Η πανδημία έχει αλλάξει τον τρόπο που δουλεύουμε, τον τρόπο που κοινωνικοποιούμαστε, αλλά και τη σχέση με το ίδιο μας το σώμα. Κατά τη διάρκεια των lockdown, όταν οι περισσότεροι έμειναν αναγκαστικά στο σπίτι και ο χώρος και οι καθημερινές μας δραστηριότητες (ακόμα και οι πιο απλές, όπως το περπάτημα από και προς τις συγκοινωνίες ή το αυτοκίνητο) είχαν περιοριστεί, η κίνηση σταμάτησε να είναι αναμενόμενο κομμάτι της ρουτίνας μας. Σύμφωνα με εμπειρική μελέτη που δημοσιεύτηκε σε ιατρικό περιοδικό στις ΗΠΑ, μόνο από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 2020 ο μέσος όρος των βημάτων που έκαναν οι Αμερικάνοι σε μία μέρα έπεσε κατά 20%. Επιπλέον, τα γυμναστήρια, οι πισίνες και άλλα μέρη που κάλυπταν τις ανάγκες του περισσότερου κόσμου για άσκηση ήταν κλειστά για το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων δύο χρόνων. Σε αυτές τις συνθήκες, όποιος ήθελε όχι μόνο να ασκηθεί αλλά και να κινηθεί έπρεπε να το κάνει συνειδητά και να βρει εναλλακτικές φιλικές προς τους περιορισμούς κυκλοφορίας.
Για όσους επέλεξαν να ασκηθούν εν μέσω της πανδημίας, η γυμναστική σταμάτησε να είναι κάτι που κάνει κανείς γιατί πρέπει σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Όταν η καθημερινότητά σου είναι τόσο περιορισμένη, πρέπει να πάρεις συνειδητά την απόφαση να κάνεις γυμναστική και να αναρωτηθείς τι είδους άσκηση θέλεις να κάνεις, πότε και πού. Γι’αυτό το λόγο, πολύς κόσμος ανακάλυψε το τρέξιμο ή ξεκίνησε να κάνει yoga βλέποντας βίντεο στο YouTube. Παράλληλα, επειδή ο στόχος ήταν η κίνηση και η εκτόνωση και όχι το να κάψει κανείς συγκεκριμένο αριθμό θερμίδων, ακόμα και απλές δραστηριότητες ξεκίνησαν να μετράνε ως άσκηση. Για παράδειγμα, η βόλτα με το σκύλο, η ηλεκτρική σκούπα, ακόμα και το άπλωμα των ρούχων μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά όταν περνάς την υπόλοιπη μέρα σου καθισμένη σε μια καρέκλα.
Είναι σημαντικό ο τρόπος που έχεις επιλέξει να ενεργοποιήσεις το σώμα σου να σε κάνει να νιώθεις καλά. Δυστυχώς το μήνυμα που παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο, τις οικογένειες και τα media είναι ότι ο αθλητισμός είναι κάτι που κάνεις όταν έχεις ταλέντο και πρωταθλητικές βλέψεις και η γυμναστική είναι μόνο για όσους θέλουν να αλλάξουν το σώμα τους. Δεν είναι όμως ανάγκη να γίνουμε ή έστω να μοιάζουμε όλοι με πρωταθλητές και η λογική αυτή κρατάει πολύ κόσμο μακριά από τα οφέλη της άσκησης. Η πανδημία ήταν μια καλή ευκαιρία για να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που βλέπουμε τη γυμναστική. Αν το μισάωρο περπάτημα ή το κολύμπι στη θάλασσα κάνει κάποιον να νιώθει καλύτερα από το crossfit, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθεί με το ζόρι να συνηθίσει το δεύτερο γιατί «πρέπει».
Τα smartwatch και οι βηματομετρητές που είναι ενσωματωμένοι στα περισσότερα τηλέφωνα έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο πώς αντιμετωπίζουμε την άσκηση τα τελευταία δύο χρόνια. Τα Fitbit για παράδειγμα θέτουν ως στόχο για κάθε χρήστη τα 250 βήματα την ώρα και τα 10.000 βήματα την ημέρα. Τα Apple Watch μετράνε επίσης το πόσο χρόνο στέκεται κανείς και το πόσες θερμίδες καίει. Άσχετα με το αν κάποιος έχει επιστρέψει στο γραφείο ή συνεχίζει να δουλεύει από το σπίτι, τα εργαλεία αυτά μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την καθημερινότητά του, γιατί πλέον μπορεί να δει πώς η κίνηση επηρεάζει τη διάθεσή και την παραγωγικότητά του. Χωρίς κίνηση -άρα και με λιγότερη σεροτονίνη- είναι φυσικό να νιώθουμε ληθαργικοί και το γεγονός ότι έχουμε τα δεδομένα κυριολεκτικά στην παλάμη του χεριού μας μπορεί να δράσει ως κίνητρο για αλλαγές στη ρουτίνα μας.
Μετά από δύο χρόνια πανδημίας, έχουμε ήδη πειραματιστεί με διαφορετικούς τρόπους συνειδητής κίνησης κι έχουμε τα δεδομένα που μας δείχνουν τα οφέλη της. Το μόνο που μένει είναι να κρατήσουμε τις ίδιες συνήθειες και όταν επιστρέψουμε για τα καλά στην κανονικότητα.
