Στο πρώτο The Outline, οι ειδήσεις που επιλέχθηκαν έχουν εντελώς συμπτωματικά ένα κοινό: τη σημασία του να μπορείς να προσαρμόζεσαι σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο και να εξελίσσεσαι μαζί του, και τη σημασία της γνώσης της ιστορίας και του ρόλου που έπαιξε σε κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή. Εκτός από το τσίρκο του Don't Worry Darling, αυτό ήταν απλά ένα κωμικό αριστούργημα.
The Queen is dead. Long live the great content.
Αυτή η στήλη δεν έχει σκοπό να κάνει γεωπολιτική ανάλυση (προς το παρόν), απλά θέλω να πιστεύω πως συμφωνούμε όλοι ότι το The Crown είναι μια εξαιρετική σειρά, όχι όμως μάθημα ιστορίας. Είχε ωστόσο πολύ ενδιαφέρον το πόσο ακραίες και ακραία αντίθετες απόψεις μπορούσε να διαβάσει κανείς στα social την 8η Σεπτεμβρίου, από όταν ξεκίνησαν οι φήμες, μέχρι (και μετά) την ανακοίνωση του θανάτου της Λίλιμπετ. Από το “we loved you ma’ am” πήγαινες στο “byeeee bitch” σε μισό scroll down. It had been a day στα social media, ας πούμε. Από τη μία είχες αυτούς που βλέπουν ακόμα τους βασιλιάδες και τη μοναρχία σαν ρομαντικό παραμύθι, από την άλλη εκείνους που δεν σε άφηναν να εκφράσεις το οποιοδήποτε όχι αρνητικό συναίσθημα και έτρεχαν να σε βάλουν στη θέση σου, και φυσικά υπήρχαν και εκείνοι που σου έλεγαν να προσέχεις τον τόνο σου και να μην κάνεις αστεία τέτοια μέρα. Προσωπικά δεν νομίζω πως υπάρχει κακή ώρα για να κάνεις αστεία, αλλά βρήκα και λίγο ανατριχιαστικό το να παρακολουθείς σε live μετάδοση το τέλος μιας εποχής και να νιώθεις την ιστορία να αλλάζει σε πραγματικό χρόνο γύρω σου. Και η Ελισάβετ ήταν ένα γιγαντιαίο κομμάτι αυτής της ιστορίας που επηρέασε τους πάντες και τα πάντα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Το θέμα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα, γιατί η μοναρχία στην Αγγλία δεν φαίνεται να πηγαίνει πουθενά. That said, γράφτηκαν κάποιες εξαιρετικές ατάκες αυτές τις μέρες και θέλω να πω, μπράβο σε όλους για την καλή δουλειά. Κυρίως όμως σε αυτούς τους δύο:
+
Χτες το βράδυ συνέβη και αυτό, σε μια προσπάθεια να επικοινωνηθεί το μήνυμα "περνάμε καλά στη μνήμη της γιαγιάς μας και αυτό βγαίνει προς τα έξω". Tο μόνο σίγουρο είναι πως η γλώσσα του σώματος κάνει υπερωρίες σε αυτό το βίντεο:
Darling, the worrying saved my life
Έδωσα τα μπράβο μου ήδη, αλλά θέλω να με πιστέψετε όταν λέω πως κανείς, αλλά κανείς, δεν αξίζει περισσότερα μπράβο από την Olivia Wilde, τη Florence Pugh, τον Harry Styles και τον Chris Pine, που μετά από σχεδόν μία δεκαετία PR κυριαρχίας, influencing και προσεκτικά χορογραφημένων σχέσεων, έφεραν πίσω στο Hollywood το ένα πράγμα που αγαπάμε περισσότερο σε αυτό: THE DRAMA. Πλούσιο, ανεξέλεγκτο, ασταμάτητο, απρόβλεπτο, ξεκαρδιστικό, “wtf έγινε όντως αυτό;;”-σαγόνι-στο-πάτωμα whodunnit drama που έκανε τη showbiz, well, ξανά showbiz. Από όλους εμάς που περνούσαμε δύσκολα τον τελευταίο καιρό και ψάχναμε κάτι να μας δίνει δύναμη κάθε μέρα για να συνεχίζουμε, ευχαριστώ από καρδιάς το Don’t Worry Darling και σύσσωμο το cast & crew του, που υπήρξαν ο πιο διασκεδαστικός αντιπερισπασμός που θα μπορούσε να ονειρευτεί κάποιος. Όχι εσένα, Shia LaBeouf, όσα hot ντοκουμέντα και να έχεις στο κινητό σου.
Τέλος πάντων, πάντα τέτοια παιδιά.
Μπέζοοοοος, κονγκρατσουλέισιονς
Κάποτε πίστευα ειλικρινά πως ήμουν ανώτερη πνευματικά από τους περισσότερους φίλους και γνωστούς μου. Επειδή διάβαζα πιο “σοβαρά” βιβλία, άκουγα πιο “ψαγμένη” μουσική, με ενδιέφεραν πιο “σημαντικά” πράγματα που στους άλλους φαίνονταν βαρετά, θεωρούσα πως το να είσαι introvert ήταν κάποιου είδους παράσημο της ζωής επειδή είσαι ξεχωριστός, και κανείς δεν σε καταλαβαίνει όχι γιατί εσύ δεν (κατα)δέχεσαι να επικοινωνήσεις μαζί του αλλά επειδή εκείνος είναι ανίκανος να φτάσει το διανοητικό σου επίπεδο. Ξέρεις τι έγινε μετά Γιάννη Μπέζο μου; Έγινα 26.
Ο Μπέζος είναι ο άνθρωπος που αν είχε Facebook, κάθε μέρα που θα του έβγαιναν “σαν σήμερα” status του πριν από 4-6-10 χρόνια, θα κουνούσε το κεφάλι και θα μονολογούσε “ε ρε Γιάννη, ωραία τα 'λεγες”.
10 μικροί μητροπολίτες Δωδώνης. Και άλλοι 10. Και άλλοι 10. Και άλλοι 10. Και αλλ...
Θέλω να πάρω αγκαλιά όλους όσους σοκαρίστηκαν, φρίκαραν, τρελάθηκαν με τις δηλώσεις του μητροπολίτη Δωδώνης για τον βιασμό γυναικών, να τους χαϊδέψω απαλά τα μαλλιά, να τους ανεβάσω στον Υμηττό, να απλώσω το χέρι μου δείχνοντάς τους όλη την Αθήνα -και νοητά την Ελλάδα- και, σαν άλλος Μουφάσα απέναντι στον Σίμπα, να τους πω: “Σε κάθε ένα από αυτά τα σπίτια που ακουμπά το φως, υπάρχει τουλάχιστον ένας μητροπολίτης Δωδώνης στην οικογένεια, φίλοι μου”. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με αυτούς για αρχή, που έχουν πιο άμεση επίδραση στις ζωές μας από έναν ξεμωραμένο παππού που νομίζει πως η Βίβλος είναι βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε και εμείς στα media, αντί να ζητάμε από τον εν λόγω παππού και κάθε παππού της παρέας του να μας λένε κάθε μισή ώρα τις απόψεις τους στην τηλεόραση. Στο μέσο δηλαδή που μπαίνει στα σπίτια που λέγαμε παραπάνω και ενισχύει την κομπλεξική περηφάνια των μικρών μητροπολιτών που κατοικούν σε αυτά. Αλλά κάπως πρέπει να βγουν και τα νούμερα στο μηνιαίο report, σωστά; Σωστά.
Μπορούν τα ξωτικά να είναι μαύρα;
Δεν ξέρω, μπορεί ο Ιησούς να έχει ξανθές μπούκλες και καταγάλανα μάτια;
Μπορεί η Daisy Edgar Jones να παίζει συνέχεια γυναίκες που στα αντίστοιχα βιβλία περιγράφονται εμφανισιακά από αδιάφορες ως άγρια τέρατα του βάλτου;
Μπορώ να λέω στον 4χρονο γιο μου ότι διάφορα πράγματα έχουν covid όταν θέλω να τα αποφύγουμε, αλλά δεν έχω το ψυχικό σθένος να κάνω διαπραγματεύσεις;
Μπορούν ολόκληροι άντρες (και γυναίκες) να σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν 10χρονα όταν τους λένε πως δεν θα περάσει το δικό τους;
Γιατί αυτό είναι το βασικό πρόβλημα με τα toxic fandoms -δηλαδή εκείνη τη μερίδα των fans μιας ταινίας/σειράς/franchise/καλλιτέχνη που επειδή ξέρουν μια πολύ συγκεκριμένη απεικόνιση της ιστορίας που αγαπούν, αρνούνται να δεχτούν πως οι καιροί αλλάζουν και οι ιστορίες μπορούν, και πρέπει, να εξελίσσονται μαζί τους, ή πως ο άνθρωπος που έχουν ως είδωλο μπορεί να έκανε κάτι λάθος, να έβγαλε μια μέτρια προς κακή δουλειά ή, βασικά, να είναι απλά μ@λάκας.
Τουλάχιστον είναι πάντα υπέροχο όταν η απάντηση που τους αξίζει έρχεται απευθείας από τα άτομα που έχουν ως είδωλα.
Welcome to the Brenaissance
Ο Brendan Fraser ήταν το χρυσό παιδί του Hollywood στα early 00s, με όλα τα φόντα να γίνει το πλατινένιο. Το 2003, ο τότε πρόεδρος του Hollywood Foreign Press Association τον κακοποίησε σεξουαλικά και έκτοτε ο Fraser πήγε σε ένα πολύ κακό μέρος, ψυχολογικά αλλά και κυριολεκτικά, όταν έπειτα από μια προσπάθειά του να μιλήσει για το γεγονός, έφαγε σταδιακό ban από τη βιομηχανία. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά -εφτά από τα οποία τα πέρασε μπαινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία για επεμβάσεις- ο Fraser κάνει επιτέλους το μεγάλο comeback του με το “The Whale” του Aronofsky, το οποίο έλαβε ήδη θαυμάσιες κριτικές στην πρεμιέρα του στη Βενετία (εντελώς αναμενόμενο για το τεράστιο ταλέντο του Fraser, αξιοθαύμαστο για τη απάλευτη, εξοργιστική μανιέρα ψυχολογικού εκβιασμού του Aronofsky και του φουλαριού του, but that’s just me). Το βίντεο από το 6λεπτο standing ovation στην αίθουσα της Βενετίας είναι ό,τι πιο αυθεντικά συγκινητικό έχω δει τελευταία. Ο Fraser ήταν πάντα ένας από τους πιο αξιολάτρευτους-με-ειλικρινή-τρόπο ηθοποιούς στο Hollywood και το λιγότερο απολαυστικός σε κάθε ταινία, είτε ήταν καλή είτε όχι. Το Brenaissance δεν μπορεί να έρθει αρκετά γρήγορα και να φέρει όσα του αξίζουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, η αρχή έγινε. Έχω αγκαλιάσει την οθόνη; Μπορεί.
Ο Tom Cruise θα σώσει το σινεμά, ακόμη κι αν το σινεμά δεν θέλει να σωθεί
*φωνή εκφωνητή παλιού, κλασικού trailer*
Σε έναν κόσμο, όπου τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο δεν θα μπορούσαν να νοιάζονται λιγότερο για τους δημιουργούς και οι κυρίαρχες streaming πλατφόρμες ξοδεύουν προϋπολογισμούς μικρών κρατών για να κρατήσουν τις ταινίες τους έξω από τις αίθουσες…
Σε μια χώρα που το νο1 εξαγώγιμο προϊόν είναι τα superhero franchise και τα prequel/sequel/remake παλιότερων box-office hits…
Ένας κοντός, παράξενος άντρας με ένα από τα πιο γνωστά ονόματα στον κόσμο και αντιστρόφως ανάλογη προσωπική ζωή, έχει αφιερώσει τη ζωή του σε έναν σκοπό και έναν σκοπό μόνο…
Να σώσει το σινεμά. Ακόμη κι αν αυτό τον σκοτώσει.
Κοιτάξτε, ο Tom Cruise είναι ξεκάθαρα μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, ηθοποιού, καλλιτέχνη, πλάσματος, cyborg. Το ξέρουμε. Είναι, ταυτόχρονα, και ένας από τους τελευταίους πραγματικούς moviestars, όταν αυτό σήμαινε όντως κάτι. Το ξέρουμε κι αυτό.
Αυτό το άσβεστο πάθος του για τις ταινίες, όμως, η σχεδόν εμμονική αφοσίωσή του στο να διαφυλάξει τον τρόπο που δημιουργούνται, ο πόνος που δίνει σε κάθε ταινία του για να παραδώσει το πιο ρεαλιστικό, αυθεντικό αποτέλεσμα στον θεατή, είναι πλέον κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό, είναι σχεδόν συγκινητικό. Το Top Gun: Maverick ξεπέρασε το Infinity War στο box-office, ακριβώς γιατί ο κόσμος ένιωσε αυτήν την ψυχή που βάζει ο Cruise σε κάθε δουλειά του.
Θα σκοτωθεί κάποια στιγμή, επειδή πέρα από την ψυχή βάζει και όλα του τα κόκκαλα για το γύρισμα και την προώθηση των ταινιών του; Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, το πιθανότερο. Ο Cruise όμως απλά κάνει τη φασάρα του και, παράλληλα, δουλεύει για την 7η τέχνη σχεδόν όσο ο Scorsese.
Να πέσει το βίντεο:
Saved Folder
Ένα βιβλίο 700 σελίδων για να διαβάσεις με μια ανάσα
Pachinko της Min Jin Lee (εκδόσεις Ίκαρος)
Μία σειρά που κάνει κάτι που δεν κάνει καμία άλλη αυτήν τη στιγμή
For All Mankind (Apple TV+)
Ένα trailer που τα κάνει όλα όμορφα
Ένας δίσκος για να βγεις από το σώμα σου
Rachika Nayar - Heaven Come Crashing
Ένα ποίημα
