Η Pamela Anderson μιλά στον Ronan Farrow για τα παιδικά τραύματα και τον «φεμινισμό» με τον οποίο μεγάλωσε
Κλέλια Φατούρου
1 Φεβρουαρίου 2023
Η Pamela Anderson έγινε ξανά η γυναίκα για την οποία μιλούν όλοι. Στα 90s, επειδή ήταν η hot τύπισσα από το Baywatch, εξώφυλλο στο Playboy, πρωταγωνίστρια ενός homemade sex tape με τον σύζυγό της και το απόλυτο icon της δεκαετίας, μάλλον για τους λάθος λόγους. Σήμερα, είναι η Pamela που διηγείται την ιστορία της χωρίς φίλτρα, μέσα από το βιβλίο και το ντοκιμαντέρ του Netflix, που κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα στις 31 Ιανουαρίου.
Πριν λίγες εβδομάδες, μίλησε μέσω Zoom με τον Ronan Farrow, τον δημοσιογράφο που ξεκίνησε το κίνημα #MeToo, γιο της Mia Farrow και αδερφό της Dylan, που υποστηρίζει εδώ και χρόνια ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον πατριό της, Woody Allen. Οι δυο τους μίλησαν για τη ζωή της Anderson αλλά και για το πώς έζησαν τις ζωές τους, στον απόηχο ενός τεράστιου σεξουαλικού σκανδάλου.
«Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω καλόγρια ή showgirl. Μάλλον επειδή είχαν και τα δύο κοστούμια», ξεκινά η Pamela Anderson, με μία φράση που περιγράφει την πολυσχιδή προσωπικότητά της. Αν και μεγάλωσε ως άθεη, την τραβούσε πάντα οτιδήποτε είχε να κάνει με παραμύθια, νεράιδες, θρησκείες και μυθολογία. «Η ζωηρή φαντασία μου ήταν ο καλύτερος μηχανισμός άμυνας που είχα ως παιδί, προκειμένου να αντέχω τη βία που έβλεπα στο σπίτι μου».
Το ντοκιμαντέρ και το βιβλίο προήλθαν από τος δύο γιους της, που την πίεσαν να πει την αλήθεια της και να δείξει σε όλους ποια πραγματικά είναι και όχι τη διαστρεβλωμένη εικόνα που είχε κατασκευαστεί. Παραδέχεται ωστόσο πως δεν σκοπεύει να δει άμεσα το ντοκιμαντέρ. Ίσως μόνο για να καμαρώσει τις συνεντεύξεις των γιων της. Το βιβλίο είναι μία άλλη υπόθεση. Το έγραψε μόνη, παρόλο που οι εκδότες πήραν τον χρόνο τους για να εμπιστευτούν το ότι θα μπορέσει να το κάνει χωρίς βοήθεια. Τελικά, χρειάστηκε μόνο ένας editor, κι αυτός για τα κομμάτια των ποιημάτων, τα οποία δεν αντιλαμβανόταν καν ότι δημιουργούσε. «Είναι σαν ένστικτο για εμένα».
Αναφέρεται στο παιδικό τραύμα που την ακολουθεί και δεν αφορά μόνο τη βία που ασκούσε ο πατέρας στη μητέρα της. «Θυμάμαι να είμαι στην ουρά στην τράπεζα με τη μητέρα μου και να της δείχνω τον τύπου που με είχε βιάσει και εκείνη να με σταματά ζητώντας μου να μην την ντροπιάσω». Ακόμα και όταν η μητέρα της διάβασε το βιβλίο, θύμωσε πολύ. «Η ζωή είναι υπέροχη αλλά και πολύ δύσκολη. Υπάρχει πόνος και θυμός και πρέπει να το αποδεχόμαστε ως εξίσου σημαντικό με τη χαρά. Αυτό έχω προσπαθήσει να διδάξω και στα παιδιά μου. Και παρόλα τα γονίδια, έγιναν δύο υπέροχοι κύριοι».
Αποδίδει την επιβίωσή της στα παιδιά, γιατί ένιωσε από νωρίς ότι πρέπει να τα προστατεύσει με κάθε τρόπο και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Μπορεί οι ερωτικές της σχέσεις να ήταν θυελλώδεις, αλλά φρόντισε να μιλά ανοιχτά με τα παιδιά και να τους δώσει μία εκπαίδευση στην πατρίδα της, τον Καναδά, εκεί όπου τα πράγματα είναι πιο απλά και ρεαλιστικά. «Ήταν σημαντικό να μην παραμείνουν προσκολλημένοι πάνω μου, να τους δώσω ανεξαρτησία αλλά να είμαι κι εκεί για αυτούς, βοηθώντας τους να κάνουν τα δικά τους βήματα».
Αν μπορούσε να πει κάτι στον 5χρονο εαυτό της, αυτό θα ήταν ότι θα πάνε όλα καλά και θα του έδινε μία αγκαλιά. «Δεν θέλω να θυμώσω τους γονείς μου, αλλά δεν πήρα αγάπη ή αποδοχή. Και αναρωτιέμαι γιατί να κάνεις παιδιά, αν δεν σκοπεύεις να τους δώσεις όλα αυτά που χρειάζονται;». Τώρα εξάλλου μαθαίνεις πώς να αγαπά τον εαυτό της, να μην είναι σκληρή μαζί του και να μην χρειάζεται έναν άντρα ως επιβεβαίωση. «Πιστεύω ότι δεν θα ξαναβγώ ραντεβού. Είμαι πολύ ευτυχισμένη όπως είμαι».
Ο Ronan Farrow της αναφέρει τις αντιδράσεις της στην αρχή του #MeToo. «Είχες πει ότι όποια γυναίκα πάει σε δωμάτιο ξενοδοχείου, πάει γυρεύοντας. Πιστεύεις ότι βοήθησε κάτι τέτοιο;». Η Pamela είναι, όπως πάντα, αφοπλιστική. «Άσε με να σου μιλήσω για το είδος του φεμινισμού με τον οποίο μεγάλωσα. Η μητέρα μου μου έλεγε ότι φταίνε πάντα και οι δύο. Αν κάποιος μου ανοίξει την πόρτα με ρόμπα, καλύτερα να μην μπω. Αλλά αν μπω, να το αξιοποιήσω με κάποιο τρόπο. Όταν με κακοποιούσαν, ένιωθα ότι το άξιζα επειδή ήμουν στο Playboy». Σήμερα ευγνωμονεί το κίνημα #MeToo και όλα κατάφερε να αλλάξει. Όπως και το ότι μπορεί να επιστρέφει στο σπίτι της στον Καναδά, να περπατά ξυπόλητη και να έχει ένα ησυχαστήριο, όταν δεν ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. «Όπως έχει πει και η Anaïs Nin: Είμαι ανήσυχη. Τα αστέρια μου τραβούν ξανά τα μαλλιά».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Interview Magazine
