Το πλάνο ανοίγει και το Sam Smith κάνει θεαματική κάθοδο με ένα ελικόπτερο και ένα hot pink φόρεμα, που πολύ θα ήθελα να είχα τα κότσια να βάλω στον γάμο μου, στο συμβολαιογραφείο της Σταδίου.
Η σκηνή συνεχίζεται στο εσωτερικό ενός κάστρου, με αγόρια και κορίτσια που χορεύουν ξέφρενα, το Sam Smith περνά σε χρυσό κοστούμι (α, κι αυτό θα έβαζα για νυφικό) και φανταστικά σέξι εσώρουχα. "I'm not Here to Make Friends", ένας τίτλος αρκετά ξεκάθαρος για τις προθέσεις του καλλιτέχνη, αφού το έμμεσο golden shower με τα συντριβάνια και ο επαναλαμβανόμενος στίχος "I Need a Lover" μάς εξηγούν τι περίπου θα δούμε σε αυτό το κλιπ, που κυκλοφόρησε πριν μερικές ώρες.
Υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε όλο αυτό; Ε ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ. «Πρόστυχα ρούχα, υπερσεξουαλικότητα και εκφυλισμένη κουλτούρα, που θα τη δουν τα παιδιά μας, θα το χορέψουν, θα το τραγουδήσουν και θα αντιγράψουν τις αρρωστημένες ορέξεις του Smith». Για να μην είμαι άδικη, υπήρξαν και εκείνοι που έμειναν μόνο στο αισθητικό κομμάτι και δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτό το λογικό παλικάρι δεν έβαλε άλλο ένα πράσινο κοστούμι και επέλεξε φτερά και πούπουλα.
Δημοσιογράφος του BBC, σου λέει, δεν καταλαβαίνει πώς επιτρέπουμε κάτι τέτοιο, πώς θα φέρουμε παιδιά σε αυτόν τον κόσμο, με αυτά τα πρότυπα, και γιατί δεν υπάρχει ηλικιακός περιορισμός στο YouTube, ώστε να μην μπορεί να το βλέπει το κάθε 5χρονο -που λογικά κάνει ό,τι θέλει στο Ίντερνετ, και αν του κάνει κέφι, θα μπει και στο Pornhub.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις πραγματικές σκέψεις όλων εκείνων που από χτες μισούν αυτές τις εικόνες, επιτίθενται στον καλλιτέχνη και μιλούν για χυδαιότητα. Ή μάλλον, ας κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο, σε μία εποχή όπου στα videoclips ο Robbie Williams κατέβαζε το βρακάκι του και το πέος του ήταν πιξελιασμένο, γιατί οκ, υπερσεξουαλικότητα, αλλά με σεβασμό. Λίγο μετά σκίζει την κόκκινη σάρκα του. Τότε που η 19χρονη Britney Spears φορούσε ρούχα που κάλυπταν απλά θηλές και γεννητικά όργανα, κουβαλούσε φίδια (χωρίς κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο, εννοείται) και ήταν κουβαριασμένη με άλλα 15 άτομα (και πάλι, χωρίς υπαινιγμό για ερωτική συνεύρεση, άσχετα που μούγκριζαν αρμονικά).
«Watermelon sugar high», μάς ψιθύριζε ο Harry Styles στην παραλία, περιτριγυρισμένος από κορίτσια, και με στίχο που εννοούσε τη γεύση από το στοματικό σεξ που ήθελε διακαώς να κάνει σε κάποια ή κάποιον, ή whatever. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να θυμίσω όλα τα κλιπ που έχουμε δει με τραγουδίστριες με μαγιό στην παραλία που κάνουν βαρελάκια στην άμμο, γυναίκες που φορούν μόνο το κάτω μέρος, συγκρατώντας το στήθος με τα χέρια τους (My Love Don't Cost a Thing), γιατί μιλάμε για το 80% της ποπ κουλτούρας.
Να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, αφού βάλαμε και στο παιχνίδι της ηθικής τα παιδιά και τι θα μάθουν από όλα αυτά. Από όσα έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα με αφορμή το Smith, η λέξη «προστυχιά» σημαίνει ότι βλέπεις έναν άντρα ή non binary άτομο με εσώρουχα που θεωρούνται γυναικεία. Η λέξη «υπερσεξουαλικότητα», σημαίνει ότι απενοχοποιήθηκε το σεξ μεταξύ ανδρών, βλέπουμε νερά να πέφτουν πάνω του, που θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως golden shower (δηλαδή να ουρεί κάποιος πάνω σου, ένα φετίχ που υιοθετούν και αμέτρητα straight ζευγάρια). Ο «εκφυλισμός» είναι μάλλον το φούξια φόρεμα και το ότι αποχωρεί από το κάστρο με τα πόδια ανοιχτά. Η «κακή αισθητική» είναι λογικά το σώμα του Sam Smith, που δεν αποτελείται από κοιλιακούς και γυμνασμένα μπούτια. Όλα αυτά τα υποθέτω, γιατί συχνά μου είναι δύσκολο να διεισδύω σε μυαλά φασιστών.
Πάμε στην εντελώς αντίθετη πλευρά και στο τι βλέπω εγώ, παρακολουθώντας το "I'm not Here to Make Friends". Το Sam Smith βρήκε επιτέλους το θάρρος, ή τέλος πάντων τη σωστή στιγμή, για να είναι 100% ο εαυτός του. Να φορά τα ρούχα που το εκφράζουν απόλυτα, να μη κρύβει τη σεξουαλική του ταυτότητα, ακόμα και να τραγουδά για όλα αυτά, φεύγοντας από τις μπαλάντες με τις οποίες τον έχουμε ταυτίσει. «Η μουσική βιομηχανία δεν είναι συνηθισμένη σε queer καλλιτέχνες», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη, ενώ μίλησε και για την επιθυμία του να αλλάξει μουσικό στιλ, και να βάλει το στοιχείο του σεξ στον νέο του δίσκο, "Gloria". Αυτό το βιντεοκλίπ είναι η ολική του μετάβαση στον εαυτό που πραγματικά είναι αλλά και στο πώς θέλει να κινηθεί μουσικά.
Ένα ακόμη υφέρπον πρόβλημα είναι η εικόνα του Sam Smith. Θέλω να πω, θα κάναμε όλη αυτή τη συζήτηση, αν στη θέση του ήταν ο Timothee Chalamet, ο Harry Styles ή ο Damiano David των Maneskin; Ναι, δεν θα νιώθαμε και πολύ άνετα να βλέπουμε άντρες με ζαρτιέρες, αλλά τουλάχιστον θα μάς αποζημίωνε η αγγελική ομορφιά και το λεπτό κορμί, που κάνει τα πάντα να φαίνονται λιγότερο πρόστυχα.
Αυτό εξάλλου δεν έχουμε μάθει και για τις γυναίκες με καμπύλες; Αν τις φορούν εκείνες (με καμπύλες με μέτρο), θα ήταν σέξι, φανταστικό, μοναδικό. Άντε να κάναμε λίγο slut shaming, αλλά εντάξει, είναι φυσιολογικό. Πώς θα παντρευτούν αν δεν ντυθούν με όλα τους τα ρούχα;
Είναι τρομακτικό (δηλαδή επικίνδυνο), που η κοινωνία προσπαθεί να εξελιχθεί με νύχια και με δόντια και η πλειοψηφία του κόσμου δεν της το επιτρέπει. Είναι τρομακτικό που οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι ο εαυτός τους, αλλά είναι ακόμα οκ να το κάνουν στην ιδιωτικότητα του σπιτιού τους, εκεί που «δεν προκαλούν». Είναι τρομακτικό που τα παιδιά που ανήκουν στην LGBTQ κοινότητα βλέπουν ότι απαγορεύεται να είναι όλα αυτά, αφού οι γονείς τους και η κοινωνία κάνουν τα πάντα για να εξαφανίσουν οτιδήποτε διαφορετικό. Είναι τρομακτικό που βάζουμε τα παιδιά μπροστά και αναρωτιόμαστε «τι θα τους πούμε», όταν αγνοούμε ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά είναι το Sam Smith και θα έρθει η ώρα που θα χρειαστούν πρόσωπα για να ταυτιστούν, ώστε να καταλάβουν ότι δεν είναι κάτι διαφορετικό, αλλά κάτι ξεχωριστό.
Εκτός όμως από τα LGBTQ παιδιά, ίσως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εξηγήσουμε τα πάντα σε όλα τα παιδιά. Ίσως η αρχή πρέπει να γίνει από τραγούδια που υποτιμούν τις γυναίκες, και που τα παιδιά επαναλαμβάνουν, ακριβώς επειδή δεν καταλαβαίνουν τι λένε, ή επειδή έχει κανονικοποιηθεί το νόημά του. Πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να εξοικειώνονται με όλες τις εικόνες (οκ, εκτός από το σκληρό σεξ, που ούτως ή άλλως μοιραία θα ανακαλύψουν στην εφηβεία) και μετά να μιλούν για αυτές με τους κηδεμόνες τους. Να μάθουν να διαχωρίζουν το υγιές από το άρρωστο, να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τις βασικές έννοιες του φεμινισμού, ανεξαρτήτως φύλου, και να επικοινωνούν ανοιχτά, έτσι ώστε να ρωτούν ξανά και ξανά. Μόνο έτσι θα γίνουν λειτουργικοί ενήλικες, που θα σέβονται τους άλλους, δεν θα κάνουν bullying και θα είναι άνθρωποι με ενσυναίσθηση. Έχουμε εξάλλου να μάθουμε πολλά από τις γενιές που έρχονται.
