Πάνω από 1.600.000 γυναίκες νοσούν με καρκίνο του μαστού κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, νοσούν πάνω από 450.000 και στην Ελλάδα περίπου 6.000. Τα καλά νέα είναι πως αν ο καρκίνος του μαστού διαγνωστεί εγκαίρως, το 97% των γυναικών έχει πιθανότητες πλήρους ίασης.
Αυτά είναι τα επίσημα νούμερα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας αλλά οι προσωπικές ιστορίες περιγράφουν λίγο καλύτερα την πραγματικότητα πίσω από τη διάγνωση. Το ίδιο και ο αγώνας που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή με σκοπό την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση κάθε γυναίκας. Το Greece Race for the Cure ® είναι και πάλι εδώ, καλώντας την Κυριακή 2 Οκτωβρίου, σε έναν συμβολικό αγώνα δρόμου και περίπατο ενάντια στον καρκίνο του μαστού που θα πραγματοποιηθεί για 14η χρονιά από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» και τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ).
Greece Race For The Cure
Κάθε γυναίκα είναι πιο δυνατή από τον καρκίνο του μαστού και φέτος όλες και όλοι μαζί μπορούμε να περπατήσουμε 2χλμ ή να τρέξουμε 5χλμ με αφετηρία το Ζάππειο αλλά και διαδικτυακά από κάθε σημείο της Ελλάδας, μεταδίδοντας δυνατά το μήνυμα. Εκτός από τον συμβολικό χαρακτήρα της διοργάνωσης, το Greece Race for the Cure ® έχει ουσιαστικό και έμπρακτο αντίκτυπο, καθώς τα καθαρά του έσοδα χρηματοδοτούν κάθε χρόνο προγράμματα του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής».
Η Βάσω Γιοχάη, η Κατερίνα Χοτζόγλου και ο Δημήτρης Χατόγλου συμμετέχουν στον φετινό αγώνα και οι ιστορίες τους αν και διαφορετικές, έχουν κοινό παρονομαστή τη δύναμη, η οποία μπορεί να προσπεράσει την ασθένεια με έτη φωτός.
Η ιστορία της Βάσως
Η Βάσω έχει συμβιώσει με τον καρκίνο του μαστού και σήμερα είναι εκπαιδευμένη εθελόντρια του Συλλόγου και μέλος ΔΣ. «Νόσησα από καρκίνο του μαστού πριν 15 χρόνια, στα 29 μου, σε μια ηλικία που μόνο αυτό δεν φαντάζεσαι ότι θα σου συμβεί. Ψηλάφησα εντελώς τυχαία ένα ογκίδιο στον μαστό μου και δυστυχώς το άφησα στην άκρη σαν προτεραιότητα, για 2 μήνες, καθώς πίστευα πως ήταν κάτι το οποίο θα απορροφούσε ο οργανισμός μου με το πέρασμα του χρόνου».
Δεν υποχωρούσε κι έτσι η ίδια αναγκάστηκε να πάει να το ψάξει. Η γιατρός της, μετά από μια σειρά εξετάσεων, της ανακοίνωσε πως έχει καρκίνο στον μαστό και πως έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα, αν όχι «χθες», όπως λέει χαρακτηριστικά. «Εκεί κατάλαβα πως οι 2 μήνες που το άφησα ήταν καθοριστικοί για το μέγεθος του όγκου!».
«Χειρουργήθηκα άμεσα και αμέσως μετά υποβλήθηκα σε χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες και διακοπή της περιόδου μου για 5 χρόνια, που σημαίνει πως μπήκα σε μια προσωρινή εμμηνόπαυση. Ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου καθώς το νοσοκομείο είχε γίνει το δεύτερο σπίτι μου. Είχα όμως απίστευτη στήριξη από την οικογένεια μου και η αγάπη τους αυτή μου έδινε δύναμη για να αντιμετωπίσω την όποια παρενέργεια από τις χημειοθεραπείες και να ξεπεράσω το κάθε εμπόδιο έτσι ώστε να προχωρήσω μπροστά και να κάνω το δικό μου Άλμα»
Το βασικό συναίσθημα που ακολούθησε τη διάγνωση ήταν ο θυμός. «Συγχρόνως ένιωθα πως θα με ξυπνούσαν από ένα κακό όνειρο. Δεν πίστευα ότι όλα αυτά που άκουγα για μένα ήταν αληθινά. Το σοκ μεγάλο. Ταυτόχρονα, όμως ένιωσα μια απίστευτη δύναμη, που όλοι κρύβουμε μέσα μας και δεν το ξέρουμε, και είπα θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις, για να ζήσω». Έτσι κι έγινε.
Στα 29 της, δεν είχε ακούσει καν για την ψηλάφηση. «Δεν είχε χρειαστεί να μπω ποτέ στο χειρουργείο και ήμουν πάντα υγιής. Ξαφνικά όλα ανατράπηκαν καθώς από τη μια στιγμή στην άλλη, η καθημερινότητα αλλάζει ριζικά. Άλλωστε το στήθος και τα μαλλιά , σε μια γυναίκα, αποτελούν σημαντικό μέρος της θηλυκότητάς της».
Τι άλλαξε μετά τη διάγνωση
Από τότε που νόσησε, η Βάσω αποφάσισε να αλλάξει πολλά στον τρόπο σκέψης της. «Κατάλαβα τί έχει αξία και τί νόημα. Έμαθα να ξεχωρίζω τα ασήμαντα από τα σημαντικά».
«Στις δύσκολες και αντίξοες στιγμές, οι λέξεις που με εκφράζουν είναι επιμονή και ελπίδα, για τα ωραία που έρχονται»
Μετά τη διάγνωση πέρα από την αλλαγή στον τρόπο σκέψης, έρχεται και η συνειδητοποίηση για κάποιες σχέσεις. «Δεν είχα σύντροφό τότε, είχα όμως φίλες με τις οποίες έγινε ένα “ξεσκαρτάρισμα”. Δυστυχώς στις δύσκολες στιγμές, που τους έχεις πραγματικά ανάγκη, κάποιοι απομακρύνονται. Όταν νοσείς, δεν θέλεις να σε λυπούνται, αγάπη και κατανόηση χρειάζεσαι και ένα χάδι που θα σου δείξει ότι "είναι εκεί για σένα", είτε είναι σύντροφος, είτε φίλος, είτε οικογένεια».
Τι έμεινε το ίδιο
Από τον τρόπο ζωής της, δεν άλλαξε πολλά. Το πιο σημαντικό ήταν πως συνέχισε να πηγαίνει στη δουλειά της καθημερινά.
«Έχοντας υπόψιν μου πως είχα κάποιες αλλαγές στην εμφάνισή μου, αντιμετώπιζα καθημερινά τα όποια λοξά βλέμματα αλλά και τις όποιες αδιάκριτες ερωτήσεις πάνω στο θέμα αυτό, όπως για παράδειγμα το τί έπαθαν τα μαλλιά μου και αραίωσαν. Έμαθα όμως να τις προσπερνάω»
Δυστυχώς ο καρκίνος συνεχίζει, εν έτη 2022, να είναι ακόμα ταμπού, στη χώρα μας. «Είναι λυπηρό να νοσεί μια γυναίκα και να φοβάται να το ανακοινώσει, έχοντας το φόβο της αντιμετώπισής της στην κοινωνία και ειδικά στην εργασία της. Δεν θα έπρεπε να νιώθει «μόνη» στον αγώνα αυτό. Έχει ανάγκη στήριξης και κατανόησης τόσο από την κοινωνία, όσο κι από τον γύρω κόσμο σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής της».
Όλα από την αρχή
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, θεωρεί πως με τον καρκίνο «ξαναγεννήθηκε». «Ήταν για μένα ένα μάθημα ζωής και δύναμης, καθώς κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο! Είναι κρίμα που συνήθως οι άνθρωποι πρέπει να κινδυνέψουν για χάσουν τη ζωή τους για να την εκτιμήσουν».
Το 2009, η Βάσω ζήτησε να εκπαιδευτεί ως Εθελόντρια στο Άλμα Ζωής για να μπορεί να στηρίζει κι εκείνη συναισθηματικά κάθε γυναίκα που βιώνει τη νόσο αυτή, έχοντας πιθανόν τις ίδιες ανησυχίες αλλά και απορίες. «Η αλήθεια είναι πως βοηθώντας μια γυναίκα, η δύναμη και η χαρά που παίρνει η εθελόντρια είναι απίστευτη. Αυτό είναι το Άλμα Ζωής, τόσο στη γυναίκα με καρκίνο του μαστού όσο και σε κάθε γυναίκα στην κοινωνία, για τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και της πρόληψης».
Η ιστορία της Κατερίνας
Η Κατερίνα Χοτζόγλου νόσησε με καρκίνο του μαστού στα 43 της. Είναι 12 χρόνια survivor, εκπαιδευμένη εθελόντρια του Συλλόγου και μέλος ΔΣ, αλλά και μητέρα 2 παιδιών. Νόσησε με τον καρκίνο στις αρχές του 2010 και ψηλάφισε έναν όγκο που δεν είχε δείξει η μαστογραφία.
«Είπα μέσα μου "ας είναι, ας το περάσω εγώ και όχι οι αγαπημένοι μου"»
Η Κατερίνα ήταν πάντα συνεπής στις εξετάσεις της και φρόντιζε να έχει έναν καλό τρόπο ζωής. «Πρόσεχα την διατροφή, την άσκηση μου, δεν κάπνιζα. Είχα όμως άγχος και είχε προηγηθεί μια μεγάλη στεναχώρια στα επαγγελματικά μου».
Κατερίνα Χοτζόγλου
«Ήταν ένας επιθετικός τύπος καρκίνου. Έκανα χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση του όγκου, 12 χημειοθεραπείες και 30 ακτινοβολίες. Μια ανηφόρα που κράτησε 10 μήνες. Ταλαιπώρησε το σώμα, κάποιες στιγμές και την ψυχή. Όμως όλα αυτά για να βγω πιο δυνατή και πιο ευγνώμων στη ζωή».
Η υποστήριξη του συντρόφου
Η σχέση με τον σύντροφό της άλλαξε και σίγουρα έγινε «πιο δυνατή, πιο ασφαλής». «Χωρίς τον σύντροφο μου ο δρόμος θα ήταν πολύ πιο δύσκολος. Με κρατούσε όταν έπεφτα, με τόνωνε όταν μ' έβλεπε πιο αποφασιστική, βοηθούσε πρακτικά και συναισθηματικά. Όσον αφορά στα παιδιά μου, δύο αγόρια στα 16 τότε, σε πλήρη εφηβεία, πρέπει να πω ότι νιώθω άσχημα που βιώσαν μια τέτοια τραυματική εμπειρία».
«Ήρθαν αντιμέτωποι με μια ασθένεια που στο μυαλό των περισσότερων έχει κακή πρόγνωση κάτι που τους γέμιζε φόβο. Βέβαια αυτή η περίοδος τους έβαλε πιο νωρίς στη πραγματική ζωή και ενίσχυσε την ψυχική τους ανθεκτικότητα. Πολέμησα και για τα παιδιά μου. Αυτό θυμάμαι πολύ έντονα»
Ένας μαραθώνιος όμως γίνεται πιο εύκολος όταν στην διαδρομή έχεις «σταθμούς νερού και τροφοδοσίας», όπως τονίζει. Φυσικά, αναφέρεται στο περιβάλλον της γυναίκας που νοσεί. «Χρειάζεται την αποδοχή και την ενσυναίσθηση. Το χάδι και το στήριγμα».
«Το περιβάλλον της χρειάζεται να αφουγκράζεται τις ανάγκες της, να την συντροφεύει στη νέα πραγματικότητα, αυτή της αλλαγής στο σώμα, στη διάθεση, στην εικόνα όταν χάνει τα μαλλιά της και το χρώμα της με τις χημειοθεραπείες. Ο ασθενής με καρκίνο δεν χρειάζεται τον οίκτο, ούτε την παρηγοριά. Θέλει να νιώθει όπως πριν, να τον λογαριάζουν σαν έναν άνθρωπο που μπορεί να εργαστεί, να ταξιδέψει, να παει σινεμά, να αθληθεί όσο και όταν μπορεί, να διασκεδάσει, να ζήσει»
Η πιο δύσκολη δοκιμασία
Φανταζόμαστε πως μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, είναι η αλλαγή στην εικόνα και στην ψυχολογία. Η Κατερίνα θα παει πως είναι η δυσκολία στη διαχείριση των συναισθημάτων. «Με δυσκόλεψε η διαχείριση των συναισθημάτων μου σε σχέση με τα παιδιά μου. Ήθελα να είμαι αληθινή αλλά χωρίς να τους τρομάζω. Επίσης ένιωθα πολύ άσχημα που έβλεπα τους αγαπημένους μου να στεναχωριούνται για μένα. Αυτό ήταν πολύ βαρύ».
«Θυμάμαι το βλέμμα του συζύγου μου όταν μου έκανε μια ένεση για να αυξηθούν τα λευκά αιμοσφαίρια, ήταν τόσο θλιμμένο. Και την ανάγκη που είχαν τα παιδιά μου να βγαίνουν έξω έστω για λίγο για να «πάρουν ανάσα». Αυτό δεν μπορώ να το ξεπεράσω»
«Ξέρετε όταν νοσεί ένα μέλος της οικογένειας, νοσεί όλο το σύστημα, πονάει όλο το σύστημα και όλοι μαζί μετά γιορτάζουν τα χρόνια που περνάνε με υγεία. Σίγουρα η πίστη, η αισιοδοξία αλλά και η αποδοχή της αδυναμίας, σωματικής και ψυχικής, είναι κάτι που εγγράφεται για πάντα. Είμαι βέβαιη ότι αυτό θα διδάξουν και τα παιδιά μου στα παιδιά τους».
Η λέξη που φέρνει τη δύναμη
«Πίστη σε κάτι πιο δυνατό από εμάς και ευγνωμοσύνη. Μεγάλη υπόθεση η ευγνωμοσύνη. Που μόνο αν την νιώσουμε βαθιά μας αναγεννά».
Κατερίνα Χοτζόγλου
Η σημασία της πρόληψης
Η αλλαγή έρχεται όπως λέει, μόνο όταν καταφέρουμε να δούμε κατάματα τον φόβο και την προκατάληψη. «Ο καρκίνος είναι πλέον ο πιο συνηθισμένος γυναικείος καρκίνος αλλά και ο πιο ιάσιμος αν διαγνωσθεί έγκαιρα. Όλοι, λίγο πολύ, έχουμε στο περιβάλλον μας μια γυναίκα με εμπειρία καρκίνου του μαστού. Η γνώση είναι δύναμη. Η ενημέρωση και η έγκαιρη πρόληψη είναι το κλειδί στην αντιμετώπιση κάθε ασθένειας».
«Μια γυναίκα οφείλει από μικρή ηλικία να γνωρίζει το στήθος της, να μάθει τον σωστό τρόπο ψηλάφησης, να εξοικειωθεί με την ανατομία του κι αν διαπιστώσει κάποια αλλαγή, να συμβουλευτεί έναν χειρουργό μαστού. Οφείλει επίσης να γνωρίζει το ιατρικό ιστορικό της οικογένειας της»
Από την μεριά της, όπως τονίζει, η πολιτεία πρέπει να κάνει καμπάνιες ενημέρωσης στα σχολεία ώστε οι νέες γενιές να μην φοβούνται τον φόβο. Να ενισχύσει τις οργανωμένες δομές μαστού, να δημιουργηθούν κέντρα μαστού ολοκληρωμένης φροντίδας, να καταρτιστεί Μητρώο Ασθενών και να υλοποιηθεί το Πληθυσμιακό Πρόγραμμα Προσυμπτωματικού Ελέγχου.
Αν μπορούσε να μιλήσει σε μια γυναίκα με καρκίνο του μαστού, θα της έλεγε πως «δεν είναι μόνη». «Υπάρχουμε εμείς που περάσαμε από εκεί και ξέρουμε τι σημαίνει να πολεμάς για την ζωή σου, να πονάς, να είσαι αδύναμη, να ασθμαίνεις στην ανηφόρα. Αλλά μπορούμε να σε διαβεβαιώσουμε ότι η θέα είναι πολύ όμορφη από εκεί ψηλά γιατί η ζωή σου θα έχει άλλη, μεγαλύτερη αξία μετά από όλο αυτό».
Η συμμετοχή στο Άλμα Ζωής
Όσο για τη συμμετοχή της ως εκπαιδευμένη εθελόντρια στο Άλμα Ζωής, λέει πως αυτό βρίσκεται κοντά σε κάθε γυναίκα από την ώρα της διάγνωσης.
«Θεωρώ ότι το πιο δυνατό πρόγραμμα είναι αυτό της οργανωμένης αλληλοβοήθειας, όπου κάθε γυναίκα με καρκίνο μαστού μπορεί να λάβει σημαντική στήριξη με το να μοιραστεί τα συναισθήματα, τους φόβους και τους προβληματισμούς της με μια γυναίκα που έχει περάσει παρόμοια εμπειρία στο παρελθόν και έχει εκπαιδευτεί για τον ρόλο αυτό. Είτε με φυσική παρουσία σε κάποια νοσοκομεία ή τηλεφωνικά και διαδικτυακά στον χρόνο που η ίδια η ασθενής το επιθυμεί»
Επίσης, το Άλμα οργανώνει ομάδες ψυχοκοινωνικής στήριξης, στις οποίες η συμμετοχή είναι δωρεάν και καλύπτει ανάγκες των γυναικών που αφορούν στην διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων, στην οριοθέτηση και στην επικοινωνία, στην αυτογνωσία και στην ποιότητα της ζωής μετά τον καρκίνο. Η προσφορά είναι μεγάλη και πολύτιμη και δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την βοήθεια, την επιστημονική κατάρτιση και την ζέση των επαγγελματιών του συλλόγου.
Η ιστορία του Δημήτρη
Ο Δημήτρης Χατόγλου έχει δει τη μητέρα του να νοσεί και συμμετέχει στον αγώνα του Race For The Cure ενώ έχει υπάρξει και εθελοντής στο πλαίσιο της διοργάνωσης. Ως ένας δυνατός supporter κάθε γυναίκας με καρκίνο του μαστού, έχει να αφηγηθεί μια εξίσου ξεχωριστή ιστορία με τις προηγούμενες που γεννά την ελπίδα. «Όταν η μητέρα μου νοσησε, ήμουν μαθητής στην πρώτη λυκείου. Ήμουν σε μια ηλικία που δεν είχα ιδέα τι θα πει πραγματικά καρκίνος, τι κίνδυνος υπήρχε για τη ζωή της μητέρας μου. Ως παιδί ακόμη, η ιδέα ότι μπορεί να την έχανα δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου, ήμουν σε άρνηση να το δεχτώ. Σε αυτό συνέβαλε και η στάση της ίδιας της μητέρας μου: με κουράγιο και δύναμη δε με άφηνε να σκεφτώ ότι μπορεί να τη χάσω».
Καθώς προχωρούσε η θεραπεία της, όπως περιγράφει, ήταν όλο και πιο αδύναμη, όλο και πιο κουρασμένη. Τελικά, όμως κατάφερε να νικήσει. «Τώρα, στα 28 μου έχοντας αποκτήσει μεγαλύτερη αντίληψη του κινδύνου που πέρασε μέσα από το σπίτι μας τη θαυμάζω ακόμη περισσότερο. Κατάφερε να σταθεί όρθια και ταυτόχρονα να μεγαλώσει τα παιδιά της. Go, mum!».
«Έχασε μαλλιά, βλεφαρίδες, νύχια, περίοδο. Όμως δεν έχασε την ελπίδα της και τη δύναμή της και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα νικήσει»
Το πιο δύσκολο πράγμα πέρα από την ίδια την ασθένεια
Η σωματική εξάντληση δεν περιορίζεται ποτέ μόνο στο σώμα, όπως λέει. «Η διάθεσή της επηρεάστηκε σημαντικά και αυτό σήμαινε ότι οι αντοχές της στις καθημερινές συνήθειες δύο παιδιών στην εφηβεία όλο και λιγόστευαν». Ο Δημήτρης κατάφερε να σταθεί δίπλα της με θάρρος σε όλη την ανηφόρα. Για να τα καταφέρει μαζί της, χρειάστηκε «επιμονή και αισιοδοξία». «Η αρρώστια απαιτεί μια θεραπεία μακρά και δύσκολη. Νεύρα σπάνε, όρια τεντωνονται αλλά η αγάπη σε ωθεί να επιμείνεις στη ζωή. Ήμουν τυχερός που η μητέρα μου είπε από την αρχή "θα τον νικήσω, δε θα με σκοτώσει". Αυτή η αισιοδοξία διατήρησε την ελπίδα μέσα μου μέχρι το τέλος».
Όσο για το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει στα παιδιά που έχουν βιώσει κάποια αντίστοιχη ιστορία:
«Κανένα παιδί δεν πιστεύει ότι η μητέρα του μπορεί να πεθάνει. Αν νιώθεις ότι θυμάσαι λίγα πράγματα από την οδύσσεια της μητέρας σου, αν νιώθεις ότι θα μπορούσες να είσαι εκεί περισσότερο, μη στενοχωριέσαι. Ήσουν ένα παιδί αντιμέτωπο με το αδιανόητο. Ήσουν εκεί για εκείνη, απλά ρώτα τη και θα στο πει»
Ο αγώνας του στο Race For The Cure
Όταν ο Δημήτρης συμμετείχε πρώτη φορά, ήταν ακόμη μαθητής και δεν ήξερε τι να περιμένει. Ως φοιτητής συμμετείχε εθελοντικά σχεδόν κάθε χρόνο με όρεξη και ενθουσιασμό και έγινε μέρος αυτής της προσπάθειας με όλη του την καρδιά.
«Το Race for the Cure ήταν ένα πάρτι, μια ηχηρή δήλωση μνήμης, στήριξης και ζωής και αυτό με συγκίνησε βαθιά»
Δήλωσε κι εσύ συμμετοχή για το Greece Race for the Cure® 2022
Οι εγγραφές έχουν ξεκινήσει και πραγματοποιούνται αποκλειστικά διαδικτυακά εδώ. Σε κάθε εγγραφή περιλαμβάνεται το συλλεκτικό t-shirt* της διοργάνωσης και chip χρονομέτρησης για τους δρομείς.
Πληροφορίες:
● Έναρξη Διοργάνωσης: 9:30 ΠΜ
● 5Κ Αγώνας Δρόμου: 10:00 ΠΜ / Αντίτιμο Συμμετοχής: 10€
● 2Κ Περίπατος: 11:00 ΠΜ /Αντίτιμο Συμμετοχής: 8€
● DIGITAL: Όπου και αν είσαι / Αντίτιμο Συμμετοχής: 8€
*(έως εξαντλήσεως των αποθεμάτων)
Παραλαβή υλικού
Μπορείτε να παραλάβετε το υλικό για τη συμμετοχή σας από το σημείο παραλαβών (Ηπείρου 11, Αθήνα, 2ος όροφος) από 26/9/2022 έως 30/9/2022, Δευτέρα - Παρασκευή, 10πμ-10μμ.
Υπάρχει, επίσης, δυνατότητα για αποστολή του υλικού του αγώνα, αποκλειστικά εντός Ελλάδος με χρέωση παραλήπτη.
Σάββατο 1 Οκτωβρίου: Ημέρα Προαγωγής Υγείας και το Σάββατο, 1 Οκτωβρίου, 12μμ-6μμ στον προαύλιο χώρο του Ζαππείου με παράλληλες δωρεάν δράσεις για την πρόληψη και την ενημέρωση για τον καρκίνο του μαστού (κλινική εξέταση μαστού σε γυναίκες 20 ετών και άνω, ενημέρωση-εξέταση για λεμφοίδημα σε γυναίκες με εμπειρία καρκίνου μαστού) και την προαγωγή της υγείας (yoga, pilates, mindfulness, zumba & hoop dance).
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
#GRFC2022
