Dope. Sick.
Ξεκίνησα το Dopesick ένα απόγευμα που δεν ήξερα τι ήθελα να δω και θυμόμουν πως άρεσε πολύ στην Α. που εμπιστεύομαι, οπότε σκέφτηκα, γιατί όχι, μπορεί να περάσει χαλαρά η ώρα. Οι 8 ώρες που διαρκεί συνολικά πέρασαν γρήγορα, αλλά χαλαρά; Not so much. Ο τρόπος που η σειρά απεικονίζει την κρίση των οπιοειδών στην Αμερική από το 1996 έως και σήμερα είναι σοκαριστικός, εξοργιστικός και οδυνηρά ανθρώπινος. Και κάθε επεισόδιο σου κοπανά το κεφάλι με διαφορετικό τρόπο.
Έπιασα τον εαυτό μου με ανοιχτό το στόμα περισσότερες φορές από όσες μπορώ να μετρήσω, να βρίσκομαι σε μια μόνιμη ανατριχίλα και εκνευρισμό, να κλαίω με ιστορίες ανθρώπων που παρότι το σενάριο προοικονομεί την κατάληξή τους, το χτίσιμο του ρόλου και οι ερμηνείες των ηθοποιών σε φέρνουν αντιμέτωπο με αισθήματα που δεν μπορείς να διαχειριστείς, όσο κι αν τα περιμένεις. Και τελικά να βλέπω το φινάλε παρέα με τη N. (που την είχα πρήξει στο ενδιάμεσο και το ξεκίνησε κι εκείνη), κάθε μία από το σπίτι της, ανταλλάσσοντας ηχητικά μηνύματα που φωνάζαμε από οργή ή λύπη ή δικαίωση (μόνο μία φορά αυτο). Στο τέλος, ήταν περασμένα μεσάνυχτα και εμείς ψάχναμε ό,τι έχει γραφτεί για την υπόθεση, διαβάζαμε τη wiki page της οικογένειας Sackler, παραγγέλναμε το “Empire of Pain: The Secret History of the Sackler Dynasty” του Patrick Radden Keefe (ο ίδιος που έκανε το φανταστικό podcast-έρευνα για την ιστορία πίσω από το Wind of Change των Scorpions) και βλέπαμε την 8ωρη κατάθεση του Richard Sackler στο YouTube. Κάπου στο ενδιάμεσο προλάβαμε να σχολιάσουμε το πόσο αναίτια hot είναι ο Will Poulter και τα φρύδια του και πόσο δεν έχει κανένα δικαίωμα να έχει αυτή τη φωνή στην πραγματικότητα.
Δεν νομίζω πως θα ξεπεράσω ποτέ την πρώτη σκηνή του 8ου επεισοδίου.
Μην σας ξενίσει η “βαριά” θεματολογία της και η διάρκεια των επεισοδίων (8 ωριαία επεισόδια). Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε το Dopesick. Αν όχι για τον Michael Keaton, την Kaitlyn Dever, τον Michael Stuhlbarg, τον Peter Sarsgaard, την Mare Winningham και όλο το υπέροχο cast, αν όχι για να μάθετε περισσότερα για αυτήν την εθνική τραγωδία που διαδραματιζόταν επί δεκαετίες στην Αμερική με περισσότερους από 450.000 θανάτους από υπερβολική δόση συνταγογραφούμενων οπιοειδών που οι (πληρωμένοι και μη) γιατροί τα χορηγούσαν για τα πάντα, από απονευρώσεις και πονοκεφάλους μέχρι μετεγχειρητικές θεραπείες καρκίνου, τότε απλά για τη στιγμή που, αφού θα έχετε συνηθίσει κάπως τα απανωτά σοκ της σειράς, θα προσέξετε καλύτερα το όνομα του δημιουργού και βασικού σεναριογράφου της (και ενίοτε σκηνοθέτη της) στα end credits, θα κάνετε το 1+1 στο μυαλό σας, και θα πεταχτείτε από τον καναπέ φωνάζοντας: “ΤΙ; ΠΟΙΟΣ DANNY STRONG; ΑΥΤΟΣ Ο DANNY STRONG;”. Ναι. Ναι. Αυτός.
*ο τίτλος του σημερινού Outline, ανήκει στον Dr. Samuel Finnix
Parts Unknown
Η πλειοψηφία των φαν του Anthony Bourdain πιστεύουν πως ο Bourdain είτε θα τους γούσταρε τρομερά αν τους γνώριζε και θα γίνονταν κολλητοί, είτε θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά του αν είχαν την ευκαιρία, είτε πως μόνο αυτοί καταλαβαίνουν πραγματικά τον Bourdain και τους δαίμονές του, είτε πως το να είσαι φαν του Bourdain μετρά ως βασικό χαρακτηριστικό προσωπικότητας ή είναι όλη σου η προσωπικότητα. Σκεφτείτε μόνοι σας αν κάποιο (ή κανένα) από όλα αυτά ισχύει.
Με αφορμή την νέα, οριακά κίτρινη βιογραφία του Bourdain “Απόκληρος στον παράδεισο” (Down and Out in Paradise: The Life of Anthony Bourdain, από τον τίτλο και μόνο βλέπεις που πάει το πράγμα), από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Charles Leerhsen, η οποία δεν έχει την έγκριση της οικογένειας και των φίλων του και έχει ήδη δεχτεί έντονη κριτική για τον τρόπο που παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες του διάσημου σεφ και παρουσιαστή (είναι τόσο δύσκολο να περιγράψεις με απλούς όρους τη δουλειά και την κληρονομιά του Bourdain), η συζήτηση πήγε, αναπόφευκτα, και στον ρόλο που έπαιξε η Asia Argento στην αυτοκτονία του. Γιατί μπορεί μέχρι σήμερα να ξέραμε, από το ντοκιμαντέρ και την επίσημη βιογραφία για τη ζωή του Bourdain, πως η σχέση του με την Argento είχε πολλά red flags -από τις ουσίες, τα πάθη και τις εντάσεις μέχρι τη ζήλια και την όποια εκμετάλλευση υπήρχε μεταξύ τους-, η νέα βιογραφία του Leerhsen όμως ήρθε για να μας προσφέρει απλόχερα το κουτσομπολιό που θέλαμε πραγματικά, τη ματιά μέσα από την κλειδαρότρυπα που λαχταρά το αδηφάγο κοινό και οι “φαν” κάθε τραγικής φιγούρας. Τι έγινε λοιπόν; Πέντε μέρες πριν αυτοκτονήσει, o Bourdain είδε την Argento να χορεύει με κάποιον άλλο στο αγαπημένο τους ξενοδοχείο. Της έκανε σκηνή, τσακώθηκαν, της είπε πως δεν ζηλεύει και δεν είναι κτητικός αλλά αυτή ήταν απρόσεκτη με την καρδιά του, εκείνη του είπε πως δεν πάει άλλο και θέλει να χωρίσουν, εκείνος τη ρώτησε τι άλλο μπορεί να κάνει και εκείνη του απάντησε στο μήνυμα με “Σταμάτα να μου σπας τα @ρχιδι@”. Το επόμενο βράδυ κρεμάστηκε.
Δεν μου κάνει εντύπωση πως η πρώτη αντίδραση του κόσμου, εντός και εκτός social media, ήταν κάποια εκδοχή του “τον έφαγε τον άνθρωπο η τρελή”. Σχεδόν μαζοχιστικά, μια μέρα μετά τις αποκαλύψεις της βιογραφίας, η Argento έκανε ένα IG story χρησιμοποιώντας την ίδια ατάκα, αυτή τη φορά προς εμάς: “Stop busting my balls”. Προκλητικό ή όχι, δεν την αδικώ. Δεν έχουμε ιδέα, ούτε θα μάθουμε ποτέ, τι πραγματικά συνέβαινε στο μυαλό του Bourdain εκείνες τις τελευταίες ημέρες, και τις προηγούμενες, και τις άλλες πριν από αυτές. Δεν ξέρουμε πώς ήταν η σχέση τους πίσω από κλειστές πόρτες, δεν ξέρουμε τι καλό και τι κακό έβγαζε ο ένας στον άλλο, δεν ξέρουμε πόσοι άλλοι παράγοντες οδήγησαν τον Bourdain στο να δώσει τέλος στη ζωή του ή ακόμα και πόσο καθοριστικό ήταν το μήνυμα της Argento για να τον σπρώξει πέρα από το χείλος του γκρεμού στο οποίο προφανώς βρισκόταν ήδη. Θέλουμε να μάθουμε τα πάντα; Ναι, αυτή είναι η φύση μας. Μπορούμε, πρέπει ή δικαιούμαστε να τα μάθουμε μόνο και μόνο επειδή είχαμε ως είδωλο τον Bourdain; Όχι βέβαια.
Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε σε ένα ακλόνητο γεγονός. Όταν κάποιος αποφασίζει να αυτοκτονήσει, δεν ευθύνεται εκείνος που τον χώρισε για την πράξη του αυτή. Ό,τι κι αν έχει προηγηθεί, όσο τοξική κι αν ήταν η σχέση, όσα “μη μου σπας τα @ρχιδι@” κι αν έχουν ειπωθεί. Αν μη τι άλλο, αυτός που μένει πίσω, όσα λάθη κι αν έκανε στη σχέση, είναι και αυτός που πρέπει να ζήσει με το βάρος μιας αυτοκτονίας στους ώμους του, αυτός που, υποθέτω, θα αναρωτιέται πάντα “μήπως όντως έφταιγα εγώ;”. Πόσο μάλλον αν βρισκόταν σε μια τόσο δημόσια σχέση, με μια τόσο καθολικά αγαπημένη διασημότητα. Πόσο μάλλον αν η εικόνα του ίδιου ήταν πάντα αμφιλεγόμενη και προκαλούσε συχνά αντιπάθεια, σε πλήρη αντίθεση με την λατρευτική εικόνα του πρώην συντρόφου του και την αγιοποίησή του μετά τον θάνατό του. Πόσο μάλλον όταν από εδώ και πέρα θα είναι, καλώς ή κακώς, “η τρελή που τον έφαγε τον άνθρωπο”. Μπορείς να είσαι τοξικός άνθρωπος, και να μην είσαι δολοφόνος. Μπορείς να είσαι μια ιδιοφυΐα που άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, και να έχεις τόσο σκοτάδι μέσα σου που κανείς να μην μπορεί να σε βοηθήσει. Δύο διαφορετικά πράγματα μπορούν να είναι αλήθεια, την ίδια στιγμή, στο ίδιο σώμα.
No more parties in London
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν το κάνει σκόπιμα, παρότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις με αυτόν, αλλά το κωμικό timing του Kanye West, οι ατάκες του -που ποτέ δεν είσαι αρκετά προετοιμασμένος για αυτές- και το ίδιο το delivery τους, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε σε real time, απροβάριστη, ωμή κωμωδία, τουλάχιστον στο διαδίκτυο (θα ήταν άδικο να πω παντού, γιατί η καθημερινότητα τα τελευταία χρόνια μας διασκεδάζει διαρκώς με το μαύρο χιούμορ της). Αρκετές μέρες μετά τον θάνατο της Ελισάβετ, ο Kanye απέδωσε τον δικό του φόρο τιμής στη Βασίλισσα, με το πιο αστείο πράγμα που θα μπορούσε να γράψει, δείχνοντάς μας ταυτόχρονα πως η καψούρα είναι το πιο τραγικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο:
«Λονδίνο, ξέρω πώς νιώθεις. Έχασα κι εγώ τη βασίλισσά μου».
Αν ήμουν η Ελισάβετ, θα αναστηνόμουν για πέντε λεπτά, να του σφίξω το χέρι και να αναπαυθώ πλέον πραγματικά εν ειρήνη.
Η μέρα που η Rihanna έγινε πραγματικά γονιός
Η Rihanna θα αναλάβει το φετινό halftime show του Superbowl. Η Rihanna, που έχει να βγάλει οτιδήποτε σε μουσική από το (εκπληκτικό) Anti του 2016, έχει αφοσιωθεί στο λιανεμπόριο καλλυντικών και εσωρούχων και μας τρολάρει διαρκώς όποτε τη ρωτάμε πότε θα βγάλει νέο δίσκο, θα αναλάβει το φετινό halftime show του Superbowl. Η Rihanna που είχε απορρίψει αντίστοιχες προσκλήσεις της διοργάνωσης τα τελευταία χρόνια, ως ένδειξη συμπαράστασης στον Colin Kaepernick που είχε αποκλειστεί από το NFL λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, λέγοντας: “Δεν θα τολμούσα να το κάνω αυτό. Γιατί; Ποιος θα κέρδιζε από αυτό; Όχι οι δικοί μου άνθρωποι. Δεν μπορούσα να ξεπουληθώ. Υπάρχουν πράγματα σε αυτήν τη διοργάνωση με τα οποία διαφωνώ εντελώς, οπότε δεν θα πήγαινα εκεί να τους εξυπηρετήσω με οποιονδήποτε τρόπο”, αυτή η Rihanna, θα είναι headliner στο φετινό halftime show του Superbowl.
Αν αυτό δεν είναι αρκετή απόδειξη του πόσο κοστίζει να είσαι γονιός σήμερα, δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι. Η Rihanna είδε πόσο κοστίζουν οι νταντάδες με παιδαγωγικό background, τα ιδιωτικά σχολεία, οι εκδρομές, τα αθλήματα, τα καλλιτεχνικά εργαστήρια, τα παιδικά πάρτυ, τα δώρα για τα παιδιά στο δικό σου παιδικό πάρτυ, τα δώρα για τα 2 παιδικά πάρτυ κάθε εβδομάδα, οι εργοθεραπείες, οι παιδοψυχολόγοι, οι ψυχολόγοι για να διαχειριστείς εσύ τους παιδοψυχολόγους και τους άλλους γονείς, και είπε: γάμα το, θα το κάνω.
Και το σέβομαι αυτό.
Alan Rickman, always
Από το 1972 μέχρι τον θάνατό του το 2016, ο Alan Rickman έκανε ακριβώς αυτό που λέει συνεχώς πως κάνει η Bella Hadid για την ψυχική της υγεία, απλά με στιλ, χιούμορ και ισοπεδωτικό βρετανικό φλέγμα: κρατούσε ημερολόγιο. Από το 1992 και έπειτα κατέγραφε καθημερινά τις σκέψεις του σε αυτό, και τώρα, με 26 τόμους γεμάτους σημειώσεις και πανέμορφα σχέδια να έχουν συγκεντρωθεί, η οικογένειά του θα εκδώσει στις 4 Οκτωβρίου το "Madly, Deeply: The Alan Rickman Diaries".
Καταρχάς, είναι από μόνο του συναρπαστικό και μόνο σαν σκέψη το ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε μέσα στις σκέψεις ενός τόσο σπουδαίου ανθρώπου και καλλιτέχνη, και κυρίως με την άδειά του. Προσπάθησα πολύ να μην κάνω αστείο με το Pensieve εδώ, ελπίζω να εκτιμηθεί. Κατά δεύτερον, το να θες να δημοσιευθούν τα προσωπικά σου ημερολόγια μετά τον θάνατό σου, στα οποία, εκτός των άλλων, σερβίρεις τσαγάκι για κάθε άνθρωπο που συνεργάστηκες ή γνώρισες ποτέ, είναι ένα τόσο messy bitch class act που αξίζει κάποιου είδους μεταθανάτιο βραβείο.
Ακολουθούν μερικές από τις αγαπημένες μου καταχωρήσεις, από τα δύο αποσπάσματα (1, 2)που δημοσίευσε ο Guardian.
Saved Folder
Ένας Paul Mescal στο Bustle, να μας σώσει από αυτόν τον σκληρό κόσμο
Μία καταπληκτική αφίσα, για όλους τους σωστούς λόγους
Ένας φόρος τιμής στον πιο άξιο άνδρα του Westeros
Μέσα σε σχεδόν 5 λεπτά συνολικής τηλεοπτικής παρουσίας, ήρθε, έδειξε πώς γίνεται, έφυγε. Harwin Strong, για πάντα καπετάνιος μας.
Ένα βίντεο του 2020 με τον Daniel Kaluuya να απαντά σε ερωτήσεις φαν του, να κάνει την καλύτερη μίμηση του Timothée Chalamet και γενικά να είναι ο πιο κουλ άνθρωπος εκεί έξω
Ένα τέλειο pitch ταινίας, ή πώς ο Richard Linklater έπεισε τον Ethan Hawke να κάνει το Before Sunrise
Ένα απόσπασμα από τη βράβευση-έκπληξη του Elton John στον Λευκό Οίκο με το National Humanities Medal
Όπου ο Biden χρησιμοποιεί τόσο λάθος φρασεολογία για να τον τιμήσει, που μοιάζει να λέει πως ο Elton κόλλησε HIV τους πάντες στην Αμερική και έτσι εξαιτίας του ξοδεύουυν τώρα 6 δις από τα λεφτά των φορολογουμένων, και το έχω δει περίπου 14 φορές (το συγκεκριμένο απόσπασμα από το 2'02" και μετά).
Ένα κομμάτι από το X (2019) του Daniel Sloss που πρέπει να δει κάθε άνδρας σε αυτόν τον πλανήτη, ενδεχομένως και σε άλλους
Άνδρες και γυναίκες, όμως, δείτε όλα τα specials του Daniel Sloss, τα tweets του, τα IG posts/stories του, διαβάστε το βιβλίο του. Δεν θα χάσετε, μόνο θα κερδίσετε.
Ένα love letter
Ένας φαντασμαγορικός δίσκος για όλους εμάς που ήμασταν πάντα σχετικά αποδεκτοί μα δεν νιώσαμε ούτε μια φορά κανονικοί
Πάρτε εισιτήρια για να τον χορέψουμε παρέα στο Gagarin τον Νοέμβριο.
