Στο Πούλμαν (που μετακινείται), θα δοκιμάσεις καλό φαγητό, θα γνωρίσεις νέους ανθρώπους και θα ζήσεις μία διαφορετική εμπειρία
Κλέλια Φατούρου
6 Μαρτίου 2023
Το λευκό τραπεζομάντιλο απλώνεται πάνω στο τραπέζι, τα κεριά ανάβουν και στα ηχεία παίζει το κε τε λα μπόνγκο. Σε μισή ώρα από τώρα, οι 9 καλεσμένοι θα μαζευτούν, θα νιώσουν την αμηχανία της πρώτης γνωριμίας, θα πιουν λίγο κρασί και θα καθίσουν γύρω από το τραπέζι, στη θέση όπου υπάρχει το ταμπελάκι με το όνομά τους.
Φτάνω πρώτη σε έναν υπέροχο χώρο του κέντρου της Αθήνας και πηγαίνω κατευθείαν στο μπαλκόνι. Είναι τέλη Φεβρουαρίου, αλλά η βραδιά είναι εντελώς ανοιξιάτικη. Σε λίγες ώρες θα τρώω και πίνω με ανθρώπους που δεν ξέρω. Αυτή είναι και η φιλοσοφία του Πούλμαν, του project που ίσως να έχεις ήδη δει στο Instagram.
«Ξεκινήσαμε πριν από 3 μήνες. Η ιδέα είναι απλή. Μία μεγάλη παρέα, γνωστοί ή άγνωστοι, που μοιράζονται ένα γεύμα. Μάς λένε Πούλμαν, γιατί συμβαίνει το ίδιο πράγμα με τα ΚΤΕΛ. Κάθεσαι δίπλα σε ανθρώπους που δεν ξέρεις. Επίσης θέλουμε να μετακινούμαστε, έχοντας ως βάση την Αθήνα. Πηγαίνουμε σε σπίτια φίλων, σαλόνια, αυλές, ταράτσες, ξενοδοχεία, εργαστήρια κεραμικής», μου λέει η Χρύσα Πετροχείλου, συνδημιουργός του Πούλμαν, αρχιτεκτόνισσα και food blogger ενώ ο σεφ, Κώστας Παρδάλης, γεμίζει μέσα τα ταρτάκια.
Πίνω λίγο λευκό κρασί και το κουδούνι χτυπά. Είναι Απόκριες και οι πρώτοι που έρχονται φορούν τούλια, ενώ εγώ είμαι με σακάκι και παντελόνι. «Έχω ντυθεί Julia Roberts από τον Γάμο του Καλύτερου μου Φίλου, εντάξει;», σε μία προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου και τους άλλους. Δανείζομαι ένα μολύβι ματιών για να ζωγραφίσω τη χαρακτηριστική ελιά της Roberts κάτω από το μάτι. Αποτυχία.
Έρχονται δύο ζευγάρια, φίλοι και μία γυναίκα μόνη της. Είναι Παρασκευή βράδυ και γνωρίζω ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και ενδιαφερόντων. Ο κοινός παρονομαστής; Η αγάπη μας για το φαγητό. Είναι όλοι foodies, ανακαλύπτουν νέα μαγαζιά, γυρίζουν όλο τον κόσμο δοκιμάζοντας νέες γεύσεις και το Πούλμαν ήταν μονόδρομος για εκείνους. Κάποιοι το ανακάλυψαν μέσω TikTok, άλλοι από φίλους. Η Χρύσα μάς ενημερώνει ότι είμαστε έτοιμοι να φάμε και καθόμαστε.
Η πρώτη αμηχανία έχει φύγει, και έφτασε η ώρα να δοκιμάσουμε ένα μενού, χωρίς να ξέρουμε τι μάς περιμένει. «Το μενού αλλάζει κάθε μήνα, όπως και όταν πηγαίνουμε σε κάποιο ξενοδοχείο ή υπάρχει κάποιο ειδικό event. Προφανώς και το μενού ακολουθεί την εποχικότητα των πρώτων υλών και δεν θα σας αποκαλύψω πολλά για το τι έφαγα, γιατί μέρος της γοητείας του Πούλμαν είναι αυτό το πέπλο μυστηρίου.
Δεν γίνεται όμως να μην αναφερθώ στον τραχανά με μανιτάρια, στο ελαιόλαδο με μανούρα Σίφνου (και όχι μανούρι) και, φυσικά, στο γλυκό, η παρουσίαση του οποίου μπορεί να συγκριθεί μόνο με installation. Cheesecake με μους λεμονιού, τριμμένο μπισκότο-μελομακάρονο και εκεί ήταν που είχε φύγει πια η αμηχανία της γνωριμίας και πέσαμε με τα μούτρα (κυριολεκτικά) στο απλωμένο γλύκισμα.
Τα πιάτα έρχονται με σωστή ταχύτητα, για να προλάβουμε να γνωριστούμε καλύτερα και να ανταλλάξουμε απόψεις για αυτά που δοκιμάζουμε. Αφού ολοκληρώθηκε το μενού, ο σεφ ήρθε να κάτσει μαζί μας, για να γίνει κι εκείνος κομμάτι της παρέας, αλλά και για να ζητήσει feedback για τη δουλειά του, πράγμα που δεν το λες και συνηθισμένο. «Πείτε μου το καλύτερο και το χειρότερό σας», μάς προτρέπει και οι απόψεις διίστανται. Είναι η τελευταία μέρα του συγκεκριμένου μενού και έχει δεθεί μαζί του. Λογικό.
Ο Κώστας Παρδάλης ξεκίνησε στο Λονδίνο, δουλεύοντας κυρίως σε fine dining για χρόνια και τα κοινά καλοκαίρια τους στη Σίφνο, από παιδιά, τους έφερε κοντά. Το timing ήταν το σωστό και ο κόσμος το έχει ήδη αγαπήσει.
Τελικά ο κόσμος ξεπερνά το άβολο της πρώτης γνωριμίας εύκολα; Μήπως πηγαίνει στο Πούλμαν για να κοινωνικοποιηθεί τελικά; Μήπως η πανδημία μάς έκανε να ξεχάσουμε τα βασικά to know us better; «Ο κόσμος έρχεται με αυτή τη διάθεση και ήταν και δική μας πρόθεση να φτιάξουμε ένα social club. Έρχονται και μόνοι τους αλλά και σε ζευγάρια, είτε ερωτικά είτε φιλικά. Φεύγουν από εδώ και είναι παρέα».
Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένα Πούλμαν; «Το όνειρό μας είναι να το πάμε σε όσα περισσότερα μέρη γίνεται, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όπου και να είναι, θέλουμε να υπάρχει η ιδέα του μεγάλου τραπεζιού. Να μοιράζεται ένα γεύμα». Η ώρα έχει περάσει και φεύγω σιγά σιγά, ενώ αφήνω πίσω 8 ανθρώπους που έγινε φίλοι μέσα σε 3 ώρες και κανονίζουν την επόμενη φορά που θα βρεθούν. Στο Πούλμαν.
