Είναι φυσιολογικό να νιώσουμε θλίψη, άγχος, αγωνία και μια σειρά από αρνητικά συναισθήματα αν κάτι πολύ σημαντικό χαθεί από την ζωή μας. Μια απώλεια προκαλεί αρκετές αλλαγές στην καθημερινότητά μας, σηματοδοτεί μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα και γιαυτό κάτι τέτοιο, σε πολλούς από εμάς φαντάζει τρομακτικό. Ο καθένας από εμάς όμως το βιώνει διαφορετικά, ακριβώς γιατί είναι μοναδικός.
Οι βασικοί παράγοντες που παίζουν ρόλο στον τρόπο που πενθούμε, είναι η ηλικία, το φύλο, οι εμπειρίες που κουβαλάμε, ο τύπος της προσωπικότητάς μας και φυσικά πάνω απ´όλα τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας. Ο τρόπος που διαχειριζότανε η οικογένειά μας την απώλεια, η δομή των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη του οικογενειακού συστήματος και ο βαθμός ψυχικής ανθεκτικότητας που έχει αποκτήσει το άτομο, καθορίζουν τον τρόπο και την διάρκεια του πένθους μας.
Υπάρχουν αρκετά είδη απώλειας. Κάποιες απώλειες είναι προσωρινές και κάποιες άλλες μόνιμες. Μερικές από αυτές είναι η απόλυση , η κατάσχεση κατοικίας, η υποβάθμιση ποιότητας ζωής, η διατάραξη της σωματικής και της ψυχικής υγείας. Οι πιο δύσκολες και βαριές απώλειες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας προσώπων, ο χωρισμός, η χρόνια και ανίατη ασθένεια ή η αναπηρία.
Αν λοιπόν ως παιδιά δεν μας μάθανε να προετοιμαστούμε για μια απώλεια, σίγουρα αυτό θα μας δυσκολέψει περισσότερο.
Οι μικρές απώλειες που θα βιώσει το παιδί θα το βοηθήσουν ως ενήλικα στις μεγαλύτερες απώλειες που αναπόφευκτα θα βιώσει κάποια στιγμή.
Σε ποιον γονιό δεν έχει τύχει, η καταστροφή ενός παιχνιδιού, να προκαλέσει πόνο στο παιδί του και ο ίδιος προκειμένου να το ανακουφίσει από τον πόνο του, του το αντικαθιστά ή σκαρφίζεται ένα σωρό τρόπους για να διακόψει την στενοχώρια του. Όμως όσο και να ακουστεί περίεργο, το παιδί θα πρέπει να μείνει στον πόνο του, να κλάψει και να λυπηθεί. Θα πρέπει να μάθει να πονάει και να αντιμετωπίζει τον πόνο του, με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνει να αγαπάει, να είναι δυνατό, να εκφράζει τον θυμό του και την ντροπή του.
Είναι βασική ανάγκη να μπορεί το παιδί μας να πενθήσει και να έχει χώρο να κλάψει. Με το κλάμα και την έκφραση του πόνου του δεν γίνεται ένα παιδί δυστυχισμένο, αλλά ελεύθερο.
Το παιδί πρέπει να ζει και να προετοιμάζεται σε μια πραγματική ζωή και όχι στην ψευδαίσθηση ενός αιώνιου παραμυθιού. Έτσι θα μπορέσει ως ενήλικας να αντιμετωπίσει την απώλεια όσο πιο "ομαλά" γίνεται και φυσικά να επιτρέψει στον εαυτό του να νιώσει όλα τα συναισθήματα.
Από την Άννα Σταματελάτου, Ψυχοθεραπεύτρια, 210-3600466-6972100906
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
