Έχω τρέξει πολλές φορές τα τελευταία 4 χρόνια και σε πολλά μέρη. Ακομα και το προηγούμενο #FitDiary, τώρα που το σκέφτομαι, είχε να κάνει με τη συμμετοχή μου στο Spetses Mini Marathon.
Στον κλασσικό μαραθώνιο της Αθήνας συμμετέχω για τρίτη φορά. Όχι στο 42άρι - αν και πέρυσι προσπάθησα να προετοιμαστώ γι αυτό, αλλά κατάλαβα ότι η προπόνηση γι αυτό τον "άθλο" θέλει κάτι παραπάνω από θέληση, θέλει και προσύλωση...commitment, που λένε και οι ξένοι, κάτι που δεν μπορούσα να διαθέσω την παρούσα εκείνη περίοδο. Έτρεξα, λοιπόν, για ακόμα μία φορά το 10άρι. Ξύπνησα το πρωί της Κυριακής, φόρεσα τη "στολή" του runner, καρφίτσωσα και τον αριθμό μου και ξεκίνησα προς το Ζάππειο, σκεπτόμενη "ακόμα ένας αγώνας. Pas mal". Μιάμιση περίπου ώρα αργότερα θα έβγαινα λάθος, γιατί τελικά δεν ήταν ακόμα ένας αγώνας.
Η Αθήνα είχε φορέσει τα γιορτινά της, μουσικές να ακούγονται παντού στο κέντρο της, ανθρώπους με την αδρεναλίνη και τη σεροτονίνη να χτυπάει κόκκινο στο προσωπικό τους κοντέρ, με τα αθλητικά τους ρούχα και τα καθαρά τους χαμόγελα να διαχέονται παντού. Μία παιδική ανυπομονησία, που σε έκανε να νιώθεις ζωντανός. Selfies ανάμεσα στο πλήθος, αγκαλιές - ακόμα και με ανθρώπους που συναντάς μια-δυο φορές το χρόνο - , φωτογραφίες μπροστά στο Ζάππείο, λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας με τις "τσαχπινιές" και τα "κάδρα" που είχαν τα παιδιά του AVRA Running Team στο Meeting Point τους, κάτω από τεράστιο διάφανο μπαλόνι. Ουπς να 'μαι κι εγώ!
Η θερμοκρασία ήταν τέλεια, μερικά συννεφάκια ήταν εκεί για να κάνουν τη δουλειά τους (δεν έχω χειρότερο από το να τρέχω με τον ήλιο να με βαράει), βρήκα και την παρέα μου....τι άλλο να ήθελα.
Και ξεκινήσαμε. Ήμουν έτοιμη να μπω σε mood διαλογισμού και τα 10 αυτά χιλιόμετρα, να ήταν μία εμπειρία καθαρού μυαλού, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, παρά μόνο να ακούω την αναπνοή μου, αλλά υπολόγιζα χωρίς την...έκπληξη. Η έκπληξη ήταν μία συναθλήτρια - ναι, συναθλήτρια, γιατί όπως λέει και ένας σοφός "If you have a body, you are an athlete" - την οποία και γνώρισα στα πρώτα κιόλας μέτρα της διαδρομής και η οποία χαριτωμένη και petite, όπως ήταν, μου εξομολογήθηκε πως ήταν το πρώτο της 10άρι και πως κανονικά θα δήλωνε για το 5άρι, αλλά οι φίλοι της την έπεισαν και άλλαξε τελικά γνώμη και να που τώρα βρισκόταν δίπλα μου.
Ξαφνικά το πλάνο, να τρέχω me, myself and I, διαλύθηκε. Ξάφνου απέκτησα έναν σκοπό: να εμψυχώσω αυτό το κορίτσι πως θα τα καταφέρει. "Θα το βγάλουμε μαζί το 10άρι, χαλαρά και αβίαστα" της είπα χωρίς δεύτερη σκέψη, για να συμπληρώσω "ότι σκοπός του αγώνα, για εμάς που είμαστε απλοί άνθρωποι, είναι να απολάυσουμε τη διαδρομή και να τερματίσουμε χωρίς τραυματισμούς". Έτσι κι έγινε. Τα πόδια μας άρχισαν να ζεσταίνονται καθώς κατεβαίναμε την Πανεπιστημίου, το πρώτο "θα τα καταφέρεις, δεν είναι τίποτα" ακούστηκε στην μικρή ανηφόρα στην Ακαδημίας, τα χαμόγελα και οι χτύποι της καρδιάς έγιναν έντονα με το άκουσμα των κρουστών της μπάντας του Φυσικού Μεταλλικού Νερού ΑΥΡΑ και τα hi5, που δώθηκαν στη Βασ. Σοφίας, το boost ήρθε με την πρώτη γουλιά νερού που βάλαμε στο στόμα μας στο πρώτο σημείο ανεφοδιασμού, όπου εθελοντές γεμάτοι ζήλο και θετική ενέργεια σου πρόσφεραν την επετειακή συσκευασία του Φυσικού Μεταλλικού Νερού ΑΥΡΑ, που απ' ότι έμαθα αργότερα, δημιουργήθηκε ειδικά για τον 34ο Μαραθώνιο.
Ένιωσα αυτό το "Τρέχουμε Μαζί", που είχα ακούσει και νωρίτερα να λένε στο AVRA Running Team, ένα team με περισσότερους από 400 εργαζόμενους και φίλους της Coca-Cola Τρία Έψιλον, οι οποίοι έτρεξαν στα 5, στα 10 ακόμα και στα 42 χιλιόμετρα. Και είναι καταπλητικό να τρέχεις μαζί με κάποιον. Σου δίνει άλλη χαρά. Μία χαρά που για μένα μεγάλωσε και δεν τη χωρούσε ούτε το Καλλιμάρμαρο, όταν είδα τη νέα μου φίλη να τερματίζει ένα-δυο λεπτά πριν από μένα. "Φύγε, φύγε. Τρέξε. Άσε με εμένα. Τα λέμε στον τερματισμό", της είπα μόνο και μόνό για να τη δω να προπορεύεται και να χαίρομαι με τη χαρά της.
Και έφτασε η στιγμή που μπήκα κι εγώ στο Καλλιμάρμαρο. Κόσμο να χειροκροτά. Η κούραση στο πρόσωπό να αλλάζει μορφή και να παίρνεις αυτή την έκφραση της ικανοποίησης. Μόνο μία λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει τα όσα ένιωσα εκείνη τη στιγμή: πληρότητα. Ένιωσα τόσο γεμάτη από αυτόν μου το αγώνα που ακόμα και όταν ένα κύριος που δεν πρόλαβε να πάρει το αναμνηστικό του μετάλλιο, ζήτησε το δικό μου για να βγάλει ίσα ίσα μία φωτογραφία και να τη δείξει στο γιο του επειδή ήταν η πρώτη του φορά που έλαβε μέρος, του το χάρισα.
Το δικό μου μετάλλιο ήταν αυτή η εμπειρία, το να τρέχω μαζί με κάποιον και όχι εγώ και τα ακούστικά μου. Ίσως γι αυτό να με έπιασε και μία συγκίνηση όταν με μία μπανάνα στο χέρι, παρακολούθησα τη βράβευση όλων των δρομέων της AVRA Running Team από το κορίτσι μας, την Άννα Κορακάκη. "Είναι μεγάλη μου τιμή να βραβεύω τους αθλητές που σήμερα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και πέτυχαν το στόχο τους", είπε η Χρυσή Ολυμπιονίκης μας και ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματιστηκε στο πρόσωπό μου, γιατί σκέφτηκα ότι τελικά και ο δικός μου στόχος επετεύχθη. Ένιωσα ευτυχισμένη, ήμουν πλήρως ενυδατωμένη (μετρήθηκα βεβαίως) και χωρίς ούτε έναν τραυματισμό!
Τα λέμε του χρόνου.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
