Emmys και ο κόσμος που δεν αλλάζει όσο γρήγορα θα θέλαμε (ή θα έπρεπε)
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η awards season, η περίοδος των μεγάλων τηλεοπτικών και κινηματογραφικών βραβείων, θα είναι πάντα κάτι σαν μικρά χριστούγεννα για μένα. Το ξενύχτι με φίλους (ακόμη κι αν σχολιάζουμε σε ένα κοινό chat, ο καθένας από το σπίτι του), το κόκκινο χαλί, τα αστεία, οι συγκινητικοί ευχαριστήριοι λόγοι, το celebrity glam, οι μπούρδες, οι στιγμές που όλα πάνε εντελώς λάθος, το κράξιμο, το γενικότερο wham and bam της βιομηχανίας. Είναι τόσο επιφανειακό, όσο και διασκεδαστικό. Το πρόβλημα είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια, όλες αυτές οι τελετές γίνονται όλο και περισσότερο αυτοματοποιημένες, διαδικαστικές, ψεύτικες. Τα φετινά Emmys, ας πούμε, ήταν εξαιρετικά μέτρια ως διοργάνωση. Το κόκκινο χαλί ήταν αρκετά δυνατό μεν, οι νικητές ήταν αρκετά προβλέψιμοι δε. Κι εγώ αγαπώ το Ted Lasso, αλλά έχει φτάσει στο σημείο να κερδίζει βραβεία από συνήθεια και όχι επειδή τα αξίζει. Βέβαια θα μου πεις δεν θα ήταν βραβεία αν δεν ήταν βαριεστημένες και δειλές οι ψήφοι των κριτών.
Υπήρξαν όμως τέσσερις στιγμές που ήταν όντως σημαντικές, για τους δικούς τους λόγους.
Η Sheryl Lee Ralph είναι ένα μεγάλο όνομα στο θέατρο και την τηλεόραση της Αμερικής, όχι όμως από αυτά που ξέρεις απαραίτητα. Είναι περισσότερο μια περίπτωση της τάξης “ρε από που την ξέρω αυτήν;”. Όπως είπε η ίδια, πριν από 30 χρόνια γύριζε μια ταινία με τον Robert DeNiro (λογικά εννοούσε το Mistress), ο οποίος κάποια στιγμή σε ένα διάλειμμα της είχε πει “Είσαι πραγματικά καλή, είσαι καταπληκτική ηθοποιός. Αλλά το Hollywood δεν ψάχνει για σένα. Δεν ψάχνουν μαύρα κορίτσια. Οπότε κούνα τη σημαία σου και δείξε τους πως είσαι εδώ, γιατί σου αξίζει να σε δουν”. Τριάντα χρόνια μετά, σήκωσε το Emmy Β’ Γυναικείου σε Κωμωδία για τον ρόλο της στο Abbott Elementary, και έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που νίκησε στην κατηγορία μετά από 35 χρόνια. Άκουγα ένα podcast για την τελετή, και έλεγαν πως όλη η αίθουσα είχε σηκωθεί όρθια και ζητωκραύγαζε, επειδή όλοι εκεί μέσα την ήξεραν, όλοι ήξεραν πως το άξιζε, όλοι ήταν ενθουσιασμένοι για εκείνη. Και, παρόλα αυτά, πήρε 30 χρόνια για να τα καταφέρει, χάρη σε έναν ρόλο σε μια σειρά που έγραψε μια άλλη μαύρη γυναίκα. Γιατί το Hollywood που περιέγραψε τότε ο DeNiro, δεν απέχει πολύ από το Hollywood του σήμερα.
Η Quinta Brunson είναι η γυναίκα που δημιούργησε, έγραψε, έκανε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί στο Abbott Elementary, για το οποίο κέρδισε η Sheryl Lee Ralph. Στα φετινά Emmys, έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα με 3 υποψηφιότητες στην κατηγορία της Κωμωδίας, στην ιστορία της διοργάνωσης. Κέρδισε το βραβείο Σεναρίου. Και τι έγινε τότε; Ο Jimmy Kimmel έπρεπε να κάνει ένα αστείο. Ένα πολύ μακρόσυρτο αστείο, που δεν ήταν καν κακό, ήταν κάτι χειρότερο. Ήταν εντελώς αδιάφορο. Και παρόλα αυτά, ήταν πιο σημαντικό από τη μεγάλη στιγμή της Brunson. Η οποία παρόλα αυτά διαχειρίστηκε άψογα την κατάσταση, τόσο εκείνη την ώρα, όσο και αργότερα με τους δημοσιογράφους, λέγοντας πως ο Kimmel είναι ένα ιερό τέρας της κωμωδίας, την έχει βοηθήσει πολύ στην καριέρα της και δεν έγινε και τίποτα. Ο Kimmel ζήτησε συγγνώμη σχεδόν δυο μέρες μετά, και όταν τις προάλλες η Brunson πήγε καλεσμένη στην εκπομπή του, έπαιξαν ένα χαριτωμένο bit όπου ζήτησε πίσω τον χρόνο που της έκλεψε στην απονομή κι εκείνος έκανε στην άκρη για να την αφήσει να δώσει τον ευχαριστήριο λόγο που ήθελε εξ αρχής. Όλα τακτοποιήθηκαν όμορφα και ωραία, χάρη σε άλλη μια μαύρη γυναίκα που είχε τη χάρη, την ευγένεια και την πείρα να ξέρει πώς να χειριστεί τους λευκούς άντρες γύρω από τους οποίους είναι χτισμένος ο χώρος που δουλεύει. Θυμάστε τι έλεγα πριν για τα μικρά χριστούγεννα; Τουλάχιστον τα κανονικά Χριστούγεννα δεν με κάνουν τόσο κυνική, ακόμα.
Η τρίτη σημαντικότερη στιγμή της βραδιάς ήταν η νίκη της Jennifer Coolidge για τον ρόλο της στο White Lotus. Συγγνώμη, εννοώ, η νίκη της θεάρας Coollidge για τη ρολάρα της στο White Lotus. Μια τόσο καθυστερημένη και τόσο πανάξια νίκη, που τα Emmys θέλησαν να χαλάσουν προσπαθώντας να κόψουν τον λόγο της όταν τα 45” τελείωσαν, ρίχνοντας το κλασικό μουσικό χαλί ενόσω μιλούσε. Απλά δεν ήξεραν πως, όταν τα βάζεις με ένα πραγματικό ιερό τέρας της κωμωδίας, ο μόνος χαμένος θα είσαι εσύ:
Ο Jerrod Charmichael έγραψε και παρουσίασε το πιο συγκλονιστικό έργο τέχνης της χρονιάς. Ένα special στο HBO που κρατά περίπου μία ώρα και το έχει σκηνοθετήσει ο Bo Burnham. Λέγεται Rothaniel και είναι τόσο stand up, όσο και group therapy και δείπνο με φίλους και jazz impro. Είναι 55 λεπτά που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από τον Charmichael, όσο εκείνος σου μιλά για οικογενειακά μυστικά, για ντροπή, για σεξουαλικές ταυτότητες, για εμπιστοσύνη, για φόβο, για τον ανθρώπινο ψυχισμό. Θα γελάσεις, θα συγκινηθείς, θα εκνευριστείς και, αν το δεις τρεις φορές όπως εγώ, θα παρατηρείς κάθε φορά νέες λεπτομέρειες, νέους μορφασμούς, χειρονομίες και κινήσεις του Jerrod που δίνουν νέα διάσταση σε όσα λέει εκείνη τη στιγμή. Ο Jerrod Charmichael πήγε στα Emmys, διέλυσε το κόκκινο χαλί, κέρδισε το βραβείο της κατηγορίας του, είπε δυο λόγια, τόσα όσα, κι έφυγε. Και χάρη τους έκανε. "Έφτιαξα κάτι που είχε τεράστιο προσωπικό αντίκτυπο σε μένα". Και σε εμάς, Jerrod. Να δείτε το Rothaniel.
It’s been 84 years
Νιώθετε κι εσείς σαν να έχουν περάσει άλλα 96 χρόνια από τότε που πέθανε η Ελισάβετ; Δεν έχω παράπονο βέβαια, τα αλλόκοτα χέρια του Κάρολου, ο ίδιος ο Κάρολος που αποδεικνύει κάθε μέρα πως είναι ένα μεγάλο, κακομαθημένο μωρό που ένα χαλασμένο στυλό μπορεί να του προκαλέσει νευρικό κλονισμό, το ότι κανείς δεν ξέρει πώς να ντύσει τον Harry, το γεγονός πως ο WIlliam και η Kate έχουν σίγουρα χωρίσει αλλά κάνουμε όλοι σαν να μην έχουμε μάτια που βλέπουν και φυσικά, οι ουρές χιλιομέτρων των Βρετανών που περιμένουν 12 και 18 ώρες για να δουν την Ελισάβετ στο φέρετρο και στο ενδιάμεσο τρώνε πατατάκια με τον David Beckham, όλα αυτά έχουν πλάκα. Θα είχαν περισσότερο πλάκα αν δεν μιλούσαμε για μονάρχες που ζουν με κλεμμένες περιουσίες και φόρους πολιτών και για μία χώρα όπου η Meghan είναι μεγαλύτερος δημόσιος κίνδυνος από τον παιδόφιλο Andrew, και της οποίας χώρας οι αρχές θεωρούν καλή ιδέα να ακυρώνουν ραντεβού καρκινοπαθών σε νοσοκομεία ως ένδειξη πένθους για τη Βασίλισσα, αλλά εδώ είμαστε.
Μαύρες γοργόνες; Τι άλλο θα δούμε, μαύρους ανθρώπους;
Στο προηγούμενο Outline αναρωτιόμασταν αν τα ξωτικά μπορούν να είναι μαύρα, σε αυτό το ερώτημα είναι αν οι γοργόνες μπορούν να είναι μαύρες. Το καλό είναι πως εντοπίστηκε οργανική ύλη στον Άρη, οπότε με λίγη τύχη τα τρισέγγονά μου θα ζουν πολύ μακριά από εδώ, μαζί με μικρούς εξωγήινους φίλους που θα ρωτάνε πιο χρήσιμα πράγματα, όπως “Το πλοκάμι μου έχει μουδιάσει από χθες, λες να είναι επειδή κρεμόμασταν τόσες ώρες στο φαράγγι της Κοιλάδας του Μάρινερ; Το δικό σου πώς είναι;”.
Τέλος πάντων, ό,τι λέει ο Trevor Noah.
PS. Το κόλλημα της Disney να γυρίσει σε live action όλο τον ιστορικό κατάλογο καρτούν ταινιών της είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα -που προσωπικά για μένα αρχίζει και τελειώνει στο “όχι”. Αφού το κάνεις που το κάνεις όμως, γιατί σκοτώνεις έτσι άγαρμπα την αδιανόητη χρωματική παλέτα που είναι από μόνη της το 80% του καλλιτεχνικού πλούτου αυτών των ταινιών; Επίσης κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθούν σοβαρά με τον φωτισμό, γιατί στο trailer του The Little Mermaid η Ariel ζει προφανώς στον Θερμαϊκό.
Η αιώνια προκλητικότητα του William Klein
Ανάμεσα στους θανάτους της Βασίλισσας Ελισάβετ, του Jean-Luc Godard, του Κώστα Καζάκου και της Ειρήνης Παπά (ζήσαμε στιγμές 2016 αυτή την εβδομάδα), συνέβη ένας ακόμη θάνατος που πέρασε κάπως στα ψιλά, όταν αφορούσε σε έναν άνθρωπο που έγραψε το δικό του μοναδικό κεφάλαιο στη συλλογική μας πολιτιστική ιστορία. Αυτός του William Klein.
Ο Klein ήταν ο φωτογράφος που αιχμαλώτισε ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον τον αδιάλειπτο ηλεκτρισμένο παλμό των πόλεων, με ευρυγώνιες, ασπρόμαυρες, φλουταρισμένες λήψεις που ξεχείλιζαν από ενέργεια. Δεν ήταν μόνο φωτογράφος, ήταν ένας visual artist που επεκτάθηκε στη ζωγραφική, τη γλυπτική, τις ταινίες (που συνεργάστηκε με τον Godard και τον Fellini), τα ντοκιμαντέρ, φέρνοντας την ανατρεπτική ματιά του σε κάθε έναν από αυτούς τους χώρους. Η φωτογραφία όμως ήταν το μέσο που επηρέασε περισσότερο, αγνοώντας την επικρατούσα μινιμαλιστική τάση της εποχής και ακολουθώντας μια μαξιμαλιστική προσέγγιση όχι μόνο στην τεχνική αλλά και στο συναίσθημα.
Από την εικόνα μιας γυναίκας με μπικίνι στη Μόσχα που νομίζεις πως θα βγει από το κάδρο και θα σε αγκαλιάσει, μέχρι τις σατιρικές δουλειές του στη μόδα ως συνεργάτης της Vogue και το διάσημο ντοκιμαντέρ του για τον Muhammad Ali, “Muhammad Ali, the Greatest”, ο Klein σε προκαλούσε να προσβληθείς, να ταραχτείς, να σκεφτείς. Το “Gun 1, New York”, η πιο γνωστή του ίσως φωτογραφία, απεικονίζει δύο αγόρια, μέρα μεσημέρι, μπροστά σε μία πόρτα: το μεγαλύτερο κρατά ένα όπλο στο πρόσωπό σου, το μικρότερο κοιτάζει το άλλο αγόρι σχεδόν με θαυμασμό. Ο Klein είχε πει πως πρόκειται για αυτοπροσωπογραφία του. Ήταν και τα δύο αγόρια: το ένα που μεγάλωσε οργισμένο στους δρόμους της Νέας Υόρκης και ήταν ικανό για όλα, και το άλλο ευαίσθητο και έξυπνο, που πήγε να μείνει στο Παρίσι για να ακολουθήσει τα καλλιτεχνικά όνειρά του.
O Jim Lewis στο κομμάτι του για τον Klein στο Slate, το 2003, είχε γράψει:
“Ο Klein έσπασε τους μισούς κανόνες της φωτογραφίας και αγνόησε τους άλλους μισούς”.
Ψάξτε τη δουλειά του και αφήστε την να σας προσβάλει.
Saved Folder
Ένα κομμάτι που ένας αγαπημένος μου μουσικός σαμπλάρει ένα αγαπημένο μου κομμάτι μιας άλλης αγαπημένης μου μουσικού από έναν αντικειμενικά άψογο δίσκο
Ένας λόγος που αυτοσχεδίασε ο Michael Sheen για να εμψυχώσει την Εθνική Ουαλίας πριν παίξει με την Αγγλία στο World Cup τον Νοέμβριο, και τώρα θα με ακολουθεί για πάντα
Ένα G&T που ίσως να είναι όντως το καλύτερο στην Αθήνα
Μια ακριβής απεικόνιση του πώς είναι να είσαι γονιός στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Και όλη την υπόλοιπη χρονιά.
Ένα Emma Corrin στο TIFF
