Maestro: Γιατί η απλή αποτύπωση της ενδοοικογενειακής βίας δεν αρκεί, Χριστόφορε
Κλέλια Φατούρου
21 Οκτωβρίου 2022
Πριν από μία εβδομάδα ακριβώς, είδαμε το πρώτο επεισόδιο της σειράς Maestro και ήμασταν εδώ για να μιλήσουμε για τη μεγάλη επιστροφή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Του ηθοποιού, πρωταγωνιστή, σκηνοθέτη, σκηνογράφου και μουσικού επιμελητή των σειρών του.
Προφανώς και θα έβλεπα και το δεύτερο επεισόδιο και όλα τα επόμενα (αρκεί να μην έχω κανονίσει να βγω). Και θα ξεκινήσω με τα θετικά που, ναι, υπάρχουν και, ναι, τα βλέπω σε κάθε του δουλειά. Το δεύτερο επεισόδιο έπιασε κάπως έναν ρυθμό και δεν στρίμωξε 7 κοινωνικά προβλήματα σε 4 λεπτά. Δεν αγχωθήκαμε για το αν θα απορροφήσουμε κάθε στιγμή. Είχε έναν κανονικό ρυθμό. Είχε επίσης και τη Χαρούλα Αλεξίου, ο ρόλος της οποίας ξεδιπλώθηκε και αν και είναι η μόνη που δεν είναι ηθοποιός, έπαιζε κανονικά, χωρίς υπερβολές. Και απλώς ανυπομονούμε για το επεισόδιο που θα ξεδιπλωθεί και η φωνή της.
Η αισθητική του Παπακαλιάτη είναι ασυναγώνιστη, αν μιλάμε για τα ελληνικά δεδομένα, και είναι λογικό που η σειρά θα μπει στο Netflix, όταν ολοκληρωθεί. Τα τοπία των Παξών, η νταρκίλα όπου χρειάζεται και οι μουσικές επιλογές συνθέτουν ένα άρτια καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι ο λόγος που μάς κρατά τις Πέμπτες στον καναπέ.
Κλείνω με το πιο σημαντικό asset του Maestro. Τη Μαρία Καβογιάννη. Μία ηθοποιό που ξέρει πολύ καλά πώς να υποδυθεί τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, είτε πρόκειται για την τσαχπίνα Ασπασία, είτε για τη Μαρία που κακοποιείται από τον σύζυγό της. Η σκηνή με το πλάνο που μάς κοιτά, ενώ έχει νωπές πληγές, ήταν πράγματι καθηλωτική.
Παρόλα αυτά, επιτρέψτε μου να μην καταλαβαίνω γιατί λέμε ότι μας συγκλόνισε η σκηνή η ότι ο Παπαακαλιάτης έγραψε ιστορία.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Έχουμε δει άπειρες σκηνές βίας, και ειδικά ενδοοικογενειακής στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Και πολύ πιο σκληρές και πολύ πιο ρεαλιστικές. Ξέρουμε ότι δεν είναι τέχνη και ότι εμπνέεται από την πραγματικότητα. Οι σχεδόν καθημερινές γυναικοκτονίες, εξάλλου, μάς το υπενθυμίζουν με αμείλικτο τρόπο. Τι μάς σόκαρε; Το ότι η βία συμβαίνει στο διπλανό διαμέρισμα; Το ότι το είδαμε ξανά στις οθόνες μας; Ήταν η πρώτη φορά;
Μιλώντας με μία φίλη ηθοποιό σήμερα, άκουσα αυτό που υπήρχε και στο δικό μου μυαλό. Σοκ θα ήταν να παρεμβαίνει κάποιος από τους Παξούς για να σώσει τα θύματα, αντί να σιωπά, όπως συνήθως κάνει η κοινωνία. Σοκ θα ήταν η ιστορία των γκέι αγοριών να ήταν η κεντρική και όχι η κρυφή, που οδηγεί σε ξύλο. Γιατί αυτό θα ήταν κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στην ελληνική τηλεόραση. Σοκ είναι να παρουσιάζεις τις ιστορίες που το κοινό φοβάται να δει και με το οποίο ενδεχομένως θα διαφωνήσει.
Ναι, φυσικά και άγγιξε ένα πολύ σοβαρό και υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα, αλλά δεν προσέφερε μία διέξοδο που θα έδειχνε στους ανθρώπους πώς μπορούν να βοηθήσουν. Δεν έκανε κάτι νέο. Αποτύπωσε τη φρίκη της ενδοοικογενειακής βίας, με εκπληκτικούς ηθοποιούς (προσωπικά ξεχωρίζω τον Γιάννη Τσορτέκη), αλλά είναι σαν λες ότι σοκάρεσαι επειδή είδες μία σκηνή φόνου. Το ζητούμενο είναι το μετά (ή και το πριν). Και επειδή ξέρουμε ότι ο Παπακαλιάτης έχει τις ανησυχίες, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πάει ένα βήμα παραπέρα σε καλλιτεχνικό επίπεδο και να μην φοβηθεί τις αντιδράσεις για ένα γκέι φιλί, όπως συνέβη πριν από κάποια χρόνια. Ένα μερίδιο του κοινού είναι εκπαιδευμένο, ένα μερίδιο θέλει ένα μικρό σπρώξιμο και πάντα θα υπάρχει εκείνο που θα μισεί οτιδήποτε δεν το αφορά. Αλλά σάμπως η τέχνη δεν υπάρχει για να ξεπερνά τα όρια;
