Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου πριν λίγες ημέρες επισκέφθηκε την εμπόλεμη Ουκρανία, πηγαίνοντας μεταξύ άλλων σε ομαδικό τάφο αμάχων.
Με ανάρτησή της στο Facebook αναφέρεται σε όλα όσα αντίκρισε εκεί, στη συνάντησή της με τον Πρόεδρο της χώρας, αλλά και στο πώς το θάρρος και η αποφασιστικότητα μπορούν να μεταμορφώσουν τα συντρίμμια και να φέρουν την ελπίδα ξανά σε μια χώρα που έμαθε να ζει υπό τη σκιά του πολέμου.
«Οι Ουκρανοί δεν είναι απλώς αισιόδοξοι για τη νίκη, είναι πεπεισμένοι ότι ο εχθρός έχει ήδη ηττηθεί. Γιατί γνωρίζουν ότι κανένας πόλεμος δεν κερδίζεται μακροπρόθεσμα όταν παραβιάζεται τόσο ωμά, όχι απλώς το διεθνές δίκαιο, αλλά πρωτίστως η ηθική τάξη», σημειώνει μεταξύ άλλων,
Η κυρία Σακελλαροπούλου αναφέρει αναλυτικά στη συγκινητική ανάρτησή της:
«Σε μια επίσκεψη στην εμπόλεμη Ουκρανία, όσο σύντομη και αν είναι, συναντιέται κανείς με την ουσία εννοιών όπως πατριωτισμός, γενναιότητα, ενσυναίσθηση, ανθεκτικότητα, ανθρωπιά. Γιατί κάτω από τον βαρύ, μολυβένιο ουρανό που μας υποδέχτηκε, ανάμεσα σε γκρεμισμένα κτίρια, αποκεφαλισμένα αγάλματα, ξεκοιλιασμένα σπίτια και, το χειρότερο, ομαδικούς τάφους, πάλλεται ρωμαλέα και απτόητη η καρδιά ενός ηρωικού λαού. Το αισθάνεται κανείς σε κάθε του βήμα. Το βλέπει στα σοβαρά, αλλά γαλήνια πρόσωπα των ανθρώπων, στο θυμωμένο βλέμμα του προέδρου Ζελένσκι. Το διακρίνει στα λόγια τους, στη σταθερότητά τους, στο πείσμα με το οποίο συνεχίζουν να αγωνίζονται, μεταμορφώνοντας την οδύνη και τον φόβο τους σε οίστρο ζωής. Στην περηφάνια με την οποία αναδέχονται στην καθημερινότητά τους τον πόλεμο, όχι για να τον εξημερώσουν - πώς να εξημερωθεί άλλωστε η ασύλληπτη βαρβαρότητα που εξαπολύθηκε εναντίον τους; - ούτε για να τον αντέξουν - γιατί τον αντέχουν -, αλλά για να τον καρφώσουν στη μνήμη, σαν μια τραγική όσο και περίλαμπρη στιγμή της ιστορίας τους. Τον μνημειώνουν με απερίγραπτο σεβασμό για τους νεκρούς τους - κάθε κομμάτι γης που ποτίστηκε με αίμα γίνεται ένας ευχαριστήριος βωμός. Τον εκθέτουν σε όλη του την αγριότητα. Στην έκθεση με τις φωτογραφίες φρικτά βασανισμένων αμάχων που φιλοξενεί η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στη μαρτυρική Μπούτσα, νιώθει κανείς ότι το πένθος γίνεται για τους Ουκρανούς ψυχική και πνευματική ανάταση, έξαρση εθνική. Στο Τείχος της Μνήμης των Πεσόντων από το 2014 Μαχητών, στο Κίεβο, ξέρει πως δεν θα λείψουν ούτε μέρα τα λουλούδια, γιατί όσοι επιζούν θα τιμούν, ακόμα κι αν γύρω πέφτουν βόμβες, αυτούς τους εικοσάχρονους στρατιώτες που χάθηκαν τόσο νωρίς. Στην έκθεση «Ουκρανία-η σταύρωση», ο επισκέπτης καταλαμβάνεται από ρίγος μπροστά στα τεκμήρια του πολέμου, εξαρτήματα, στολές, αρβύλες, επιστολές, προσωπικά αντικείμενα. Και στο Εθνικό Μουσείο Ιστορίας, όπου τιμάται η μνήμη των τετρακοσίων δολοφονημένων παιδιών από τη Μαριούπολη και τις άλλες ουκρανικές πόλεις, μπροστά στις σειρές με τα παιχνίδια τους, μάρτυρες της αδόκητης θυσίας τους, αισθάνεται ακόμα πιο οξύ το κέντρισμα της θλίψης. Μικρή, δική μας προσφορά, τρεις κούκλες με τις εθνικές μας φορεσιές, μένουν εκεί, ανάμεσα στα αρκουδάκια και τα λαγουδάκια τους, σαν ένα ανεπίδοτο δώρο στην αθωότητα που σαρώθηκε από τον βάναυσο εισβολέα. Όμως ο πόλεμος αυτός δεν αφανίζει μόνο ανθρώπους, δεν καταστρέφει μόνο υποδομές. Επιτίθεται θηριωδώς και στον πολιτισμό και την παράδοση της χώρας. Τα σημάδια από τις σφαίρες των Ρώσων στρατιωτών στη βάση του αγάλματος του εθνικού ποιητή της Ουκρανίας Ταράς Σεβτσένκο, στη Μποροντιάνκα, είναι μόνο ένα δείγμα αυτού του μίσους προς τον πολιτισμό του άλλου. Κι από κοντά, τα ρημαγμένα σπίτια όπου διακρίνει κανείς ξεφτίδια της λαϊκής καλαισθησίας ανάμεσα στα ερείπια, τα γκρεμισμένα θέατρα, τα ιστορικά οδόσημα των πόλεων. Όμως οι Ουκρανοί είναι βέβαιοι πως θα τα ξαναφτιάξουν, καλύτερα από πριν. Δεν είναι απλώς αισιόδοξοι για τη νίκη, είναι πεπεισμένοι ότι ο εχθρός έχει ήδη ηττηθεί. Γιατί γνωρίζουν ότι κανένας πόλεμος δεν κερδίζεται μακροπρόθεσμα όταν παραβιάζεται τόσο ωμά, όχι απλώς το διεθνές δίκαιο, αλλά πρωτίστως η ηθική τάξη».
