Η Jane Fonda μίλησε για τις διατροφικές διαταραχές της: «Πίστευα ότι δεν θα φτάσω στα 30»

Αν έχεις διαβάσει τη συγκλονιστική αυτοβιογραφία της Jane Fonda, ξέρεις ότι πολεμούσε επί δεκαετίες με διατροφικές διαταραχές. Αν και το αποδίδει στις ερωτικές σχέσεις και την πίεση της δουλειάς, ξέρει ότι ο πατέρας της, και επίσης ηθοποιός, Henry Fonda, ανήκε σε εκείνη τη γενιά ανδρών που έβλεπε τις γυναίκες σαν αντικείμενα, και ότι δεν άξιζαν παρά μόνο αν ήταν skinny.

H 85χρονη ηθοποιός μίλησε στο podcast "Call Her Daddy" για τη διατροφική διαταραχή και πόσο δυστυχισμένη ήταν για πολλά χρόνια. «Ήμουν βουλιμική ανορεξική από πριν και ξαφνικά έγινα στάρλετ και δινόταν τόση έμφαση στην εμφάνισή μου. Αυτό φυσικά ήταν τεράστιο trigger για εμένα. Στα 20, ξεκίνησα την υποκριτική και υπέφερα από βουλιμία. Είχα μία μυστική ζωή κα ήμουν δυστυχισμένη. Υπέθετα ότι δεν θα ζήσω μετά τα 30».

#NOW

Η Jane Fonda μιλά για τα μελλοντικά σχέδια, τις ταινίες που ετοιμάζει και το μόνο πράγμα για το οποίο μετανιώνει

Όλα έδειχναν αθώα στην αρχή. Τσιμπολογούσε και μετά ξερνούσε.

«Γιατί δεν μπορώ να φάω παγωτό μαζί με κέικ και μετά να τα βγάλω; Δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι πρόκειται για έναν τρομακτικό εθισμό που κυριεύει τη ζωή σου»

Εκτός από το άγχος για την εικόνα της, αυτή η ασθένεια δεν της επέτρεπε να δημιουργήσει αυθεντικές σχέσεις. Η μέρα σου οργανώνεται γύρω από το πώς θα φας και πώς θα το βγάλεις. Και φυσικά δεν γίνεται να το ξέρουν οι άλλοι». Παραδέχεται ότι ένα σχόλιο του τύπου «είσαι χοντρή», μπορεί να σε ακολουθεί για πάντα και να σε κάνει επικριτικό με τον ίδιο σου τον εαυτό. Της πήρε πολλά χρόνια για να απαλλαχθεί από τη σκέψη ότι κανείς δεν την αγαπάει αν δεν είναι αδύνατη.

Μετά τα 40, η Jane Fonda κατάλαβε ότι το σώμα της δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. «Όσο μεγαλώνεις, το τίμημα γίνεται όλο και χειρότερο. Σου παίρνει μέρες να συνέλθεις και δεν είναι μόνο ότι νιώθεις κούραση, αλλά γίνεσαι και εχθρικός. Μετά τα 40, είχα κάνει ήδη δύο γάμους, είχα παιδιά, ήμουν ακτιβίστρια και η ζωή μου είχε σημασία. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω, οπότε ξαφνικά σταμάτησα».

Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν πριν από 40 χρόνια, σε μία εποχή όπου οι άνθρωποι δεν μιλούσαν τόσο ανοιχτά για διατροφικές διαταραχές. «Τότε δεν είχε καν όνομα αυτό που περνούσα. Δεν ήξερα ότι υπήρχαν ομάδες που περνούσαν το ίδιο με εμένα». Τη βοήθησε το να μιλήσει για αυτό αλλά και η φαρμακευτική αγωγή. Κι ενώ τώρα οι διατροφικές διαταραχές δεν είναι τόσο μεγάλο ταμπού, αγωνιά για την επίδραση των social media και αν υπάρχει πράγματι κάποια θεραπεία για την εξάρτηση από αυτά.