#RipTwitter
It was the best of times, it was the worst of times, it was ό,τι πιο εκνευριστικό, δημιουργικό, εξωφρενικό και διεστραμμένο μπορούσες να βιώσεις και ήταν τέλειο, ακόμη κι όταν δεν ήταν -δηλαδή ποτέ. Έχω Twitter από το 2009 και όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησε ποτέ να είναι η πρώτη πηγή ενημέρωσής μου και το μέρος που διάβαζα μερικούς από τους καλύτερους σχολιασμούς, απόψεις ή απλά αστεία πάνω σε οτιδήποτε με ενδιέφερε, από τις αμερικανικές εκλογές και τα δικά μας πολιτικά σκάνδαλα μέχρι κριτικες ταινιών και celebrity ίντριγκες, και από τεράστια threads για την ιστορική σημασία των sex weasels στην τέχνη της Αναγέννησης μέχρι συγκινητικά coming out ανθρώπων που ήθελαν να βοηθήσουν έστω και έναν ξένο να βρει το κουράγιο να είναι ο εαυτός του. Έχω γίνει ρεζίλι με βλακείες που έγραφα μικρότερη, έχω νιώσει τέλεια όταν έκανα άτομα που εκτιμούσα να γελούν με τα αστεία μου, έχω πάρει δύναμη από πράγματα που διάβασα ή από στήριξη που δέχτηκα, έχω φάει μπλοκ από περσόνες της πλατφόρμας. Έχω δει ταλαντούχο κόσμο να δημιουργεί κανονική καριέρα χάρη στην παρουσία του στο Twitter, έχω γνωρίσει και ακολουθήσει φανατικά κάποιους από αυτούς, δίνοντας αληθινά λεφτά για να παρακολουθώ τη δουλειά τους. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου είναι άτομα που γνώρισα μέσα από το Twitter, όπως και κάποιοι που άνετα θα έριχνα από έναν γκρεμό, αν είχα την ευκαιρία και μπορούσε να φανεί ως ατύχημα.
Θέλω να πω τέλος πάντων ότι όλο αυτό που συμβαίνει στο Twitter είναι σκατοκατάσταση και ως ένα βαθμό είναι πραγματικά θλιβερό. Από εκεί και πέρα όμως, είναι απλά άλλη μια πλατφόρμα επικοινωνίας. Αμφιβάλλω πως θα κλείσει εντελώς ή θα εξαφανιστεί. Οι παλιοί θυμάστε τις εποχές με την μπλε φάλαινα που έσκαγε σχεδόν 5 φορές τη μέρα, όταν το Twitter κράσαρε. Απλά θα γίνεται όλο και χειρότερο, αν το manchild που το διευθύνει συνεχίσει να κάνει ό,τι θέλει. Μπορούμε να σφίξουμε τα δόντια και να παραμείνουμε σε αυτό ή να πάμε κάπου άλλου, αν και κανείς δεν ξέρει που γιατί καλώς ή κακώς, τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή δεν είναι σαν το Twiiter. Η ζωή θα συνεχιστεί όμως, όπως συνεχίστηκε όταν έκλεισε το msn και το google reader (οι δύο μεγαλύτερες προσωπικές μου απογοητεύσεις) και το IRC, όπως συνεχίστηκε όταν το MySpace και το Tumblr σταμάτησαν να έχουν ενδιαφέρον, όπως συνεχίζεται πάντα και μετά από πιο σημαντικά και τραγικά πράγματα από το τέλος μιας social media εποχής. Κατεβάστε το προσωπικό σας αρχείο καλού κακού -είναι άλλωστε ένα φανταστικό ημερολόγιο of sorts-, ακολουθήστε τα άτομα που δεν θέλετε να χάσετε σε άλλες πλατφόρμες, ανταλλάξτε mail και τηλέφωνα με όσους μπορείτε, γράψτε την πιο αμφιλεγόμενη άποψή σας που ποτέ δεν τολμήσατε να ξεστομίσετε (δεν θα γίνει και τίποτα, ποτέ δεν γίνεται) και πείτε στο crush σας να βγείτε για ένα ποτό, η ζωή μπορεί να συνεχίζεται αλλά μία την έχουμε και είναι και μικρή.
Απλά, το πραγματικά σπαστικό κομμάτι σε όλο αυτό το ναρκοπέδιο απερίγραπτης ηλιθιότητας και επικίνδυνης μεγαλομανίας που περιφερόμαστε θέλοντας και μη αυτές τις μέρες, είναι πως οι πλατφόρμες και τα εργαλεία που ανέφερα παραπάνω, όπως και αρκετά άλλα, έκλεισαν ή εγκαταλείφθηκαν λόγω ελλιπούς παροχής υπηρεσιών, οικονομικών προβλημάτων και αδυναμίας να αντιληφθούν τις ανάγκες των χρηστών τους. Το Twitter, με τα πολλά ελλατώματά του και όλη τη γκρίνια που έτρωγε από εμάς, δεν είχε κανένα τέτοιο θέμα. Θα μπορούσε να παραμείνει ακριβώς όπως ήταν προ Musk, και να μη χάσει ούτε μισό χρήστη. Και τώρα χάνουμε το ένα μέσο που μας έδινε ό,τι θέλαμε -ναι, και τις εκάστοτε αποπληξίες- επειδή ένας δισεκατομμυριούχος χωρίς φίλους, αυτοεκτίμηση και βασικές γνώσεις γύρω από όλους τους κλάδους στους οποίους κινείται επιχειρηματικά, ήθελε να σταματήσουμε να τον κοροϊδεύουμε. Όσο ψύχραιμος και λογικός κι αν θες να είσαι, μια παναγία σου έρχεται στο στόμα, τι να κάνουμε τώρα.
Ticketmonster*
Όσοι έχουμε βγάλει κάμποσες φορές εισιτήρια για συναυλίες στο εξωτερικό, έχουμε πάρει μια γεύση από το τι εστί Ticketmaster. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ -ή μάλλον δεν μπορούσα μέχρι πρόσφατα- πώς είναι η κατάσταση για τους Αμερικανούς, καθώς το Ticketmaster κατέχει πάνω από το 70% των υπηρεσιών διαχείρισης εισιτηρίων και συναυλιακών χώρων στη χώρα. Το φιάσκο με τα εισιτήρια για το tour της Taylor Swift δεν ήταν απρόσμενο, κατάφερε όμως να ξεπεράσει κάθε προσδοκία κακής διαχείρισης και εκμετάλλευσης μονοπωλίου. Οι τιμές αλλάζουν όσο τα εισιτήρια είναι στα e-καλάθια, οι χρεώσεις της πλατφόρμας φτάνουν να αποτελούν έως και το 75% της αξίας του εισιτηρίου, παίζει κανονικό bullying σε ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής και μικρούς καλλιτέχνες και γενικά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα που προάγει την τέχνη και τον πολιτισμό. Μετά τον χαμό με τη Swift, όπου μέχρι και η ίδια πήρε θέση απέναντι στον κολοσσό και στήριξε τους φαν της, το θέμα έχει φτάσει πλέον στο Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ενώ υπάρχει ενεργό petition με τίτλο “Break Up Ticketmaster” και σχεδόν 44.000 υπογραφές μέχρι στιγμής, που ζητά άμεσα τη διερεύνηση της όλης εκμετάλλευσης του συναυλιακού κοινού από το Ticketmaster. Αν μη τι άλλο οι Αμερικάνοι είναι πάντα πρώτοι σε αυτά.
Εδώ ο John Oliver τα εξηγεί, όπως πάντα, άψογα:
*συγγνώμη για το φτηνό λογοπαίγνιο, it was right there
Δεν το πιστεύω πως το κάνουμε πάλι αυτό
Η θητεία του Trump ως Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ένας εφιάλτης για όλον τον κόσμο αλλά κυρίως για δύο ομάδες ανθρώπων: τους Αμερικανούς, για προφανείς λόγους, και τους φίλους μου. Μπορώ να γίνω αρκετά γραφική όταν κολλάω με κάτι, αλλά αναγνωρίζω πως σε αυτήν την περίπτωση είχα περάσει απέναντι. Δεν ξέρω, λίγο πολύ όλοι μας δεν είχαμε, με όσα βλέπαμε να διαδραματίζονται κυριολεκτικά κάθε διαολεμένη μέρα; Εντάξει, κάποιοι το είχαμε πάρει πιο προσωπικά από όσο θα έπρεπε, συμβαίνουν αυτά. Απλά ο Trump ανακοίνωσε τώρα πως θα κατέβει για Πρόεδρος το 2024 και, ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο ψυχικό σθένος έχει απομείνει τους Αμερικανούς και στους φίλους μου για να αντιμετωπίσουν αυτά που θα ακολουθήσουν τα επόμενα δύο χρόνια.
Γιατί ο Trump μπορεί να βρίσκεται σε κακή κατάσταση, οι ομιλίες του να είναι απάλευτες ακόμη και για αυτούς που τον υποστηρίζουν -ακόμη και για το FOX News που έκοψε την ανακοίνωση της υποψηφιότητας στη μέση, τόσο τραγικό ήταν το θέαμα- αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει ακόμη να δώσει υλικό για εφιάλτες. Ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή σε αυτό θα έχουν οι υποστηρικτές του και ιδίως όσοι κατέχουν μια θέση στη Βουλή ή στον περίγυρό του, τους οποίους φυσικά και θα δούμε καλεσμένους σε κάθε πολιτικό και μη πάνελ. Ο βασικός του αντίπαλος, ο Κυβερνήτης της Φλόριντα Ron DeSantis, δεν είναι παρά μια εξευγενισμένη εκδοχή του Trump με καλύτερο media training, παραμένει όμως ένας κλόουν που έχει την άνεση να κάνει bullying σε τρανς παιδιά και gay ανθρώπους μπροστά στις κάμερες. Ακριβώς ό,τι θέλουν οι Ρεπουμπλικάνοι και οι ισαποστάκηδες αυτή τη στιγμή δηλαδή: έναν φυσιολογικό Ρεπουμπλικάνο που να έχει 3 βαθμούς μεγαλύτερο IQ από τον Trump και να ξέρει πότε και που να το βουλώνει.
Εδώ θα είμαστε να το ζήσουμε κι αυτό, επενδύστε σε ένα καλό αντιεμετικό και βάλτε το Pod Save America στη λίστα με τα αγαπημένα σας podcasts αν θέλετε να έχετε την πληρέστερη κάλυψη και την πιο απολαυστικά αιχμηρή ανάλυση των εξελίξεων πάνω στο θέμα. Και αν έχετε κάποιον δικό σας άνθρωπο που θα βάζει ξυπνητήρι στις 3 το πρωί για να βλέπει live τα debates των υποψηφίων, κάντε του τη χάρη και μην πείτε τίποτα. Έχει κι αυτός τα θέματά του.
Two truths and a lie
Δεν θα βρεις εύκολα αρνητικό σχόλιο για το 15λεπτο opening monologue του Dave Chappelle στο SNL της προηγούμενης εβδομάδας. Παρότι αντικειμενικά αμφιλεγόμενος, όλα τα σχόλια κάτω από το βίντεο στο YouTube και σχεδόν όλα όσα θα δεις στα social, κάνουν λόγο για την ασύγκριτη ευφυϊα του κωμικού και τον χαρακτηριστικό τρόπο του να σε τσιγκλάει με προκλητικές απόψεις ούτως ώστε να σου “ανοίξει τα μάτια” και να δεις “τη μεγαλύτερη εικόνα”. Ναι, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει εδώ. Ο Chappelle όχι μόνο κάνει πλάκα αλλά σχεδόν κανονικοποιεί τον αντισημιτισμό (με ομολογουμένως πανέξυπνο τρόπο), δεν μιλά ποτέ για τα δικά του τρανσφοβικά αστεία και χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά το επιχείρημα “ναι αλλά για εμάς τους μαύρους δεν κάνετε έτσι”. Η Εβραία stand up comedian και ηθοποιός Hannah Einbinder -η υπέροχη Ava του εξίσου υπέροχου “Hacks”- είδε τον Chappelle, γέλασε και η ίδια και μετά πόσταρε το παρακάτω story και έκοψε τα γέλια σε ταλιράκια.
The Clown
Μπορούμε να συμφωνήσουμε πως βλέπουμε τη χειρότερη σεζόν του The Crown; Ότι το γλείψιμο στη βασιλική οικογένεια ήταν μεν πάντα εκεί, αλλά σε αυτόν τον κύκλο είναι λες και ο Morgan κάνει ό,τι μπορεί για να πάρει τον τίτλο του Sir; Κυρίως, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως ο τρόπος που η σειρά απεικονίζει και αντιμετωπίζει την Diana είναι, στην καλύτερη, ντροπιαστικός; Νομίζω πως μπορούμε.
Στην πιο πολυαναμενόμενη σεζόν της σειράς μέχρι σήμερα, αυτή που θα βλέπαμε τη διάλυση του γάμου της Diana και του Καρόλου, ταυτόχρονα με τη διάλυση του μύθου της (βρετανικής) μοναρχίας, βλέπουμε την τραγική ιστορία μιας παρεξηγημένης οικογένειας που αν και έκανε τα λάθη της, κατά βάθος ήταν καλά παιδιά που ήθελαν απλά να ζήσουν τη ζωή τους αλλά το στέμμα δεν τους άφηνε. Κυρίως όμως, βλέπουμε μια Diana που δεν θυμίζει σε τίποτα την “πριγκίπισσα του λαού”, τη γυναίκα της οποίας το θάρρος να μιλήσει ενάντια του Συστήματος στο οποίο ζούσε αποτέλεσε την αρχή της καθίζησης του προσωπείου της βασιλικής οικογένειας και ολόκληρου του θεσμού, τη γυναίκα που άφησε μια τεράστια κληρονομιά μέσα από την επαφή της με τον κόσμο, τη φιλανθρωπική της δράση και τις δημόσιες θέσεις που πήρε σε κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα όπως ο ιός HIV. Όχι, αυτό που βλέπουμε είναι μια τρομερά αφελής, ανώριμη χαζοβιόλα που δεν εκτιμά τίποτα από όσα της προσφέρονται, τη νοιάζουν μόνο οι επιφανειακές απολαύσεις όπως τα ψώνια, είναι ανίκανη να πάρει μια σωστή απόφαση και εμπιστεύεται αμέσως άτομα που την εκμεταλλεύονται, ό,τι κίνηση κάνει ενάντια στον βασιλικό θεσμό παρουσιάζεται κυρίως ως εκδίκηση για την απιστία του Καρόλου (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι μια αδικημένη πολιτική ιδιοφυία που στερήθηκε την πραγματική του αγάπη και έχει την εμφάνιση ενός ολύμπιου θεού -σταθερά γελοιωδώς hot όσοι έχουν παίξει τον Κάρολο σε αυτή τη σειρά, λες και δεν τον έχει δει ποτέ κανείς μας), έχει μια σχέση εξάρτησης με τα παιδιά της και χρησιμοποιεί τον William ως emotional support γιο καταπιέζοντάς τον με την αποπνικτική αγάπη της και γενικά όλοι θέλουν το καλό της αλλά εκείνη είναι ένα κακομαθημένο κορίτσι που δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτα. Α ναι, είναι επίσης η γυναίκα που πήγαινε στα νοσοκομεία όχι για να προσφέρει παρηγοριά και στήριξη στους αρρώστους και τους συγγενείς τους, αλλά επειδή οι γιατροί ήταν ωραίοι γκόμενοι όπως ο Dr. Khan.
To The Crown δεν ήταν ποτέ ντοκιμαντέρ, δεν ήταν όμως και σειρά μυθοπλασίας. Πάντα παρουσίαζε τη βασιλική οικογένεια μέσα από ένα κολακευτικό, σχεδόν συμπονετικό πρίσμα, φροντίζοντας όμως να μένει 2-3 βήματα πίσω, όχι περισσότερα όχι λιγότερα, ώστε να μπορεί να ασκεί μια κάποια κριτική. Φέτος η απόσταση αυτή έχει μηδενιστεί και μάλιστα εις βάρος του μοναδικού προσώπου που άξιζε πραγματικά καλύτερης μεταχείρισης από τον Morgan, ο οποίος είναι εμφανές πως δεν μπορεί να κρύψει το πόσο τον τσάντιζε η Diana. Είναι ακόμα μεγαλύτερο κρίμα όταν έχεις μια Elizabeth Debicki στα χέρια σου -μέρος ενός ούτως ή άλλως κορυφαίου cast- και την αξιοποιείς με αυτόν τον τρόπο. Τουλάχιστον το Παλάτι δεν θα ανησυχεί για την 6η σεζόν. Εγώ στη θέση τους θα χρησιμοποιούσα τη σειρά ως το βασικό marketing tool μου, το να είσαι (κρυφο)βασιλικός δεν ήταν ποτέ τόσο cool.
SAVED FOLDER
Κάποιος να μου εξηγήσει το τελευταίο σκάνδαλο με τα crypto, τι είναι το FTX, ποιος είναι ο Sam Bankman-Fried και γιατί περνάω τέλεια με την (αναμενόμενη) πτώση των cryptobros
Βεβαίως, αμέσως:
Η καταχώρηση της NY Post για την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Trump
Αυτή η γελοιότητα που συνεχίζει να συμβαίνει στη Marvel
Και ένα φανταστικό κείμενο για το πώς τα σύγχρονα action/superhero movies σκότωσαν τον ερωτισμό, το οποίο θυμάμαι πάντα όταν βλέπω τέτοια καραγκιοζιλίκια: EVERYONE IS BEAUTIFUL AND NO ONE IS HORNY
Η μαμά και ο μπαμπάς μου στα GQ's Men of the Year Awards
Εντάξει, η Phoebe Bridgers και ο Bo Burnham.
Και αυτό το εκπληκτικό ping pong από το κόκκινο χαλί της ίδιας βραδιάς
Το "And In The Darkness, Hearts Aglow" της Weyes Blood
"We tend to live long, that's why so many things go wrong"
Το Apoteka στη Βικτώρια
Ο Στέφανος Κονιδάρης και ο Γιάννης Παλτόγλου είχαν κάποτε ένα μπαρ που ήταν πολλά περισσότερα από ένα μπαρ, για εμένα και πολλούς ακόμα (όπως εκατοντάδες άλλα μπαρ για εκατοντάδες άλλους ανθρώπους, κανείς μας δεν είναι ξεχωριστός, το ξέρω). Το Use μπορεί να μην υπάρχει πια στην Καρύτση κι εμείς να μην είμαστε τα παιδιά που ήμασταν τότε, υπάρχει όμως το Apoteka του Στέφανου στη Βικτώρια και είναι, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ένα μπαρ που νιώθεις πως μπορεί να γίνει πολλά περισσότερα από ένα μπαρ, για τα παιδιά που είμαστε τώρα: πιο μεγάλα, πιο κουρασμένα, πιο αγχωμένα αλλά με την ίδια ανάγκη για χορό και αγκαλιές σε πεζόδρομους.
