Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνει κανείς δίδυμα;
Πώς θα σας φαινόταν αν γυρνούσατε στο σπίτι απ’ το μαιευτήριο με δύο μωράκια. Που θα θέλουν κάθε λίγο τάισμα, άλλαγμα, κουβέντα, παιχνίδι. Φαντάζει ως επικίνδυνη αποστολή και ίσως τελικά είναι. Το μυστικό κάθε αποστολής είναι η καλή οργάνωση. Χωρίς αυτή μπορεί σύντομα να καταλήξετε εξαντλημένη αναζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια.
Δείτε παρακάτω μερικές συμβουλές:
• Μπείτε σε πρόγραμμα: Το πρόγραμμα είναι το μυστικό μιας ισορροπημένης συμβίωσης και ανατροφής παιδιών. Σαφώς η προσπάθεια με τα δίδυμα είναι πιο εντατική, αλλά πολύ περισσότερο πρέπει να είναι μεθοδική. Αυτό σημαίνει ότι εμείς οι μανούλες δεν έχουμε την πολυτέλεια να ταΐζουμε τα παιδιά μας όποτε θέλουν αυτά. Πρέπει πολύ γρήγορα τα δύο παιδιά να μπουν σ’ ένα κοινό πρόγραμμα και το 4ωρο είναι ιδανικό. Αυτό βέβαια απαιτεί και την παρουσία ενός τρίτου προσώπου, συγκαταβατικού κι απολύτως εναρμονισμένου με τα «θέλω» της μαμάς.
• Ένας πινάκας: Όπως όλες οι αποστολές και οι επιχειρήσεις έχουν έναν πίνακα σεμιναρίων, που οργανώνουν το σχέδιο δράσης τους, έτσι και εσείς θα πρέπει να έχετε ένα πίνακα όπου θα σημειώνετε τις ώρες των γευμάτων σας, το άλλαγμα και ότι άλλο κάνετε με τα μωρά σας. Ο λόγος είναι πως από την κούραση υπάρχει περίπτωση να καταλήξετε να ταΐσετε το ίδιο μωρό δύο φορές.
• Ενθαρρύνετε από νωρίς την αυτονομία και ανεξαρτησία. Είναι πολύ σημαντικό να παροτρύνετε τα μικρά σας να ικανοποιούν μόνα τους τις ανάγκες σας. Φροντίστε να προσαρμόσετε το περιβάλλον του σπιτιού με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εύκολα προσβάσιμα αυτά που θέλουν. Για παράδειγμα, να μπορούν να διαλέγουν τα ρούχα τους, να φτάνουν το κυπελάκι τους για νερό, να υπάρχουν ειδικοί αποθηκευτικοί χώροι για τα παιχνίδια τους. Μετά τον 18ο μήνα κυρίως, προσπαθήστε να σταματήσετε τις πιπίλες, να βγάλετε τις πάνες, τουλάχιστον τις πρωινές ώρες και τα αφήνετε να τρώνε μόνα τους, όσο είναι εφικτό. Σ’ αυτό το θέμα τα δίδυμα παιδάκια υπερισχύουν από τα μοναχοπαίδια, αποκτώντας αυτονομία, υπομονή κι επιμονή, γνωρίσματα που θα τα ακολουθούν σε όλη τους τη ζωή.
• Τροποποιήστε το περιβάλλον. Το σπίτι σας δεν χρειάζεται να είναι αψεγάδιαστο σαν να μην μεγαλώνετε παιδιά. Μπορείτε να κάνετε υπομονή τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και να μετατρέψετε το σαλόνι σας σε ένα μικρό playroom. Έτσι, τα μικρά σας θα έχουν χώρο για παιχνίδι αλλά θα είναι και ασφαλή.
• Δεν χρειάζεται να προσπαθείτε υπερβολικά να τα ξεχωρίσετε, σε σημείο που να ακυρώνετε ή να απορρίπτετε τα κοινά τους στοιχεία. Είναι όμορφο να έχουμε έναν άνθρωπο με τον οποίον μοιραζόμαστε τόσα πολλά, που μοιάζουμε και νιώθουμε ότι επικοινωνούμε. Αλλά δεν χρειάζεται να επιβάλλετε ομοιότητες που δεν υπάρχουν, όπως να τα ντύνετε παρόμοια ή να απαιτείτε να έχουν κοινές εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι δίδυμα, κι αυτό δεν αλλάζει είτε μοιάζουν εξωτερικά, είτε όχι, όπως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»! Είναι ταυτόχρονα δύο ξεχωριστά παιδιά, κι ούτε αυτό αλλάζει, όσο κι αν προσπαθείτε να επιβάλλετε ομοιομορφία.
• Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να κάνετε συγκρίσεις. Ταμπέλες, χαρακτηρισμοί του τύπου «μα μοιάζετε τόσο πολύ και δεν μπορείς να είσαι τόσο καλό παιδί όσο ο αδελφός σου» δεν βοηθούν σε καμία περίπτωση. Οποιαδήποτε σύγκριση ενισχύει τον ανταγωνισμό ανάμεσά τους. Εστιάστε στη συμπεριφορά και στις ιδιαιτερότητες του καθενός, κρατώντας μόνο τους κοινούς κανόνες της οικογένειας.
• Να αφιερώνετε κάποιον χρόνο ξεχωριστά για το κάθε παιδί.
• Να ενθαρρύνουμε την απόκτηση φίλων από το καθένα.
• Να μην τα φωτογραφίζετε πάντα μαζί, ώστε το καθένα να έχει και τις δικές του ατομικές αναμνήσεις.
