Έχουμε δει αμέτρητες φεμινιστικές σειρές, αλλά ελάχιστες είναι γραμμένες σε ελληνική γλώσσα. Κάποιες αποπειράθηκαν να μιλήσουν για τη γυναικεία πραγματικότητα, ακόμα και μέσα από το κωμικό πρίσμα, αλλά δεν επιβίωσαν. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει (ή προσπαθούν τέλος πάντων) και ο γυναικείος οργασμός, ο σεξισμός, το mansplaining και το slut shaming είναι θέματα που όχι μόνο δεν προκαλούν αμηχανία, αλλά τα συζητάμε και εξηγούμε στο κοινό γιατί δεν είναι οκ (εκτός από τον οργασμό).
Αυτό ακριβώς κάνει και η σειρά του ANT1+ «Είμαι η Τζο». Δίνει όνομα σε όλα αυτά που μάς απασχολούν, και όχι μόνο στις ερωτικές σχέσεις. Καθημερινές ατάκες που λέμε, και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι έχουν λήξει, τα κοινωνικά πρέπει που έχουμε ενδοβάλει, αυτά για τα οποία οι γυναίκες έχουν εκπαιδευτεί να ντρέπονται, όπως το γυμνό τους σώμα.
Απενοχοποιεί τα pussy pics, καταρρίπτει το στερεότυπο «με τι μοιάζει μία σωστή φεμινίστρια;», σου εξηγεί τι πάει λάθος με την τοξική αρρενωπότητα αλλά και γιατί είναι οκ να θες να είσαι αδύνατη αλλά και φεμινίστρια, που σέβεται τον εαυτό της και τις υπόλοιπες γυναίκες.
Κεντρική φιγούρα της σειράς είναι η Τζο, μια νέα γυναίκα στο κατώφλι των 40, single, που προσπαθεί συνεχώς να χάσει κιλά και να είναι τέλεια σε όλα. Η μαμά της δεν παραλείπει να της υπενθυμίζει συνεχώς ότι πρέπει να παντρευτεί ή, έστω, να κάνει ένα παιδί, η αδερφή της την πρήζει να γίνει πιο δυναμική, και οι φίλοι της ναι µεν τη στηρίζουν, αλλά δεν την καταλαβαίνουν.
Στα γκομενικά της επικρατεί χάος και όταν ο μεγάλος της έρωτας της δίνει την χαριστική βολή, αποφασίζει να τους γράψει όλους και να απολαύσει τη ζωή της όπως θέλει εκείνη. Η Τζο έχει βαρεθεί την κριτική και τις ταμπέλες που της κρεμάνε οι γύρω της. Στην πραγματικότητα, αγαπάει τον εαυτό της όπως είναι και παίρνει τη ζωή στα χέρια της με αυτοπεποίθηση, αδιαφορώντας για τα «πρέπει» που επιβάλλει στις γυναίκες η κοινωνία.
Η πρωταγωνίστρια Ιωάννα Ασημακοπούλου, που την έχεις δει σε σειρές, όπως «Το Σόι σου» και το «Κάνε ότι Κοιμάσαι», μιλά στο JennyGr για τη σειρά που προήλθε από μία δική της ανάγκη, για τον σεξισμό, την κοινωνία, τις συνεργασίες και την ελληνική τηλεόραση.
«Η Τζο ήταν μια ιδέα που είχα πριν από πολλά χρόνια, αλλά ζυμωνόταν από πάντα μέσα μου. Όλες αυτές οι φράσεις που άκουγα ως γυναίκα, αλλά και από άλλες γυναίκες, συγκεντρώθηκαν μέσα μου, έπειτα από ένα περιστατικό με μια συμπαθέστατη κυρία. Με βλέπει μια μέρα και αρχίζει να μου κάνει, με αγωνία, ερωτήσεις για το πότε θα παντρευτώ, πότε θα γίνω μάνα, ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, αν θα κάνω μόνο καριέρα κι εγώ ήθελα να απαντήσω σε όλα αυτά, αλλά δεν ήξερα τι να πω.
Και ήμουν μόλις 28 ετών… Αυτό ήταν το trigger που έγινε μέσα μου και σκέφτηκα ότι θέλω να κάνω μια σειρά που θα μιλάει για όλα αυτά τα σηκωμένα δάχτυλα που στα κουνάνε και σου λένε πώς να ζήσεις τη ζωή σου, χωρίς καν να τους έχεις ρωτήσει!
«Ο πρώτος άνθρωπος που εμπιστεύτηκα αυτή την ιδέα ήταν η Δήμητρα Κωστοπούλου, η οποία πίστεψε στην ιδέα μου και σχεδόν δέκα χρόνια στάθηκε στο πλευρό μου με ελπίδα και χαρά. Το σενάριο το υπογράφουν ο Παναγιώτης Χριστοπουλος και η Αρτεμις Γρύμπλα, τη σκηνοθεσία ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος, με τους οποίους γίναμε μια δυνατή ομάδα και παρουσιάσαμε την πρόταση στον ΑΝΤ1+, που μας εμπιστεύτηκε. Την παραγωγή μας ανέλαβε ο antenna Studios».
Θεωρείς ότι λείπουν οι φεμινιστικές σειρές από την ελληνική τηλεόραση;
Όσες και να γίνουν, τις χρειαζόμαστε. Και όχι μόνο αυτές που αγγίζουν θέματα φεμινισμού, αλλά και άλλα κοινωνικά θέματα που είναι ακόμη ταμπού. Ευτυχώς έχει γίνει, εδώ και κάποια χρόνια, στροφή προς αυτή τη θεματολογία και στη χώρα μας, και γίνονται μεγάλα βήματα από σημαντικούς δημιουργούς.
Πόση απόσταση έχουμε διανύσει από την εποχή που η ελληνική τηλεόραση ήταν βαθιά σεξιστική, ομοφοβική και χονδροφοβική;
Όπως είπα και προηγουμένως έχουμε κάνει μεγάλα βήματα αλλά ο δρόμος έχει ακόμη προκλήσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια, ακόμη και η ξένη βιομηχανία θεάματος αντιμετώπιζε ως ταμπού αυτή τη θεματολογία.
Πόσο εύκολο είναι για μία γυναίκα σήμερα να επιλέγει μία ζωή που δεν ακολουθεί τις κοινωνικές νόρμες;
Πολύ δύσκολο και μοναχικό. Δυστυχώς πολλοί γύρω μας τείνουν να κρίνουν τις επιλογές των άλλων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις προηγούμενες γενιές, που θα περίμενες πιο συντηρητικές αντιλήψεις, αναφέρομαι και στις σημερινές, όπου, αν και γίνονται βήματα, το ασυνήθιστο εξακολουθεί να κρίνεται ως μη κανονικό.
Ταυτίζεσαι με την ηρωίδα σου, τη Τζο;
Η Τζο είναι προϊόν μυθοπλασίας, από εκει και πέρα πολλά από αυτά από όσα σκέφτεται και νιώθει, τα έχω αισθανθεί κι εγώ ως γυναίκα. Για αυτόν τον λόγο ήθελα όλα αυτά τα χρόνια να κάνω αυτή τη σειρά, για να μιλήσω για όσα σκεφτόμαστε και δεν ομολογούμε. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα από αυτή τη σειρά και για αυτόν το λόγο εξάλλου, έχει συνδεθεί παρά πολύ κόσμος.
Γιατί ρωτούν μόνο τις γυναίκες πότε θα γίνουν μανούλες;
Εντάξει, ρωτούν και τους άνδρες πότε θα κάνουν οικογένεια... Αλλά για τις γυναίκες και τη μητρότητα νομίζω ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι. Καταρχάς, υπάρχει το βιολογικό ρολόι. Είτε μας αρέσει είτε όχι και παρ’όλο που η πρόοδος της επιστήμης έχει επιμηκύνει το διάστημα κατά το οποίο μπορούμε να κάνουμε παιδιά, δεν παύει να υπάρχει ένα τέλος σε αυτή τη διαδικασία. Επίσης είναι βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι τα παιδιά είναι η ολοκλήρωση της ζωής της γυναίκας, και σίγουρα είναι συγκλονιστική εμπειρία, αλλά δε σημαίνει ότι είναι για όλους το ίδιο.
Ποια ήταν η καλύτερη συνεργασία που είχες μέχρι σήμερα;
Από όλες τις συνεργασίες μου έχω μόνο καλά να θυμάμαι. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μία γιατί είναι σαν να ακυρώνω τις υπόλοιπες. Από κάθε συνεργάτη έμαθα, πήρα και εξελίχθηκα.
Έχεις μιλήσει για συνεργασίες που απέφυγες προκειμένου να προστατευθείς. Έχεις βιώσει παρενόχληση ή σεξισμό;
Στη δουλειά μου θέλω να περνάω καλά και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ. Σε καμία δουλειά δεν είναι όλα ρόδινα και όλοι οι συνεργάτες τέλειοι. Αλλά πάντα υπάρχει ένας φωτεινός σηματοδότης που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις.
Ποια είναι τα πιο συχνά περιστατικά σεξισμού που βιώνεις εσύ και πώς τα διαχειρίζεσαι;
Θα σου πω ένα απλό και καθημερινό παράδειγμα που περικλείει το ερώτημά σου: ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα οδηγό. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει «τράβα να πλύνεις κανά πιάτο κι άσε το τιμόνι»; Σίγουρα αυτό είναι ένα απλό περιστατικό αλλά δεν παύει να είναι βαθιά προσβλητικό. Γενικά προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω με χιούμορ. Άλλες φορές πάλι θυμώνω και αντιδρώ.
Πιστεύεις ότι υπάρχει εξέλιξη; Ότι θα φτάσουμε κάποια στιγμή στην ισότητα;
Πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή… δεν ξέρω αν θα το καταφέρουμε πάντως πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για αυτό γιατί το οφείλουμε στον εαυτό μας και στην αξιοπρέπειά μας.
Read More
- Γεωργία Καλτσή: «Όταν με ρωτούν ποιο είναι το δυσκολότερο πράγμα που κλήθηκα να διαχειριστώ, τους λέω ότι ήταν το να εκπαιδεύσω τους γύρω μου»
- Οι πρωταγωνίστριες του Jurassic World μιλούν για την εξέλιξη του φεμινισμού στο franchise
- «The Soaphouse»: Η Μαρία Στριγγλόγιαννη θέλει να μας μυήσει σε μια ηθική και βιώσιμη ρουτίνα ομορφιάς
