κάνει, κι αποφάσισε να το αναλαβάλλει για την επόμενη. Την επόμενη μέρα με το που σηκώνεται, αντιλαμβάνεται ότι ξανάγινε και ότι έχει άλλα πράγματα να κάνει κι αποφασίζει ν΄αλλάξει ζωή αύριο. Και πάει λέγοντας.

Όταν φτάνει η επόμενη μέρα, δηλαδή αυτό το αύριο στο οποίο εκείνος  παραπέμπει την αφετηρία της καινούριας του ζωής, το εκλαμβάνει ως σήμερα κι έτσι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει τη ζωή του.

Η δικαιολογία «θα το κάνω αύριο», γνωστή ως αναβλητικότητα, είναι μια παγίδα για μην φέρουμε εις πέρας τις ειλημμένες αποφάσεις.

Όμως, γιατί αναβάλλουμε συνεχώς μια απόφαση που έχουμε πάρει και πιστεύουμε πως είναι σωστή;

Είναι πολλές οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε για να μην κινούμαστε, για να μένουμε στη θέση μας. Το να γαντζωνόμαστε στο «status quo» είναι ανθρώπινο, δεδομένου ότι η έντονη προσπάθεια και οι αλλαγές μας προκαλούν οκνηρία ή ακόμα και φόβο.

Τα παιδιά τα τρομάζει το σκοτάδι γιατί μέσα στις σκιες φοβούνται πως μπορεί να υπάρξει κάποιο τέρας, κάτι άγνωστο που μπορεί να τους επιτεθεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, τους ενήλικες τους τρομάζει το άγνωστο γιατί συνεπάγεται αλλαγή, ρίσκο, αβεβαιότητα. Μας προκαλεί φόβο το καινούριο γιατί αν αποτύχουμε ξέρουμε ότι θ’ ακούσουμε τη φράση: «Εγώ σου το είχα πει».

Η αμετακίνητη στάση μας έχει συχνά τη ρίζα της στον φόβο μας να υποστούμε τη ματαίωση κάποιων ανεκπλήρωτων προσδοκιών. Ωστόσο, δεν υπάρχει αποτυχία πιο παταγώδης από το να μην έχουμε προσπαθήσει καθόλου.

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.