Περιμέναμε πώς και πώς μία ακόμη υπόθεση που θα μάς εκπλήξει, θα μας ρίξει από τα σύννεφα και θα μάς κάνει να φρίξουμε για την ευυπόληπτη κοινωνία που ζούμε. Και είναι πράγματι να φρίττεις, αλλά όχι τόσο με το ίδιο το γεγονός, όσο με τους ανθρώπους που δεν συμμετείχαν σε αυτό.
Ένα 12χρονο κορίτσι στον Κολωνό έζησε φρικτές στιγμές βιασμού, υπό την απειλή όπλου, και κατέληξε σε κύκλωμα μαστροπείας από «πελάτες» που την εντόπισαν μέσω ιστοσελίδας όπου ο 53χρονος αναρτούσε βίντεό της. Ένα κορίτσι στην προεφηβεία,«που έμοιαζε μεγαλύτερο», δούλευε σε ένα μαγαζί που εργαζόταν και η μητέρα της, και ήρθε αντιμέτωπη με την απανωτή κακοποίηση, τις απειλές και ένα μυστικό που δεν έπρεπε να μάθει κανείς.
Μία υπόθεση που έγινε βούτυρο στο ψωμί για τους «μα καλά, μάνα δεν είχε το παιδί;», για όλους εμάς που έχουμε μύτη λαγωνικού και ξέρουμε να αναγνωρίζουμε έναν παιδοβιαστή, (άσχετα που θα πηγαίναμε άνετα να φάμε στο μαγαζί του), αλλά κυρίως, για την πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Πώς μπορεί το συγκεκριμένο θέμα να γίνει ακόμα πιο δελεαστικό; Πολλά κορίτσια έχουν βιαστεί. Δεν είναι το πρώτο και σίγουρα δεν είναι το τελευταίο. Πώς θα αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Με τη δημοσίευση φωτογραφίας του, πιξελιασμένη σε σημεία που δεν αποκαλύπτουν την ταυτότητά του. Και αν δεν είναι αυτό αρκετό, θα στηθούμε έξω από το σπίτι του για να πάρουμε δηλώσεις από τη μάνα, τους θείους και τους συμμαθητές.
Η ΕΣΗΕΑ έστειλε επιστολή στον Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, ζητώντας να επιληφθεί του θέματος, καθώς παρατηρήθηκε παράβαση του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, με τον τρόπο που καλύφθηκε η υπόθεση από κάποια Μέσα, και ειδικά τα τηλεοπτικά. Και ευτυχώς να λέμε, που δεν είμαστε στο όχι και τόσο μακρινό 1998, τότε που ο Σορίν Ματέι έκανε live αναμετάδοση την ομηρία και αργότερα τον θάνατο ανθρώπων από χειροβομβίδα. Ή στο όχι και τόσο μακρινό 2005, που δημοσιογράφοι εκπομπών έψαχναν σε σκουπίδια ή στήνονταν μερόνυχτα έξω από σπίτια.
Αυτό που προκύπτει δυστυχώς (και) από αυτή την ιστορία, είναι τα βαθύτερα προβλήματα που υπάρχουν στην κοινωνία και που διευκολύνουν πάντα τη δράση ενός βιαστή.
Ας πούμε, όταν τα Μέσα (και φαντάζομαι χιλιάδες πολίτες) γράφουν ότι η 12χρονη «πήγε» με πελάτες και όχι ότι βιάστηκε και έπεσε θύμα εκμετάλλευσης, έχουμε τεράστιο πρόβλημα αντίληψης σε βασικά θέματα. Και αυτή είναι η αρχή του κακού.
Όταν αναρωτιόμαστε που ήταν η μητέρα της σε όλο αυτό, όταν δεν ξέρουμε πληροφορίες για το τι ακριβώς συνέβαινε σε σχέση με αυτό. Γιατί ας πούμε, δεν αναρωτιόμαστε για το πού ήταν ο πατέρας της και γιατί δεν την προστάτευσε; Γιατί ένα παιδί που βίωσε στιγμές σωματικού και ψυχολογικού πόνου, δεν ένιωσε ότι μπορεί να μιλήσει σε κάποιον; Γιατί δεν υπήρξε ένας άνθρωπος που είδε τις αλλαγές πάνω της και δεν αναρωτήθηκε για το τι συμβαίνει;
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στη διαστροφή και την αρρωστημένη δράση του κατηγορούμενου και του κυκλώματός του. Ας ελπίσουμε ότι η δικαιοσύνη θα αναλάβει από εδώ και πέρα. Πριν αναλάβει όμως, υπήρχαν άλλα στάδια που επέτρεψαν να φτάσουμε εδώ. Ούτε θα ασχοληθώ με το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», που για εμένα είναι πάντα καμπανάκι κινδύνου. Η σύζυγος του κατηγορούμενου λειτούργησε σαν τη σύζυγο ενός άλλου επώνυμου κατηγορούμενου, που γνώριζε για τη δράση και αυτό που την έκανε να τρέμει, δεν ήταν το ότι παντρεύτηκε έναν άνθρωπο που απειλεί, βιάζει και κάνει trafficking παιδιών, αλλά την καταστροφή της υπόληψής της.
Γιατί μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία που μάς μαθαίνει πώς να διαφυλάττουμε την αξιοπρέπεια, ακόμα και αν δεν υπάρχει. Είναι εντάξει να συνυπάρχουμε με ένα τέρας, αρκεί να μην το ξέρουν και οι άλλοι. Γιατί ο άντρας είναι άντρας, δεν θα αλλάξει και εμείς, ως γυναίκες, οφείλουμε να προστατεύουμε την οικογένεια.
Συνοψίζοντας, το 12χρονο παιδί δεν προδόθηκε μόνο από την άρρωστη διαστροφή ενός άντρα με γνωριμίες-κλειδιά, αλλά σίγουρα είναι αυτό το τραύμα που θα το ακολουθεί μία ζωή. Όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, προδόθηκε προηγουμένως από τον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή, από έναν πατέρα που μάλλον ήταν απών ή που απλά συμμετείχε σε αυτό το κύκλωμα, αλλά και από μία ολόκληρη κοινωνία. Από τη γειτονιά και τους συγγενείς που έβλεπαν ένα παιδί σε ένα μαγαζί, και όχι στο σχολείο ή σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Από το σχολείο που δεν προβληματίστηκε, από τις οικογένειες του κάθε θύτη που καλύπτουν αυτό που πολλοί αποκαλούν ένα «κουσούρι».
Και όταν η κοινωνία αποτυγχάνει παταγωδώς να προστατεύσει ένα παιδί, έρχονται τα ΜΜΕ να το εκθέσουν, να στοχεύσουν στο θύμα και όχι στον θύτη, να κάνουν victim blaming και να ξεπλύνουν ανθρώπους που, όπως όλα δείχνουν, έχουν ισχυρές διασυνδέσεις και θα αποκαλύψουν πράγματα που δεν θα έπρεπε να αποκαλυφθούν. Εξ ου και το focus στην οικογένεια του θύματος και όχι του θύτη. Ακόμα και αν τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι, έχουμε ήδη αποτύχει.
