The Swimmers: Η συγκλονιστική ιστορία δύο προσφύγων από τη Συρία έγινε ταινία στο Netflix
Κλέλια Φατούρου
5 Δεκεμβρίου 2022
«Κάποιες φορές, ο σκοπός της ζωής σου είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτό που έχεις φανταστεί», λέει η Yusra Mardini, η πρόσφυγας από τη Συρία και πρωταθλήτρια κολύμβησης στου Ολυμπιακούς, η ιστορία της οποίας έγινε ταινία στο Netflix.
Όταν την προσέγγισαν από την πλατφόρμα για να κάνουν το πολυσυζητημένο "The Swimmers" για την ίδια και την αδερφή της, κατάλαβε ότι δεν της ήταν εύκολο να αναβιώνει την ιστορία της. «Δεν είναι ότι ξυπνάς κάθε μέρα και σκέφτεται τι έχεις ζήσει. Αλλά όταν το είδα στην οθόνη για δύο ώρες, ήταν απίστευτα συγκινητικό. Είναι όμως μία ταινία για τη ζωή εκατομμυρίων προσφύγων, όχι μόνο τη δική μου».
Είναι όμως μία ιστορία πολύ δύσκολη, με ένα ακόμα πιο δύσκολο ταξίδι. Η Yusra μεγάλωσε στη Δαμασκό, με ένα όνειρο. Να κολυμπήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που τους έβλεπε στην τηλεόραση παρέα με τον επαγγελματία κολυμβητή πατέρα της. Ξεκίνησε να προπονείται στα 9 αλλά στα 13 ξεκίνησε ο εμφύλιος στη χώρα της. «Το σπίτι μας καταστράφηκε, πήγαμε να ζήσουμε με τη γιαγιά και το σχολείο ή η πισίνα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνα μέρη».
Πέρασαν 4 χρόνια υπό αυτές τις συνθήκες και έπρεπε να πάρει μία δύσκολη απόφαση με την αδερφή της Sara. Να αναζητήσουν ασφάλεια στην Ευρώπη. «Έπρεπε να ρισκάρουμε τα πάντα για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μας. Να εγκαταλείψουμε την οικογένεια, τους φίλους, τα πράγματά μας». Ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2015, σε ένα ταξίδι που κράτησε 25 μέρες.
Ξεκίνησαν για Τουρκία, μαζί με άλλους 18 ανθρώπους σε μία βάρκα. Κάπου στα μισά, χάλασε η μηχανή και κολύμπησαν για ώρες μέχρι να βρουν στεριά. «Εκείνη τη στιγμή, δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο πέρα από το πώς θα επιβιώσει εσύ και οι άνθρωποι που είναι μαζί σου». Έφτασαν στη Λέσβο, όπου στερήθηκαν νερό και φαγητό για 3 μέρες. Τους βοήθησε τελικά μία νεαρή γυναίκα, όταν ένα εστιατόριο τους έδιωξε και από εκεί, έφτασαν στο Βερολίνο, στη νέα τους ζωή. Πίστευαν ότι θα μείνουν για λίγο και θα επιστρέψουν σύντομα στο σπίτι τους, αλλά δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ αυτή η επιλογή. «Το μόνο πράγμα που με έκανε να νιώθω ότι είμαι σπίτι, ήταν η κολύμβηση».
Το 2020, ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, με την ομάδα των Προσφύγων. Μία λέξη που κάποτε την ενοχλούσε. «Τώρα πια σημαίνει τόσα πράγματα για εμένα. Στην αρχή είχα άρνηση, αλλά είναι απλά μία λέξη. Και είναι αυτό που είμαι». Οι Αγώνες την έκαναν να συνειδητοποιήσει όχι έχει φωνή και ότι οι πρόσφυγες είναι κανονικοί άνθρωποι, με ελπίδες και όνειρα.
Την επόμενη χρονιά, θα δημιουργήσει έναν οργανισμό για να παράσχει μόρφωση και αθλητισμό σε πρόσφυγες όλης της υφηλίου. Επίσης σπουδάζει κινηματογράφο και παραγωγή ταινιών στο Los Angeles. Η κολύμβηση όμως έχει μία τεράστια θέση στην καρδιά της. «Μου έσωσε τη ζωή και με έμαθε να ζητάω βοήθεια. Αλλά κυρίως, με έμαθε να προσπαθώ ξανά. Όταν περνάς δύσκολα, δεν σημαίνει ότι έχουν τελειώσει τα πάντα».
