Greatest Love Story Never Told, ξανά
Δεν έχω στηρίξει επανένωση περισσότερο από αυτή της Jennifer Lopez και του Ben Affleck, και παρότι κάνουν ό,τι μπορούν για να μας κριτζάρουν -με τελευταία εξαιρετικά επιτυχημένη προσπάθεια το reel χαμουρέματος με τσίχλα στο στόμα, για τον θεό Boston Ben- θα συνεχίσω να πιστεύω σε αυτά τα τρελόπαιδα μέχρι τέλους. Ειδικά μετά το τελευταίο hat trick της JLo, η οποία αφού καθάρισε όλο της το Instagram feed στην κλασική πλέον κίνηση εντυπωσιασμού καλλιτεχνών και brand πριν ανακοινώσουν το νέο τους οτιδήποτε, μας έδωσε χθες άλλο ένα iconic moment στην καριέρα της.
Στο post που ανέβασε για να τιζάρει τον νέο της δίσκο, το προ 20ετίας ρομαντικό Τζενάκι του This is me… then, μεταμορφώνεται στην badass τουμπανιασμένη Τζενάρα του σήμερα και του επερχόμενου This is me… now, και δεν νομίζω πως έχουμε βιώσει τίποτα πιο JLo από αυτό το βίντεο -και βάζω και τον διπλό γάμο μέσα σε αυτά. Όπως φαίνεται από το tracklist, το νέο άλμπουμ είναι αφιερωμένο στον Affleck και τον αθάνατο έρωτά τους, ακριβώς όπως και εκείνο του 2002. Γιατί φίλοι, η καρδιά θέλει αυτό που θέλει, ακόμα και μετά από είκοσι χρόνια, μερικές σχέσεις/γάμους, δύο παιδιά και δεκάδες αποχρώσεις nude lipgloss. Μέσα σε όλα έχει ξεκουνήσει και τον Affleck, ο οποίος δημιούργησε τη δική του εταιρεία παραγωγής μαζί με τον Matt Damon και έχει σκηνοθετήσει την πρώτη ταινία που θα κυκλοφορήσουν, για την ιστορία της Nike. Σε έναν κόσμο που ο ρομαντισμός αργοπεθαίνει, αυτοί οι δύο όχι μόνο τον κρατούν ζωντανό, αλλά βγάζουν και δουλίτσα μέσα από αυτόν. Σεβασμός.
*eyeroll emoji*
Λέγαμε με έναν φίλο τις προάλλες πως οι μεγάλοι stars θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τα social media ακριβώς όπως ο Tom Cruise: με καθαρά τυπικό, it’s just business τρόπο και ταυτόχρονα σαν να μην έχουν την παραμικρή ιδέα για αυτά και το πώς λειτουργούν. Και μετά ήρθε ο Simu Liu για να το επιβεβαιώσει.
Λίγο context: Ο Quentin Tarantino ήταν καλεσμένος πρόσφατα σε ένα podcast και σε κάποιο σημείο της κουβέντας έκανε την απαραίτητη, για κάποιο λόγο, πλέον αναφορά στη Marvel, λέγοντας: “Ένα μέρος της Marvelοποίησης του Hollywood είναι ότι έχουμε όλους αυτούς τους ηθοποιούς που έχουν γίνει διάσημοι παίζοντας αυτούς τους χαρακτήρες. Αλλά δεν είναι movie stars. Σωστά; Ο σταρ είναι ο Captain America. Ή ο σταρ είναι ο Thor. Δεν είμαι ο πρώτος άνθρωπος που το λέει αυτό. Νομίζω έχει χιλιοειπωθεί. Αλλά, ξέρεις, αυτοί που γίνονται σταρ είναι οι χαρακτήρες του franchise”.
Που είναι το ψέμα εδώ; Πουθενά. Ο Tarantino λέει κάποιες μπαρούφες κατά καιρούς, όχι εδώ όμως.
Ο Simu Liu όμως, ο πρωταγωνιστής του “Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings”, ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει. Και η απάντησή του ήταν αυτό που λέμε, a choice:
“Αν οι μόνοι gatekeepers στην κινηματογραφική διασημότητα ήταν ο Tarantino και ο Scorsese, δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσω σε μια ταινία που έκοψε $400 και εκατομμύρια. Νιώθω δέος απέναντι στη σκηνοθετική ευφυΐα τους. Είναι auters που έχουν υπερβεί κάθε όριο. Αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να σνομπάρουν εμένα ή κάποιον άλλο. Κανένα κινηματογραφικό στούντιο δεν είναι, ή θα είναι ποτέ, τέλειο. Αλλά είμαι περήφανος που συνεργάζομαι με ένα που κάνει συνεχείς προσπάθειες για να ενισχύσει την ποικιλομορφία στην οθόνη, δημιουργώντας ήρωες που ενδυναμώνουν και εμπνέουν ανθρώπους από κάθε κοινότητα, παντού. Κι εγώ αγαπούσα τη “Χρυσή Εποχή (του σινεμά”... αλλά ήταν πιο λευκή πεθαίνεις”.
(gatekeeper: το άτομο που ελέγχει ποιος θα έχει πρόσβαση σε ευκαιρίες, πόρους και δύναμη για να επιτεύξει τους στόχους του, και ποιος όχι / αυτός που αποφασίζει τι έχει αξία και τι όχι / αυτός που χρησιμοποιεί το στάτους και τα ενδιαφέροντά του για να δείξει πως είναι ανώτερος πνευματικά από άλλους)
Θα είναι πάντα αστείο σε τι σημείο θα φτάσει τόσο το φανατικό κοινό της Marvel όσο και πολλοί ηθοποιοί της (αλλά, κοίτα να δεις, ποτέ αυτοί που είναι όντως movie stars και έχουν καριέρα εκτός της Marvel), για να υπερασπιστούν μια εταιρεία που δεν θα μπορούσε να νοιάζεται λιγότερο για αυτούς και για την καλλιτεχνική αξία των ταινιών της. Την εταιρεία που έκανε μήνυση σε γονείς που ήθελαν να βάλουν τον Spider-man στην ταφόπλακα του γιου τους επειδή ήταν ο αγαπημένος του ήρωας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Βάζοντας το πιο εντυπωσιακό αυτογκόλ που έχουμε δει σε real time εδώ και πολύ καιρό, ο Simu Liu κατάφερε με ένα tweet να πετύχει μια φανταστική τριπλέτα:
- Να νομίζει πως η ταινία του έκοψε 400 εκατ. χάρη στον ίδιο. Χωρίς παρεξήγηση και πραγματικά αν ο στόχος σου σαν ηθοποιός είναι να ηγείσαι action blockbuster στο εύχομαι ολόψυχα (όχι πως αυτό βοήθησε τελικά την εικόνα του The Rock), αλλά εν προκειμένω, πήγαινε μέχρι τη γωνία ρε Simu αγόρι μου και πες μου τι βλέπεις.
- Να κατηγορήσει για gatekeeping τον Martin Scorsese, τον άνθρωπο που ίδρυσε σχεδόν εξ ολοκλήρου από την τσέπη του έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, το World Cinema Project, που μοναδικός του στόχος είναι η συντήρηση και αποκατάσταση ταινιών από όλον τον κόσμο. Αλλά και τον άνθρωπο που το 1997 γύρισε το Kundun, μια ταινία με cast που απαρτιζόταν εξ ολοκλήρου από Ασιάτες, και την οποία η Disney φρόντισε να “σκοτώσει” ούτως ώστε να τα έχει καλά με την Κίνα και να μπορέσει να φτιάξει θεματικά πάρκα στη Shanghai και το Hong Kong. Για την ακρίβεια, η Disney προσέλαβε, κατά μία έννοια, τον ίδιο τον Kissinger για να φροντίσει το Kundun να έχει έναν “σιωπηλό θάνατο” στο box office αλλά και στη διανομή της. Μέχρι και σήμερα, η ταινία δεν είναι διαθέσιμη στον κατάλογο της Disney και σε καμία άλλη πλατφόρμα streaming. Μπορείτε να διαβάσετε όλη την ιστορία εδώ.
- Να κατηγορήσει για gatekeeping τον Quentin Tarantino, τον άνθρωπο που σε ταινία του το 1997 είχε στον κεντρικό ρόλο μια 44χρονη μαύρη γυναίκα, ενώ λίγο νωρίτερα, το 1994, είχε επιλέξει ως πρωταγωνιστή τον ήδη 46χρονο τότε Samuel L. Jackson (γράφοντας τον ρόλο του Jules αποκλειστικά με εκείνον στο μυαλό) σε μια μικρή ταινία με τίτλο Pulp Fiction, κάνοντάς τον πραγματικό σταρ. Τον ίδιο άνθρωπο που έχει συμβάλλει καθοριστικά στην προώθηση και ενίσχυση σκηνοθετών και ταινιών από την Ασία και όχι μόνο, και από το 1995 ως το 1999 είχε τη δική του εταιρεία διανομής, τη Rolling Thunder, για να προωθεί μικρές ανεξάρτητες ή καλτ ταινίες από όλο τον κόσμο. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και το αριστουργηματικό Chungking Express, του Wong Kar-wai, που βρήκε τον δρόμο για τα σινεμά της Αμερικής χάρη στον Tarantino. Τέλος, τον ίδιο άνθρωπο που η Disney πολέμησε με τον πλέον βρώμικο τρόπο το 2015, όταν το δικό τους Star Wars: The Force Awakens έβγαινε στις αίθουσες την ίδια περίοδο με το The Hateful Eight του Tarantino, απειλώντας τους αισθουσάρχες ώστε να έχουν αποκλειστική προβολή του Star Wars και θάβοντας έτσι την ταινία του QT στις κινηματογραφικές αίθουσες. Τα λέει ο ίδιος πιο γλαφυρά παρακάτω:
Κερασάκι σε όλα τα παραπάνω, το ότι πιστεύει ή, ακόμα χειρότερα, θέλει να πιστεύουμε πως πιστεύει, ότι η Marvel προωθεί το diversity από την καλή της την καρδιά και παλεύει για την εκπροσώπηση όλων των φυλών και των μειονοτήτων. Δεν ξέρω, χρειάζεται καν να το σχολιάσω αυτό;
Θα κλείσω με το μόνο βίντεο που αξίζει σε αυτή την είδηση, και μια παράκληση να σκέφτεστε λίγο περισσότερο την εξυπνάδα σας πριν τη γράψετε στο Twitter, ή όπου, γιατί είμαστε μερικά eyerolls μακριά από το να μείνουν τα μάτια μας οριστικά εκεί. Ίσως να είναι κι αυτό μια λύση βέβαια.
Τα darlings πέθαναν, ζήτω τα darlings
Σε νέα που κανείς δεν περίμενε (τουλάχιστον για δύο μήνες ακόμη), η Olivia Wilde και ο Harry Styles αποφάσισαν να κάνουν ένα διάλειμμα από τη σχέση τους, προφασιζόμενοι την πιο standard δικαιολογία από την απαρχή της showbiz: τα υπερατλαντικά και πολυάσχολα προγράμματά τους. Εκείνος είναι σε tour που κρατάει εδώ και περίπου 52 χρόνια αν μετράω σωστά, εκείνη εργάζεται στο Los Angeles και έχει όλες τις υποχρεώσεις μιας μητέρας δύο παιδιών κλπ κλπ. Σύμφωνα με τους ανθρώπους τους κοντινού τους κύκλου, βέβαια, το ζευγάρι φαίνεται να αντιμετώπιζε θέματα που η Wilde πίστευε πως θα ξεπεράσουν, αλλά ο Styles δεν είχε την ίδια άποψη. Ίσως τώρα να μπορέσει αυτός να επιστρέψει στην ακίνδυνα edgy εικόνα του, κι εκείνη να θυμηθεί πώς φτιάχνονται οι ταινίες και τι ακριβώς σημαίνει φεμινισμός. Οι μόνοι χαμένοι είμαστε εμείς, αλλά μόνο για λίγο. Κάπου στο Hollywood αυτή τη στιγμή, το επόμενο μελλοντικό messy celebrity drama γεννιέται.
Ελπίζω μόνο να μην είναι από αυτό το φημολογούμενο νέο ζευγάρι, γιατί έχω αρχίσει ήδη να επενδύω σε αυτή τη σχέση.
Και ένα μπράβο στην Dynevor που το πήγε ανάποδα, ξεκινώντας με τον rebound guy Pete Davidson για να καταλήξει στον πιο γλυκό και σέξι in a geek way άνθρωπο της βιομηχανίας. Παρεμπιπτόντως, η συζήτηση του Andrew Garfield με τον Mark Maron στο podcast του τελευταίου από τον περασμένο Αύγουστο, είναι μια πολύ όμορφη, εγκεφαλική, αρκετά αστεία και αναπάντεχα συγκινητική παρέα αν είστε στο αμάξι μόνοι και κατεβαίνετε τη Μεσογείων το βράδυ ή όπου αλλού ακούτε τα podcasts σας.
SAVED FOLDER
Ο Josh O’ Connor με fluoro Loewe leggings στο εξώφυλλο του Arena HOMME+
Αυτός ο τύπος που πήγε στο δικαστήριο για να κερδίσει το δικαίωμα να "μην είναι fun στη δουλειά"
Δεν φορούν όλοι οι ήρωες κάπες, κάποιοι φορούν απλά ακουστικά για να αποφεύγουν τους συναδέλφους τους.
Αυτή η αδιανόητη ιστορία
Ένα βράδυ στο Illinois της Αμερικής, μια μητέρα κάλεσε το 911 για να ζητήσει βοήθεια αφού το μωρό της είχε μόλις πεθάνει. Η αστυνομία την έκρινε ένοχη για τον θάνατο του παιδιού πριν καν την ανακρίνουν και εξετάσουν όλα τα στοιχεία. Ο λόγος ήταν ο τρόπος που μίλησε στο τηλέφωνο και οι λέξεις που επέλεξε. Η γυναίκα αυτή βρίσκεται τώρα στη φυλακή για ένα έγκλημα που όλα δείχνουν πως δεν έκανε, εξαιτίας μιας μεθόδου ανάλυσης που δεν έχει καμία επιστημονική βάση και θεωρείται επικίνδυνη, αλλά συνεχίζει να διδάσκεται ως σεμινάριο σε μέλη της αστυνομίας αλλά και του ευρύτερου τομέα της επιβολής του νόμου.
Αυτό το bot στο Reddit που όποτε κάποιος αναφέρει το όνομα του Chris Brown, ποστάρει αυτή την απάντηση
Το εβδομαδιαίο σας reminder να δείτε το Andor, που έκανε φινάλε αυτή την εβδομάδα
Έχω πει πολλές φορές πως δεν θα καταλάβω ποτέ πώς η Disney, η ίδια Disney που λέγαμε παραπάνω, επέτρεψε να δημιουργηθεί μια τέτοια σειρά. Ο Tony Gilroy έβαλε για λίγο στην άκρη φωτόσπαθα και Jedi και έδειξε τη γέννηση της Επανάστασης που τα ξεκίνησε όλα, μέσα από τους απλούς, ασήμαντους ανθρώπους που βρήκαν το θάρρος να αντισταθούν στο φασιστικό καθεστώς, με τον μόνο τρόπο που μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο: την ανιδιοτελή συσπείρωση ιδεών, πόρων, φωνών και σωμάτων κάτω από έναν κοινό σκοπό. Στο Andor, όλη η μαγεία του Star Wars εμπεριέχεται σε εκείνο το κόκκινο τούβλο που ανοίγει την πρώτη ρωγμή και ξεκινά την εξέγερση ενός ολόκληρου λαού.
“Oppression is the mask of fear" ("Η καταπίεση είναι η μάσκα του φόβου").
(από εδώ)
