Είναι κάπως δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο μερικές φορές, να ανοιχτείς για συναισθήματα, έρωτες, τραύματα, μητρότητα και περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης. Η παράσταση με τίτλο «Πεταλούδες στο στομάχι» όμως, μας έδωσε την αφορμή να εμβαθύνουμε σε αυτά τα θέματα μέσα από μια συζήτηση με την πρωταγωνίστριά της, Δωροθέα Μερκούρη. Στο πλευρό της βρίσκεται μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών -Κλέλια Ανδριολάτου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Ίντρα Κέιν, και Κωνσταντίνος Μπιμπής, ενώ η σκηνοθεσία ανήκει στον Κωνσταντίνο Ρήγο.
Μπορείς να τους βρεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έως τις 9 Απριλίου, εκεί όπου αφήνονται στην «ψυχοτρόπο, εξαρτητική και παραισθησιογόνο επίδραση του έρωτα» και πραγματοποιούν ένα θέαμα, που ενσωματώνει το θέατρο, τη μουσική, τον χορό, τα νέα μέσα και τα social media. Η συγκεκριμένη παράσταση «αφηγείται» τη σωματική αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, όταν παρατηρείται μείωση της ροής του αίματος στο στομάχι, απέναντι σε μια απειλή ή σε μια κρίσιμη κατάσταση τύπου «fight-or-flight». Δεν είναι τυχαίο που το φαινόμενο αυτό, έχει συνδεθεί και με το συναίσθημα του έρωτα.
Ο κεντρικός ήρωας, ο «Ρ.Α» όπως ονομάζεται, προσπαθεί να βρει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ίδια του τη ζωή, δηλώνει πανσέξουαλ και insta-ποιητής, επικοινωνεί με όλα τα μοντέρνα μέσα, διασκεδάζει ξέφρενα στα πάρτι, ποστάρει με μανία, αναζητεί την προσοχή και την αποδοχή, καταθλίβεται όταν δεν τις βρίσκει, ερωτοτροπεί ακατάπαυστα, έχει απόλυτη ανάγκη από αγάπη, τρελαίνεται από την έλλειψή της, ερωτεύεται, πληγώνεται, και πάλι από την αρχή, ξανά και ξανά. Μέχρι να γνωρίσει τη Μόλι, που τον εθίζει σαν θανατηφόρο ναρκωτικό. Γύρω του, ένας κύκλος από άτομα που ερωτεύτηκε, που τον πρόδωσαν, που πλήγωσε, που τον ξεπέρασαν, που τον οδηγούν στο τέλος ή τον συνοδεύουν σε μια νέα αρχή.
Μέσα από ένα κολάζ από στιγμιότυπα, κείμενα, βίντεο, τραγούδια, χορό, παρακολουθούμε αποσπασματικά μερικές εβδομάδες από τη ζωή του κεντρικού χαρακτήρα, ενός αντιήρωα του καιρού μας, πλήρως απορροφημένου στην ικανοποίηση της μεγαλύτερης ανάγκης του: της αγάπης.
Έχοντας αυτά κατά νου, είναι η στιγμή να μάθουμε λίγα περισσότερα, χάρη στην Δωροθέα Μερκούρη, η οποία μας ανοίχτηκε για τις δικές της εμπειρίες, τραυματικές και μη.
Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου στην παράσταση
Οι «Πεταλούδες στο στομάχι», είναι μια παράσταση αφιερωμένη στον έρωτα και την σεξουαλικότητα μας. Σχετικά με εμένα, υποδύομαι μια γυναίκα που προσπαθώ να υπάρχω μέσα από τις αλλαγές της εποχής και δεν μπορώ να συμβιβαστώ τόσο εύκολα με αυτές. Όταν μου δόθηκε η πρόταση από τον Κωνσταντίνο Ρήγο είπα απλά αμέσως ναι, χωρίς πολλή σκέψη. Και αυτό γιατί είναι μεγάλη τύχη για κάποιον ηθοποιό να δουλέψει με τον Κωνσταντίνο.
Τι έχει αποτυπωθεί μέσα σου περισσότερο, από τη συγκεκριμένη παράσταση;
Θυμήθηκα πάλι όλες αυτές τις στιγμές απόγνωσης αλλά και ευφορίας που νιώθεις μέσα από τον έρωτα. Θυμήθηκα ξανά όλα όσα κάνουμε και έχουμε κάνει για την αγάπη και τον έρωτα, αλλά και όλα όσα είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε όταν ψάχνουμε μια αγκαλιά και στοργή σε ένα λάθος μέρος.
Τι σημαίνει έρωτας για σένα;
Νιώθω πως ο έρωτας είναι μέρος μιας αλλαγής στη ζωή μας, κάτι ανατρεπτικό το οποίο συμβαίνει σε όλους. Είναι με απλά λόγια κάτι ανθρώπινο. Όσο αφορά εμένα, και τους δικούς μου έρωτες, θεωρώ πως οι σχέσεις μου τελικά δεν με άλλαξαν. Όπως πορευόμουν στη ζωή, έτσι συνεχίζω και τώρα. Δεν μεταλλάσσομαι, ανάλογα με την κάθε σχέση μου.
Πώς αντιμετωπίζεις πλέον τους χωρισμούς και τις δύσκολες στιγμές σε μια σχέση;
Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο εύκολα αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις. Στο παρελθόν ήταν κάτι δύσκολο και για μένα, αλλά όσο εξελισσόμαστε (σε προσωπικό επίπεδο κυρίως), καταλαβαίνω και αποδέχομαι τις καταστάσεις, επομένως μου είναι πιο εύκολο να διαχειριστώ τέτοια ζητήματα. Σκέφτομαι για παράδειγμα «έτσι ήταν γραφτό να γίνει» και προχωράω.
Τι σου αρέσει στον σημερινό κόσμο του dating και τι όχι;
Προσπαθώ να αποδέχομαι την εποχή στην οποία ζω, όπως ακριβώς είναι. Και σε αυτήν την εποχή, το dating έχει εξελιχθεί σε ψηφιακό (κάτι που θίγουμε και στην παράσταση). Αυτή είναι η μορφή που γίνεται όλο και πιο έντονη, πόσο μάλλον και μετά την πανδημία. Προσωπικά δεν έχω καταλάβει ακριβώς, αν μου αρέσει ή όχι. Υπάρχουν και θετικά στοιχεία σε αυτή τη μορφή dating, όπως το γεγονός πως υπάρχει ένα προφίλ, έχεις μια πρώτη εντύπωση για τον άλλο και επίσης αν λειτουργεί καλά η διαίσθηση σου, μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα αν κάποιος σου ταιριάζει ή όχι. Προσωπικά δεν κατακρίνω καθόλου αυτή τη μορφή dating, η οποία κυριαρχεί.
Στην παράσταση γίνεται αναφορά και στην Gen Z -γενιά στην οποία ανήκουν και οι κόρες σου. Ποιες διαφορές εντοπίζεις πιο έντονα, σε σχέση με το πώς είναι το dating τώρα και πώς ήταν την εποχή που ήσουν εσύ στην ηλικία τους;
Τα σύγχρονα κορίτσια έχουν πολλή πληροφορία -κάτι το οποίο εμείς δεν είχαμε. Έτσι είναι πιο εστιασμένες σε αυτό που θέλουν. Βλέπουν και γνωρίζουν μέσα από το internet, ποια χαρακτηριστικά είναι αρνητικά και ποια όχι. Ξέρουν για red flags και για γνωρίσματα των τοξικών σχέσεων για παράδειγμα. Αν λοιπόν αυτή η πληροφορία χρησιμοποιηθεί σωστά και όπως πρέπει, μπορεί να είναι πολύ βοηθητική. Επομένως οι κόρες μου είναι πιο έτοιμες, σε σχέση με το πώς ήμουν εγώ στην ηλικία τους.
Επίσης είναι πολύ διαφορετικές εποχές. Εγώ στην ηλικία τους ζούσα στη Νέα Υόρκη, και το μόνο που γνωρίζαμε είναι να έχουμε 5 cents για να μπορέσουμε να πάρουμε ένα τηλέφωνο το πρόσωπο που θέλαμε. Δεν είχαμε ούτε τα μηνύματα, ούτε τίποτα -και τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται αδιανόητο. Κι' όμως ζούσαμε έτσι.
Ποια είναι η σχέση με τις κόρες σου σήμερα;
Με τις κόρες μου, έχω υπέροχη σχέση. Πραγματικά υπέροχη. Είμαι μια μητέρα που αφήνω τα παιδιά μου ελεύθερα, δεν πιστεύω ότι είμαι μια πιεστική μαμά (συγκρίνοντας με, με άλλες- χωρίς βέβαια να το κρίνω αυτό). Καμία μας δεν θα καταφέρει να πάρει «βραβείο καλύτερης μαμάς» και ούτε περιμένω κάτι τέτοιο. Στην εξέλιξή μου ως μητέρα μέχρι τώρα, θέλω να έχω πίστη πως τα παιδιά θα ξανασηκωθούν, οπότε τα αφήνω να κάνουν και τα λάθη τους. Έχουν υπάρξει φορές, που μπορεί να δω κάτι εντελώς λάθος για τα δικά μου δεδομένα, και να μην πω τίποτα. Να μείνω να παρατηρώ από μακριά με αγάπη και χωρίς να κρίνω επιλογές. Γιατί άμα δεν κρίνω εγώ, δεν θα το εισπράξουν ούτε τα παιδιά μου. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και εισπράττουν ενεργειακά τα συναισθήματα μας. Ξέρουν πότε μπορεί να υπάρχει μια στάση απέχθειας, είτε προς φίλους, είτε προς επιλογές που έκαναν και επηρεάζονται.
Σχετικά με την μητρότητα, το ήθελες πάντοτε ή ήρθε φυσικά στη ζωή σου;
Ήθελα από πολύ μικρή να γίνω μητέρα, χωρίς να ξέρω γιατί. Μέχρι και σήμερα, διαπραγματεύομαι αυτό το θέμα στο κεφάλι μου. Μπορεί να αισθανόμουν πως με τα παιδιά θα είχα μια κατεύθυνση, μια στήριξη. Όταν ήμουν πιο νέα, χανόμουν γενικά, δεν ήξερα που βαδίζω και νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι της γενιάς μου, κάποτε το νιώσαμε αυτό, γιατί δεν είχαμε πχ το Google για απαντήσεις. Δεν είχαμε κατεύθυνση ούτε από τους γονείς. Αυτό ερευνάται και στην παράσταση μας, δηλαδή η δική μου γενιά είναι «καλύτερη», καθώς μπήκαμε στην διαδικασία να ερευνήσουμε. Να κάνουμε δοκιμές μόνοι μας. Να δουλεύουμε από πολύ νωρίς χωρίς ντροπές. Και σήμερα βλέπουμε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά, αυτά δεν γίνονται.
Τι είδους ρόλους αγαπάς να παίζεις περισσότερο και γιατί;
Μου αρέσουν οι ρόλοι που υποδύονται μια μεγάλη προσωπικότητα. Οι δύσκολοι και περίεργοι ρόλοι. Δεν θα ήθελα να παίξω άλλο τη συμβατική γυναίκα, που είναι είδωλο του σεξ. Κάτι που έχω παίξει στο παρελθόν και δεν θα ήθελα να ξανακάνω. Πλέον τέτοιοι ρόλοι ευτυχώς δεν υπάρχουν, γιατί έδειχναν μόνο μια πλευρά μιας γυναίκας και την παρουσίαζαν ως είδωλο, αλλά παράλληλα πως κάπου πάσχει εγκεφαλικά. Ήταν δηλαδή ρόλοι που έδειχναν ναι μεν τις γυναίκες είδωλα, αλλά χαζές και τίποτα άλλο. Κάτι τέτοιο όμως στον πραγματικό κόσμο δεν ισχύει. Οι γυναίκες είναι παράλληλα πανέμορφες και πανέξυπνες, μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο και αυτό το έχουμε δει, το έχουν αποδείξει.
Πώς επέλεξες να ζήσεις στην Ελλάδα και όχι για παράδειγμα στην Ιταλία ή στις ΗΠΑ;
Αρχικά ήμασταν στην Ιταλία, έπειτα στην Νέα Υόρκη και γυρίσαμε οικογενειακώς στην Ευρώπη το 2008 με τη μεγάλη κρίση. Ωστόσο νιώθω πως η Νέα Υόρκη, είναι η πόλη που με διαμόρφωσε. Η πόλη που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα και μου λείπει πάρα πολύ ακόμη και τώρα. Δεν έχω βρει ξανά ένα τέτοιο μέρος. Συνέχεια σκέφτομαι το ενδεχόμενο να επιστρέψω, αλλά από την άλλη, όσο είμαι στην Ελλάδα έχω τη δυνατότητα να πάρω το αεροπλάνο και πολύ γρήγορα να είμαι στη Ρώμη και τη Βενετία ή στο Αιγαίο. Η Νέα Υόρκη είναι πολύ μακριά, τα υπερατλαντικά ταξίδια είναι πολύ κουραστικά και πλέον είναι και εντελώς μη βιώσιμα.
Θα μπορούσες να επιλέξεις μια πόλη για να ζήσεις μόνιμα;
Όχι δεν θα ήθελα να το κάνω αυτό. Γιατί όταν μένεις κάπου για πολύ καιρό, αρχίζεις και βλέπεις τα ελαττώματα της κάθε χώρας. Και τα ελαττώματα της Ελλάδας έχουν γίνει πλέον πολλά. Αυτή τη στιγμή είμαστε πολύ ελαττωματική χώρα, δεν υπάρχει καμία εξέλιξη σε επίπεδο καλλιτεχνικό και ειδικά θεατρικό μετά τα τελευταία γεγονότα.
Μέσα από τη δική σου εμπειρία με τη σεξουαλική παρενόχληση που είχες δεχτεί το 2012 από τον Harvey Weinstein, πώς επιλέγεις να προστατεύσεις τις κόρες σου;
Δεν θέλω να τις φοβίσω, όμως τους το λέω απλά και ξεκάθαρα. Δεν είμαι πάνω από το κεφάλι τους, ούτε μπορώ να ελέγχω τη κάθε κίνησή τους. Ξέρουν ότι είμαι εκεί γι' αυτές ό,τι και αν γίνει. Νιώθω επίσης ότι οι κόρες μου είναι προετοιμασμένες, γιατί έχουν μεγαλώσει μαζί μου. Επομένως ότι έχω βιώσει εγώ, το έχουν ακούσει και οι ίδιες, είτε από εμένα, είτε το έχουν διαβάσει. Η αυτοπροστασία είναι ευθύνη μας, και θα ήταν καλό να μάθουμε αυτοσεβασμό, έτσι ώστε να μη δεχόμαστε τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές με τίποτα. Δεν μένουμε ποτέ σε τέτοιες συνεργασίες ή καταστάσεις και για κανέναν λόγο. Φεύγουμε και θα τον βρούμε τον δρόμο μας.
Info
Πεταλούδες στο στομάχι
Θέατρο του Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Αθήνα)
Εισιτήρια: viva,gr
Μέχρι τις 9 Απριλίου
