Είδα το «Dahmer» και πιστεύω πως πρέπει να το δεις κι εσύ, ακόμη κι αν σε θυμώσει
Κλέλια Φατούρου
3 Οκτωβρίου 2022
Jeffrey Dahmer, μία από τις πιο τρομακτικές περιπτώσεις στην ιστορία των serial killers. Ένας άντρας που νάρκωσε, σκότωσε, τεμάχισε, κακοποίησε σεξουαλικά και έφαγε 17 άντρες, ξεκινώντας το 1979. Ολοκλήρωσε (αναγκαστικά) τη δράση του το καλοκαίρι του 1991, όταν ένα θύμα του ξέφυγε. Δυστυχώς όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Ήταν όμως η φορά που τον έστειλε ισόβια στη φυλακή.
Η σειρά του Netflix, με τον αχρείαστα μεγάλο τίτλο "Dahmer-Monster: The Jeffrey Dahmer Story", έκανε πρεμιέρα στην πλατφόρμα στις 21 Σεπτεμβρίου και έσπασε το ρεκόρ του 4ου κύκλου του Stranger Things, δημιουργώντας ποικίλες αντιδράσεις στο κοινό. Από το «δώστε στον Evan Peters το Emmy να τελειώνουμε» και στο άβολο «κι εγώ θα πήγαινα στο σπίτι του Dahmer», μέχρι το «γιατί πρέπει να βλέπουμε αγριότητες στην τηλεόραση» και «τι μάς νοιάζουν οι ιστορίες των δολοφόνων».
Η σειρά των 10 επεισοδίων εξιστορεί τη δράση του serial killer (και κανίβαλου) Jeffrey Dahmer, από το 1978 έως το 1991. Αν και ξέραμε ότι θα δούμε τις ιστορίες των θυμάτων και κυρίως τη δική τους πλευρά, υπάρχουν επεισόδια που επιχειρούν να εξηγήσουν την προσωπικότητα του Dahmer, η οποία τελικά διεγνώσθη με ψυχωτική και σχιζότυπη διαταραχή. Κάθε επεισόδιο επικεντρώνεται ουσιαστικά σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ή χρονική περίοδο του πρωταγωνιστή της ιστορίας. Η τραυματική παιδική ηλικία, μία μητέρα με προβλήματα ψυχικής υγείας, που μάλλον δεν έφτασαν ποτέ σε διάγνωση, η ιστορία του μοναδικού θύματος που έκανε κανονική ερωτική σχέση με τον Dahmer, η μετάνοια και στροφή προς τον Θεό, λίγο πριν το τέλος της ζωής του.
Η δράση του δεν ξεκίνησε με μοτίβο. Όσο έμενε μόνος στο πατρικό του, εντόπισε έναν νεαρό που έκανε κάθε μέρα jogging στο ίδιο σημείο, κρύφτηκε για να του επιτεθεί αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Όταν, στο ίδιο σημείο, ένας άντρας έκανε οτοστόπ επειδή πήγαινε σε συναυλία, ο Dahmer τον κάλεσε σπίτι του για μπύρες, γιατί ήθελε παρέα. Όταν ο άντρας του έβαλε τις φωνές και πήγε να φύγει, ο Dahmer τον χτύπησε στο κεφάλι, τον σκότωσε, και μετά τον πανικό που ακολούθησε, τον έβαλε στην αποθήκη για να τον τεμαχίσει και να σκορπίσει τις στάχτες του.
Η πρώτη δολοφονία ήταν πολύ διαφορετική από τις άλλες, οι οποίες ακολούθησαν ένα μοτίβο. Αναζητούσε gay άντρες για παρέα, αλλά δεν προχωρούσε σεξουαλικά. Τους υποσχόταν χρήματα με αντάλλαγμα κάποιες φωτογραφίες polaroid, εκείνοι τον ακολουθούσαν σπίτι και εκεί τους νάρκωνε. Αφού τους σκότωνε, ικανοποιούσε τις νεκροφιλικές τάσεις του, τους τεμάχιζε, κρατούσε το κρανίο και τα οστά σαν ενθύμια στο συρτάρι και μετά μαγείρευε κάποια μέρη του σώματος.
Η δράση του τράβηξε πολλά χρόνια, όχι επειδή ήταν προσεκτικός, αλλά επειδή επέλεγε μαύρους, Ασιάτες και Λατίνους gay άντρες, τη δεκαετία του '80. Δηλαδή ανθρώπους που όταν πέθαιναν, περνούσαν εύκολα στα αζήτητα. Όταν η επίμονη γειτόνισσα κάλεσε αμέτρητες φορές την αστυνομία, επειδή ερχόταν μυρωδιά πτώματος από τον εξαερισμό, η απάντηση ήταν ότι «θα το ερευνήσουμε, αφήστε το σε εμάς». Όταν το 14χρονο θύμα του Dahmer κατάφερε να αποδράσει, αν και ναρκωμένο, οι αστυνομικοί πίστεψαν τον Dahmer και όχι τη γειτόνισσα που τους είπε ότι αυτό επαναλαμβάνεται συνέχεια και το παιδί είναι ανήλικο. Τον πήραν και τον επέστρεψαν στο σπίτι, όπου λίγο αργότερα θα έβρισκε φριχτό θάνατο.
Το 1991 συνελήφθη, όταν ένα ακόμη θύμα κατάφερε να αποδράσει. Τότε αποφάσισαν να ψάξουν το σπίτι του και να μην κάνουν τα στραβά μάτια σε polaroids από κάθε στάδιο τεμαχισμού, και βαρέλια με οξύ για τη συντήρηση των πτωμάτων. Καταδικάστηκε 17 φορές σε ισόβια κάθειρξη, όσα και τα θύματά του και πέρασε στην ιστορία ως ο πιο άρρωστος δολοφόνος που έχει υπάρξει.
Γιατί είδα (και θα ξανάβλεπα) τη σειρά- Προσοχή, ακολουθούν spoilers
Αν είσαι fan του Ryan Murphy και ακόμα μεγαλύτερος fan του συγκλονιστικού Evan Peters, που πέρασε από σχεδόν όλους τους κύκλους του American Horror Story, έχεις δύο καλούς λόγους για να πεις ότι ναι, θα δω 10 επεισόδια. Που θα μπορούσαν να είναι σίγουρα λιγότερα σε αριθμό και να είναι πιο σφιχτή η πλοκή σε αρκετές σκηνές.
Διάβασα αρκετά ότι πολλοί θεατές, έκλεισαν την τηλεόραση μετά το δεύτερο επεισόδιο, γιατί δεν άντεξαν τη βία και τη βαρβαρότητα. Θέλω να ξαναδώ τη σειρά γιατί εγώ δεν είδα ούτε μία σκηνή φρίκης. Ενώ θα μπορούσε να επικεντρωθεί στον κανιβαλισμό, τον είδαμε να ψήνει μία μπριζόλα. Ενώ θα μπορούσε να επικεντρωθεί στη νεκροφιλία, δεν είδαμε ποτέ ούτε καν ένα φιλί ή μία ερωτική στιγμή. Σε σημείο που αναρωτήθηκα για το κατά πόσο ίσχυε το fact για τη νεκροφιλία του.
Είναι σίγουρα μία σειρά τρόμου, αλλά αν είσαι fan του είδους, είναι πιο πιθανό να έχεις τρομάξει με το true crime για τον Ted Bundy, παρά με τον στωικό και ατάραχο Evan Peters. Θέλω να πω, πιο πολύ με φρίκαρε η αμέλεια των γονιών του και το ότι ουσιαστικά τον εγκατέλειψαν στα 17, σε ένα άδειο σπίτι, παρά η υποψία ενός χτυπήματος στο κεφάλι. Αν η σειρά αυτή θεωρείται βίαιη ή φρικιαστική, μάλλον ο χαρακτηρισμός προέρχεται από ανθρώπους που δεν βλέπουν γενικώς θρίλερ.
Διάβασα επίσης ότι, κάπου έλεος με τις ιστορίες των serial killers. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ποτέ δεν θα πάψει να ενδιαφέρει η ψυχοσύνθεση ενός διαταραγμένου ανθρώπου. Τι τον οδήγησε εκεί, τι συνέβαινε στο μυαλό του, πώς ένιωθε μετά την καταδίκη. Αν και ο Peters δήλωσε ότι δεν ήθελαν να δείξουν την ανθρώπινη πλευρά του Dahmer, η σειρά καταφέρνει το αντίθετο. Παρακολουθούμε ένα παιδί που μεγαλώνει με ατελείωτους καυγάδες στο σπίτι, έναν μονίμως απόντα πατέρα, μία μητέρα με ασταθή ψυχική υγεία που κάνει απόπειρες αυτοκτονίας.
Ο πατέρας έρχεται πιο κοντά στον γιο του, μέσα από ένα χόμπι, που έμελλε να γίνει ο λόγος για τον οποίο ο γιος πέρασε στην ιστορία. Τον έμαθε να ανοίγει νεκρά ζώα, να βγάζει τα σπλάχνα και να τα διατηρεί σε οξύ. Ο Dahmer γρήγορα κατάλαβε ότι ένιωθε σεξουαλική διέγερση από τη διαδικασία, ενώ η ομοφυλοφιλία του έπρεπε να μείνει καλά κρυμμένη τις δεκαετίες του '60 και '70.
Εγκαταλείφθηκε στα 17, όπου και λόγω της μοναξιάς του, ξεκίνησε να σκοτώνει. Πολλά χρόνια μετά, θα δήλωνε ότι ήθελε παρέα, κάποιον που θα μείνει μαζί του για πάντα, ακόμα κι αν ήταν νεκρός. Κάποια βράδια κοιμόταν αγκαλιά με αρσενική κούκλα βιτρίνας, μέχρι που πέρασε στα πτώματα. Ακόμα και όταν ερωτεύεται και έρχεται για πρώτη φορά κοντά με κάποιον, η παρόρμηση για φόνο τον νικά, όσο και αν προσπαθεί να το πολεμήσει. Ο πατέρας του ανέλαβε την ευθύνη για την κακή παιδική ηλικία (έγραψε μέχρι και βιβλίο για αυτό) και βλέπουμε το ιστορικό ενός serial killer που του άξιζε να τιμωρηθεί, αλλά δεν του άξιζε να φτάσει σε αυτό το σημείο. Το τέλος του ήρθε μέσα στη φυλακή, στα 35 του χρόνια, όταν ένας συγκρατούμενός του, είπε πως μίλησε με τον Θεό, και ως άλλος τιμωρός, πήρε εκδίκηση σκοτώνοντάς τον.
Η συγκεκριμένη σειρά προκάλεσε αντιδράσεις και στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, επειδή δεν θέλει πλέον να παρουσιάζεται στην τηλεόραση ως θύμα ή ως χαρακτήρας που πρέπει να πεθάνει. Νομίζω όμως ότι η σειρά αυτή δεν επικεντρώνεται τόσο στο gay κομμάτι, όσο στον ρατσισμό και την ομοφοβία της εποχής, που ας είμαστε ειλικρινείς, καλά κρατεί. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τα 80s και την έξαρση του AIDS. Οι αστυνομικοί δεν πίστευαν τους μαύρους, η δικαιοσύνη άφησε ελεύθερο τον Dahmer μετά την πρώτη του σύλληψη, γιατί «μοιάζει με λαμπρό νέο που πήρε το μάθημά του και δεν θα καταστρέψει το μέλλον του». Νομίζω ότι το κεντρικό μήνυμα ήταν ο ρατσισμός και η ομοφοβία που διευκόλυναν τη δράση του. Και μόνο για αυτό, ναι, αξίζει να το δούμε. Όπως και το ντοκιμαντέρ που έρχεται στις 7 Οκτωβρίου, με τις κασέτες που ηχογραφήθηκαν μέσα στη φυλακή.
