Οι ερευνητές των Πανεπιστημίων Φουντάν της Σαγκάης, Κέιμπριτζ και Γουόρικ, με επικεφαλής τον δόκτωρα Τζιανφένγκ Φενγκ ανέλυσαν δεδομένα από σχεδόν 463.000 ανθρώπους στη Βρετανία με μέση ηλικία 57 ετών στην αρχή της μελέτης, τους οποίους παρακολούθησαν επί περίπου 12 χρόνια. Από αυτούς οι 41.886 (το 9%) θεωρήθηκαν κοινωνικά απομονωμένοι και οι 29.036 (το 6%) ένιωθαν μοναξιά.
Κατά τη διάρκεια της έρευνας σχεδόν 5.000 άτομα διαγνώστηκαν με άνοια. Διαπιστώθηκε ότι τα περιστατικά σχετίζονταν άμεσα με την κοινωνική απομόνωση από συγγενείς και φίλους, κάτι που δεν ίσχυε στον ίδιο βαθμό στην περίπτωση της μοναξιάς. Ο λόγος μπορεί να είναι ότι η μοναξιά αποτελεί ένα υποκειμενικό αίσθημα απομόνωσης, ενώ η κοινωνική απομόνωση είναι μια αντικειμενική κατάσταση. Οι κοινωνικά απομονωμένοι συμμετέχοντες βρέθηκαν να έχουν λιγότερη φαιά ουσία στις εγκεφαλικές περιοχές που εμπλέκονται στη μάθηση και στη σκέψη, κάτι που δείχνει ότι η κοινωνική απομόνωση αποτελεί παράγοντα κινδύνου για επερχόμενη άνοια.
«Η κοινωνική απομόνωση αποτελεί σοβαρό αλλά παραγνωρισμένο πρόβλημα δημόσιας υγείας, που συχνά σχετίζεται με τα γηρατειά. Εν μέσω της πανδημίας Covid-19, η κοινωνική απομόνωση, δηλαδή η αποκοπή από τα κοινωνικά δίκτυα, εντάθηκε. Είναι έτσι πιο σημαντικό από ποτέ να εντοπίζουμε τους ανθρώπους που είναι κοινωνικά απομονωμένοι και να τους βοηθάμε να συνδεθούν ξανά με την κοινότητα τους», δήλωσε ο Φενγκ.
«Οι άνθρωποι που αναφέρουν υψηλά επίπεδα κοινωνικής απομόνωσης, έχουν σημαντικές διαφορές στον όγκο του εγκεφάλου τους, που σχετίζεται με τη γνωστική λειτουργία και την άνοια. Δεδομένων αυτών των ευρημάτων της μελέτης μας, η κοινωνική απομόνωση μπορεί να συνιστά πρώιμο δείκτη για αυξημένο κίνδυνο άνοιας», πρόσθεσε.
Πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ.
